บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 13

เรนนั่งร้องไห้อยู่บนที่นอน ซักพักก็ได้ยินเสียงเคาะประตู เรนหันไปมอง

“คุณ เปิดประตูหน่อยได้มั้ย” เสียงพสุดังมาจากหน้าห้อง

เรนเบือนหน้ากลับไม่สนใจเสียงเรียก มีเสียงกุญแจกำลังไขลูกบิด อึดใจประตูก็ถูกเปิดเข้ามา พสุใช้กุญแจสำรองไขประตูเปิดเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ

เรนเบือนหน้าหนีไม่มองหน้าพสุ รีบเช็ดน้ำตาที่หน้าออกจนหมด 

พสุออกตัว “ผมขอโทษที่ต้องเข้ามา ผมกลัวคุณ..” พูดไม่เต็มปากว่ากลัวคิดสั้น 

เรนหันหน้ากลับมามองพสุรู้สึกดีที่พสุเป็นห่วงความรู้สึกตน “ช่างมันเถอะยังไงคุณก็เข้ามาแล้วนี่”

พสุเดินตรงมาหาเรนที่เตียง “ที่ผมไม่อยากบอกเรื่องพ่อคุณเพราะกลัวคุณไม่สบายใจ ถ้าคุณไม่อยากอยู่ที่นี่ แล้วอยากกลับบ้าน ผมจะไปส่งคุณเอง” 

เรนส่ายหน้า “ฉันขออยู่ที่นี่ซักพักดีกว่า ถ้าคุณไม่รังเกียจ”

พสุยิ้มอบอุ่นให้เรน “คุณจะอยู่ถึงเมื่อไหร่ก็ได้จนกว่าคุณจะสบายใจ”

เรนยิ้มขอบคุณ ทั้งคู่สบตากันด้วยความรู้สึกดีๆ เรนรีบสกัดกั้นอารมณ์ทันที “งั้นตอนนี้ฉันขออยู่คนเดียวก่อนได้มั้ยคะ”

พสุพยักหน้ารับแล้วก็ยิ้มบางๆ ให้ก่อนเดินออกจากห้องไป เรนมองตามพสุที่ปิดประตูไป แล้วหันกลับมาทำหน้าเศร้าต่อ

ที่บ้านเดวิด เอวาเดินลงมาที่โถง มองซ้ายขวาจนแน่ใจว่าไม่มีใคร รีบผลุบเข้าไปในห้องหนังสือ

เอวาเข้ามาที่ห้องหนังสือ มองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจรอบห้อง นึกถึงคำพูดของภูริชเมื่อวาน “ประตูห้องลับอยู่ที่รูปภาพที่ใหญ่ที่สุดในห้อง”

เอวามองไปที่รูปภาพที่ใหญ่ที่สุดในห้อง ก่อนจะลองเปิดประตูลับตามที่ภูริชบอก ประตูห้องลับเปิดออก หญิงสาวมองภาพตรงหน้า ตกใจปนแปลกใจ ไม่เคยรู้มาก่อนว่าบ้านตัวเองมีห้องลับ

เอวาเดินเข้ามาในห้องลับอย่างระมัดระวัง เธอมองห้องลับอย่างแปลกใจ แล้วเดินสำรวจไปรอบๆ ห้อง หญิงสาวเกือบจะเห็นรอยเลือดของศักดิศรแต่อาร์มเข้ามาเรียกไว้พอดี “เข้ามาทำอะไร” เอวาตกใจหันไปตามเสียง  อาร์มเดินเข้ามาหน้าดุสีหน้าไม่พอใจ “เข้ามาในนี้ได้ยังไง”

เอวาย้อน “เอวาน่าจะถามพี่อาร์มมากกว่า ห้องนี้คือห้องอะไรกันแน่ ทำไมเอวาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน”