บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 18 หน้า 5
“ไปกับผม” เจ้านางตองริ้วขัดขืน “ไม่”
“ปล่อยเจ้านางเดี๋ยวนี้” แพรนวลพยายามฉุดตัวเจ้านางตองริ้วกลับมา ตัดสินใจผลักตัวเจ้านางตองริ้วสุดแรง เจ้านางตองริ้วเซออกไปอีกทาง ทำให้อูซอหันมาฉุดกระชากตัวแพรนวลไปแทน “คุณแพรนวล”
หลาวเปิงกระหน่ำยิงทหารอูซอจนร่วงไปหลายคน แล้วรีบตามไปช่วยแพรนวล
หลังต้นไม้ใหญ่ เจ้านางเรืองระยับเห็นหลาวเปิงตามอูซอกับแพรนวลไป จึงรีบตามไปทันที “หลาวเปิง”
กลางป่า ทหารอูซอจับตัวเจ้านางตองริ้วไว้ได้ แต่ถูกซานแปงถลาเข้ามาเตะตัดขาทหารอูซอจนล้มลง ก่อนจะเตะเสยคางซ้ำอีกครั้ง จนทหารอูซอคนนั้นแน่นิ่งไป
“พี่ซานแปง” เจ้านางตองริ้วโผเข้ากอดซานแปงด้วยความตื่นตระหนกระคนดีใจ ซานแปงกอดปลอบเจ้านางตองริ้วแน่น เป็นห่วงมาก อองเฮียนใช้มืออีกข้าง หยิบปืนที่ตกขึ้นมายิงเข้าใส่ซานแปง ปัง ๆ ๆ ๆ ซานแปงกอดเจ้านางตองริ้วนอนกลิ้งหลบกระสุนไปกับพื้นด้วยกัน ทหารเวียงขินหลายนายมาถึง ต่างระดมยิงเข้าใส่อองเฮียนกับทหารอูซอเพื่อช่วยเหลือเจ้านางตองริ้วกับซานแปง เจ้านางตองริ้วดีใจ “ทหารเวียงขินมาช่วยเราแล้ว”
อองเฮียนเห็นว่าฝ่ายของตนเสียเปรียบเพราะมีจำนวนน้อยกว่า จึงเริ่มถอยร่นเพื่อรักษาชีวิตรอด ทหารอูซอถูกยิงตายจำนวนหนึ่ง บางส่วนหนีรอดไปได้พร้อมอองเฮียน
กลางป่า อีกมุม หลาวเปิงถือปืนวิ่งไล่ตามอูซอมา อูซอชักปืนยิงเข้าใส่หลาวเปิง เปรี้ยง ๆ หลาวเปิงกระโดดหลบวูบอย่างคล่องแคล่ว แพรนวลถูกอูซอจับตัวไว้ มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างลุ้นระทึก เป็นห่วงหลาวเปิงมาก อูซอวาดปืนมองหาตัวหลาวเปิงไม่เจอ พอหันปืนกลับไป ก็ถูกหลาวเปิงตวัดเท้าเตะปืนในมือลอยขึ้น ก่อนจะคว้าแย่งปืนของอูซอกลับมาจ่อหน้าอูซอซะเอง อูซอชะงักงันเมื่อเสียท่าเพลี่ยงพล้ำ
“แม่หญิงหลบไปก่อน”
แพรนวลรีบออกไปยืนหลบอยู่มุมหนึ่ง หลาวเปิงมองอูซออย่างเหนือกว่า มือข้างหนึ่งถือปืนของอูซอจ่อหน้าอูซอ มืออีกข้างถือปืนของตัวเอง “ถ้าฉันยังไม่ตาย เมืองเวียงขินจะไม่มีวันสงบสุข”
“ไอ้ชั่ว” หลาวเปิงเหนี่ยวไกยิงอูซอในระยะเผาขน แชะ กระสุนปืนของอูซอหมด ยังไม่ทันจะยกปืนอีกกระบอกขึ้นมายิง อูซอก็กระชากมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ตรงขากางเกงออกมาพุ่งเข้าแทงคอหลาวเปิงทันที หลาวเปิงถอยตัวหลบทันได้อย่างหวุดหวิด แต่กลับถูกอูซอถีบอย่างแรงจนเสียหลักล้มลง ทำให้ปืนทั้งสองกระบอกที่หลาวเปิงหลุดมือ อูซอเงื้อมีดพุ่งเข้าไปปักลงตรงหลาวเปิง แต่หลาวเปิงยกมือขึ้นยื้อแย่งมีดกับอูซอ อูซอพยายามกดมีดลงไปที่หลาวเปิง แต่หลาวเปิงก็พยายามดันมีดไว้สุดแรง แพรนวลตกใจและเป็นห่วง “หลาวเปิง”