บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 20 หน้า 2
เช้าวันต่อมา ที่ภูสรวง พสุกับภูริชนั่งคุยอยู่กับชาวบ้านที่ร้านกาแฟด้วยสีหน้าจริงจัง
ภูริชหลอกถาม “ตอนนี้พวกชาวบ้านยังโดนจ้างไปตัดไม้กันอยู่รึเปล่าครับ”
ชาวบ้านคนแรกส่ายหน้า “ไม่ค่อยมีแล้วล่ะ ตอนนี้พวกเราเห็นด้วยกันหมด ไม่มีใครยอมร่วมมือกับพวกค้าไม้แล้วล่ะ”
ภูริชยิ้มดีใจ “ขอบคุณทุกคนมากๆ เลยนะครับ”
ชาวบ้านอีกคนหน้าเครียด “จะเหลือก็แต่พวกหมู่บ้านเล็กๆ ที่ไม่ได้อยู่ในเขตภูสรวงแหละที่ยังตัดไม้กันอยู่”
ชาวบ้านคนแรกเสริม “ก็เพราะหลงเชื่อพวกนายทุนนั่นล่ะ”
พสุถอนหายใจเครียด “ผมจะพยายามไปให้ความรู้กับทุกหมู่บ้านเองครับ ยังไงฝากทุกคนเป็นหูเป็นตาแทนเจ้าหน้าที่ด้วย”
ชาวบ้านที่นั่งอยู่ด้วยพยักหน้ารับกับคำขอของพสุ
ที่ป่ามุมนึงไม่ไกลจากร้านกาแฟ ตุลย์ลดกล้องส่องทางไกลในมือลงด้วยความสงสัยว่าพสุคุยอะไรกับชาวบ้าน
มะยมนั่งอยู่ที่แคร่หน้าบ้านด้วยสีหน้าเหงาๆ พสุกับภูริชเดินหิ้วถุงขนมตรงมาหามะยม มะยมยิ้มกว้างดีใจที่เห็นพสุกับภูริชมาหาตน
ภูริชทักทาย “คนสวยคิดถึงพวกพี่มั้ยครับ”
มะยมยิ้มรับกับคำแซวของภูริช
พสุส่ายหน้ากับความกวนของภูริช “พี่ซื้อของมาฝากเรามาเพียบเลย มากินด้วยกันนะ”
มะยมพยักหน้ารับ พสุกับภูริชช่วยกันแกะห่อขนมบริการมะยมเต็มที่ อีกมุมหนึ่งของป่าไม่ไกลจากบ้านมะยม ตุลย์แอบตามพสุมาแล้วมองมะยมอย่างสงสัยว่าทำไมเป็นเด็กแต่อยู่บ้านคนเดียว
ในห้องทำงานของเดวิด เดวิดคุยโทรศัพท์กับตุลย์ด้วยสีหน้าเครียดๆ เรนกับอาร์มมองหน้ากันอย่างสงสัยว่าเดวิดคุยกับใคร เดวิดกดวางโทรศัพท์แล้วหันมามองหน้าเรนกับอาร์ม
“แกทำงานยังไง ไหนบอกว่าพวกที่ไปปลูกป่าตายหมดแล้วไงล่ะ”เรนนิ่งไป ส่วนอาร์มคิ้วขมวดอย่างสงสัย เดวิดโกรธ “มีเด็กรอดตายมาคนนึง โชคดีมันช็อคจนพูดไม่ได้ไม่งั้นแกโดนลากเข้าคุกไปแล้ว”
อาร์มเถียง “มันรอดมาก็ไม่ได้หมายความว่ามันเห็นว่าผมเป็นคนทำซะหน่อย”
“แกแน่ใจได้ยังไงว่ามันไม่เห็นหน้าแก”
อาร์มชะงักไปตอบเดวิดไม่ได้ เรนถามอย่างสงสัย “แล้ว Dad จะทำยังไงคะ”
“Dad สั่งตุลย์ไปเก็บมันแล้ว”
อาร์มถอนหายใจโล่ง ส่วนเรนใจหายวาบเป็นห่วงมะยม