บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 15 หน้า 5
“นิยายเรื่องอะไร ?” แพรนวลเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจที่ถูกคาดคั้นมากเกินไป จนภาคต้องสะกิดเตือนเขตต์ให้รู้ตัว
“อย่าเพิ่งโกรธสิแพร... เอาเป็นว่าผมอนุญาตให้หลาวเปิงเป็นพระเอกในฝันก็ได้ เพราะพระเอกในชีวิตจริงของแพรคือผมคนเดียว” เขตต์ยิ้ม ทำเป็นพูดเรื่องอื่นหวังจะเปลี่ยนบรรยากาศที่ตึงเครียดอยู่ในขณะนี้ แต่แพรนวลไม่ขำด้วย แพรนวลกำนาฬิกาพกที่ห้อยคอไว้แน่น ยิ่งเบื่อหน่ายเขตต์มากเท่าไหร่ก็ยิ่งคิดถึงหลาวเปิงมากขึ้น
หลังหอคำ หลาวเปิงขอบคุณพันตรีประกิตด้วยความซาบซึ้ง ขณะเดินนำทุกคนมายังที่คุมขังนักโทษ
“ผู้พันส่งทหารไทยมาช่วยผมทุกครั้ง” หลาวเปิงยกมือไหว้ “ขอบคุณมากครับ”
พันตรีประกิตรับไหว้ “บ้านพี่เมืองน้องกันก็ต้องช่วยเหลือกัน เสียดายจับโจรไม่ได้สักคน”
“ผู้พันมีข่าวจะบอก แต่ให้เราพามาที่คุมขังทำไมครับ”
ทุกคนเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องคุมขังที่เคยขังทหารอูซอพอดี พันตรีประกิตสบตาครูบุญสิงห์ ราวกับต้องการให้ครูบุญสิงห์พูดแทน “ผลชันสูตรศพพบรอยเข็มฉีดยาที่แขนขวาของทหารอูซอ”
ซานแปงงง “เข็มฉีดยา ?”
“คนตายถูกฉีดสารบางอย่างเข้าร่างกายในปริมาณสูง ทำให้หัวใจเต้นผิดจังหวะจนเสียชีวิต”
หลาวเปิงกับซานแปงตกใจมาก “มีคนฆ่าทหารอูซอเพื่อโยนความผิดให้เรา ?”
หลาวเปิงมองทหารสองนายที่เฝ้าอยู่หน้าประตูห้องขัง จึงตรงเข้าไปถามอย่างไม่รอช้า
“ทหารที่เฝ้าหน้าห้องคุมขังเมื่อสองวันก่อนอยู่ไหน ?”
ทหารทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างกลัวความผิด หลาวเปิงจ้องหน้าอย่างดุดัน สุดท้ายทหารยอมบอกหลาวเปิงเอง “หลังเกิดเรื่อง... จายส่วย จายคำ ก็ไม่มาทำงานเลยครับ”
“ทั้งสองคนเหรอ ?”
ทหารสองนายพยักหน้ายืนยัน หลาวเปิงนึกเอะใจ “สองคนนั้นพักที่ไหน ?”
ลานหน้าเรือนไทเขิน ทหารเวียงขินกระจายกำลังกันทั้งภายในและภายนอกเรือนยกเสาสูง หลังคาทรงมะนิลาเปิดหน้าจั่วขนาดเล็กหลังหนึ่ง โดยมีหลาวเปิง ซานแปง ครูบุญสิงห์ พันตรีประกิต ยืนรออยู่บริเวณลานกว้างหน้าเรือน ทหารเพิ่งเดินทางมาถึง รีบเข้ามารายงานหลาวเปิง
“เมียจายส่วยบอกว่าสามีไม่กลับบ้านมาสองวันแล้วครับ”
“ก็วันที่ทหารอูซอตาย ?
“ชักจะแปลก ๆ แล้วนะ” ซานแปงบอกหลาวเปิงอย่างสังหรณ์ใจไม่ดี
“เจอแล้วครับ... ทางนี้ครับ...” เสียงทหารตะโกนดังมาจากทางหลังบ้าน หลาวเปิงวิ่งนำทุกคนตามเสียงไปทันที