บทละครโทรทัศน์ บ่วงบรรจถรณ์ ตอน 22
ดัดแปลงจากบทประพันธ์ของ กีรตี ชนา บทโทรทัศน์ ชลนภัสส์ จันทรังษี จีรนุช ณ น่าน
ห้องนอนแพรนวล แพรนวลทอดกายลงนอนบนเตียง หยิบดอกลั่นทมที่วางอยู่ข้างหมอนมาสูดดมอย่างผ่อนคลาย ก่อนภวังค์จะมืดมิด เสียงของกิ่งแก้วก็ดังก้องในวนเวียนในความคิดของเธอ
“ดิฉันหาทางกลับเชียงรายไม่ได้ ไม่มีใครรู้ว่าดิฉันมาจากอนาคต อาถรรพ์ลิขิตให้ดิฉันพบกับจายปุ่งด้วยเตียงนั้น จะสืบทอดไปถึงผู้ที่ผูกพันเป็นเจ้าของเตียงเช่นกัน”
เสียงกระดิ่งต้องลมดังแว่วมาแต่ไกล จิตของแพรนวลเริ่มดำดิ่งสู่ความว่างเปล่า ลอยล่องย้อนกลับไปกาลเวลาอันเนิ่นนานที่ผสานซ้อนกับห้วงเวลาปัจจุบัน ลวดลายสลักบนหัวเตียงหมุนทวนเข็มนาฬิกา หมุนเร็วขึ้น... เร็วขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมเสียงลมหวีดหวิว
ห้องนอนหลาวเปิง แพรนวลตื่นขึ้นบนเตียงในห้องของหลาวเปิง เห็นหลาวเปิงนั่งหลับบนเก้าอี้ปลายเตียง แสงจากโคมไฟที่เปิดอยู่ภายในห้องเพียงดวงเดียวสะท้อนให้เห็นสีเสื้อนอนผ้าต่วนที่หลาวเปิงสวมใส่เปล่งประกายกระจ่างท่ามกลางความมืด แพรนวลขยับตัวจะก้าวลงเตียง เป็นจังหวะเดียวกับที่หลาวเปิงรู้สึกตัวตื่นพอดี
“แม่หญิงแพรนวล” หลาวเปิงลุกจากเก้าอี้โผเข้ามากอดแพรนวลไว้ในอ้อมแขนด้วยความดีใจ แพรนวลซบอยู่กับซอกบ่าของหลาวเปิง อ้อมกอดที่อบอุ่นของหลาวเปิงทำให้แพรนวลรู้สึกปลอดภัยได้อย่างน่าอัศจรรย์
“ผมอยากเห็นแม่หญิงกลับมาด้วยตาตัวเอง แต่เผลอหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้”
แพรนวลเงยหน้ามองหลาวเปิงเต็ม ๆ ตา แพรนวลเอื้อมมือทั้งสองขึ้นลูบไล้ใบหน้าที่อิดโรยของหลาวเปิงด้วยความห่วงหาไม่ต่างกัน
“อาถรรพ์ของเตียงนี้คงไม่ต้องการให้คุณเห็นว่าแพรกลับมายังไง แพรดีใจที่ได้กลับมาหาคุณ”
ทันใดนั้น หลาวเปิงก็สติดับวูบ หมดสติลงบนตักของแพรนวลไปต่อหน้าต่อตา แพรนวลตกใจมาก “หลาวเปิง”
บ้านเขตต์ กรุงเทพฯ ปราณีกระวนกระวายใจเพราะตามหาแพรนวลไม่เจอ
“คำแดงยังไม่เห็นยายแพรกลับไปบ้านที่เชียงราย”
“หรือจะยังอยู่ในกรุงเทพฯ” ภาคเดา
“คราวนี้แพรคงไม่ยอมให้พวกเราเจอง่าย ๆ” ทุกคนเครียด