บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 7 หน้า 5
ภูริชเดินเบียดตัวกระแทกอาร์มจนเซอย่างไม่สนใจ แล้วเดินนำพวกพสุ ทิชา ภาคินกับเจ้าหน้าตำรวจตรงไปยังโกดังท้ายไร่
อาร์มมองตามด้วยสีหน้าเจ็บใจปนเครียดที่สกัดพวกพสุไม่ได้
พวกพสุกับเจ้าหน้าที่มาหยุดอยู่ที่หน้าโกดัง อาร์มมีสีหน้านิ่งๆ ขณะที่พสุ ภูริช ทิชา ภาคินมั่นใจว่าอาร์มไม่รอดแน่
พสุเปิดประตูโกดังออก แสงจากภายนอกสาดเข้าไปในโกดัง สายตาทุกคนมองเข้ามาในโกดังเห็นเพียงความว่างเปล่า ไม่มีไม้เถื่อน ไม่มีลังไม้ซากสัตว์ อาร์มอมยิ้มร้ายพอใจที่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
พสุ ภูริช ทิชา ภาคิน คิ้วขมวดอย่างสงสัยมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ ภูริชเดินเข้าไปสำรวจรอบๆ แบบไม่เชื่อสายตา ภูริชเห็นลังไม้ที่ยังเหลืออยู่ ภูริชรีบวิ่งตรงไปยังลังไม้ใบนั้นทันที
พสุ ทิชา ภาคินและเจ้าหน้าตำรวจรีบเดินตามกันไป ภูริชรีบเปิดลังไม้ออกแต่ก็เจอแค่ลังที่ว่างเปล่า
อาร์มยิ้มกวนๆ “เจอของที่ต้องการมั้ยครับ “
ภูริชหันขวับไปมองหน้าอาร์มอย่างฉุนเฉียว “เป็นไปได้ไง เมื่อวาน” เขายังพูดไม่จบ พสุก็รีบแทรกเข้ามา
ชายหนุ่มยกมือห้ามภูริช ไม่ให้พูดอะไรมากเกินไป “เอาเป็นว่าผมขอโทษคุณด้วยแล้วกันที่ทำให้เสียเวลา”
ภูริช ทิชา ภาคินแอบสบตากันอย่างผิดหวังที่แผนการจับกุมครั้งนี้ผิดพลาด
อาร์มยิ้มรับอย่างผู้ชนะ “ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ มีคนไม่หวังดี เสียผลประโยชน์จ้องทำลายพวกเราเยอะ”
ภูริชขบกรามแน่น เจ็บใจมาก
พสุตัดบท “งั้นเราไม่รบกวนแล้วนะครับ”
“ผมไม่ส่งนะครับ”
พสุหน้าเคร่งขรึมเดินนำกลับออกไป ภูริชมองไปรอบๆ อย่างเจ็บใจที่อาร์มไหวตัวทันก่อนตามทุกคนออกไป
อาร์มมองพวกพสุอย่างเยาะเย้ยแล้วหันไปยิ้มอย่างสะใจกับลูกน้องตน
พสุเป็นคนขับรถ ภูริชนั่งด้านข้างคนขับ ทิชากับภาคินนั่งด้านหลังทุกคนต่างนั่งเงียบอย่างใช้ความคิด
ภาคินรู้สึกผิด “ผมขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ ผมเฝ้าตรงทางออกตามที่สั่งไว้เลยนะครับ แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปรกติ”
พสุเหลือบมองที่กระจกมองหลัง “อย่าคิดมาก คนเราก็พลาดกันได้ทั้งนั้น”
ภูริชเจ็บใจ “ผมพลาดเองแหล่ะที่หนีออกไปกับรถของคุณเอวา เธออาจจะหลุดปากบอกกับใครในครอบครัวก็ได้”
ทิชาพูดสวนทันที “เรนรู้แน่ๆ ถ้าเป็นยัยนี่ก็ไม่น่าสงสัยว่าทำไมถึงหาทางหนีทีไล่ได้เร็วขนาดนี้”
พสุหน้าเคร่งขรึมไปเมื่อทิชาพูดถึงเรน
อาร์มยืนกอดอกมองไปรอบๆ ไร่อย่างใจเย็น
ตุลย์เดินเข้ามารายงาน “สินค้าทุกอย่างถูกย้ายไปไว้ในที่ปลอดภัยเรียบร้อยครับคุณอาร์ม”