บทละครโทรทัศน์ หัวใจปฐพี ตอนที่ 12 หน้า 4
“ไม่ใช่ เพื่อนพ่อ ชื่อลุงพิภพ ฮีโร่ของผมเอง” เรนมองอย่างสนใจฟัง พสุเดินเข้ามามองรูปพิภพแล้วเล่าด้วยความรู้สึกแบบประทับใจ “ลุงพิภพเคยสอนผมว่า หัวใจของแผ่นดินที่เราอยู่ก็คือป่าไม้ สิ่งที่พวกท่านทำคือดูแลหัวใจเหล่านี้ ผมก็เลยอยากทำงานป่าไม้เหมือนกับพวกท่าน”
เรนฟังพสุ เห็นถึงความจริงใจ เริ่มสับสนว่าควรช่วยพสุดีมั้ย แต่ก็กลัวพสุย้อนกลับมาทำร้ายเดวิด “คุณนึกยังไงถึงประกันตัวศักดิศรออกมา ไม่รู้เหรอว่าถ้าศักดิศรหนีไป คุณจะเดือดร้อ”
“รู้ “
“รู้แล้วทำไมยังทำอีก ฉันเคยเตือนคุณหลายครั้งแล้ว ว่าให้คุณหยุด ทำไมคุณ ไม่ฟังฉันบ้าง”
“ผมก็เตือนคุณหลายครั้งเหมือนกัน คุณยังไม่ฟังผมเลย”
“ฉันเหนื่อยที่จะพูดกับคุณแล้ว” เรนแขวะ “อุดมการณ์แรงขนาดนี้ ขอให้คุณได้ตายในหน้าที่สมใจก็แล้วกัน”
“ขอบคุณ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ก็ถือว่าเป็นเกียรติกับวงศ์ตระกูลผม”
“งั้นฉันจะช่วยให้คุณได้ตายสมใจ โดยไม่หนีไปไหนก็แล้วกัน พ่อฉันจะได้บุกมายิงคุณได้ง่ายๆ”
“จริงๆ คุณก็อยากช่วยผมใช่มั้ยล่ะ แต่กลัวเสียฟอร์มเลยไม่พูดตรงๆ” เรนอึกอักที่พสุทัน “แค่คุณร่วมมือกับผม แค่นี้คุณก็สามารถต่อลมหายใจให้ต้นไม้ได้อีกหลายร้อยต้นเลยล่ะ”
“ใครบอกว่าฉันร่วมมือกับคุณ ฉันแค่ไม่หนีไปไหนตะหาก”
“แค่คุณไม่หนีก็ถือว่าช่วยได้มากแล้วล่ะครับ ขอบคุณมากนะ “
เรนรีบหลบสายตาทำเป็นไม่สนใจคำขอบคุณพสุ ก้มหน้าก้มตากินข้าวไป พสุแอบชำเลืองมองเรนเล็กน้อย อมยิ้มบางๆ
พสุโทรมาหาเดวิด “ฉันโทรมาทวงคำตอบ เรื่องที่เราคุยกันไว้” เดวิดมีสีหน้าเย็นชา แววตาแฝงไปด้วยความเลือดเย็น พสุพูดดักคอ “หวังว่าแกคงไม่เห็นศักดิศรสำคัญกว่าลูกตัวเองหรอกนะครับ”
“ถ้าฉันไม่ตกลง แล้วแกจะทำอะไรลูกฉัน” เดวิดตอบอย่างไม่กลัวพสุ พสุได้แต่เงียบไป เพราะก็ตอบไม่ได้ “ถ้าคิดจะใช้ไม้นี้ล่ะก็ แกฆ่ามันทิ้งได้เลย”
พสุอึ้งที่เดวิดมาไม้นี้ เริ่มรู้สึกเสียใจแทนเรน “ฉันไม่คิดว่าแกจะเลือดเย็นได้ถึงขนาดนี้สงสารลูกคุณจริงๆ“ เดวิดสีหน้านิ่งเย็นชา ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่พสุพูด “ถ้าเรนรู้ว่าพ่อที่เค้ารักยิ่งกว่าชีวิต ทอดทิ้งเค้าอย่างไม่มีเยื่อใยได้ เพราะแค่ต้องการปกปิดความผิดของตัวเอง เรนจะเสียใจมากแค่ไหน”
“หุบปาก แกไม่มีสิทธิ์มาออกความเห็น ฉันเลี้ยงมันมา ฉันสั่งให้มันตาย มันก็ต้องตาย”
เดวิดวางโทรศัพท์ไปด้วยความโมโหปนรู้สึกผิด
พสุเองพอวางโทรศัพท์จากเดวิดอย่างผิดหวัง คิดไม่ถึงว่าเดวิดจะใจโหดขนาดนี้
“คุณคุยกับพ่อฉันเหรอะ“ พสุหันมาเห็นเรนก็ตกใจ แต่เก็บอาการไว้ “พ่อฉันว่ายังไงบ้าง “
พสุอึกอักไม่กล้าบอกความจริง กลัวเรนเสียใจ “พ่อคุณขอเวลาตัดสินใจก่อน”