บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 7 หน้า 2
“พ่อกับแม่ผมเค้าตัดหางปล่อยวัดผมไปนานแล้วครับ...แต่ถ้ามีอะไรที่พี่อยากให้ผมมา... พี่เรียกผมได้ ตลอดนะครับ”
“ไม่ต้องเป็นห่วง...ระหว่างนี้พวกมันคงยังไม่เคลื่อนไหวโกดังของมันก็ทิ้งร้างไป...พี่ว่ามันต้องหาที่ลำเลียงยาใหม่ ระหว่างนี้เราไม่ควรทำอะไร...รอฟังตำรวจก่อน”
“ครับพี่...”
หน้าที่ทำการหน่วยซีล นาวินเดินออกมาจากห้องทำงานถือกระเป๋าทำงานมาด้วย บดินทร์เดินตามมา ทีมซีลที่เหลือพากันเดินตามออกมาส่งนาวินด้านหน้าที่ทำการซีล นาวินเดินมาขึ้นรถด้วยสีหน้าสบายใจมาก แล้วขับรถออกไป ลูกน้องทั้งหมดก้มหัวทำความเคารพเมื่อนาวินขับรถออกไป
วิชิตมองตาม “ไอ้พงศ์...เอ็งว่าผู้พันท่าทางอารมณ์ดีเกินเหตุไหมวะ”
“เออว่ะ ... หน้างี้บานเชียว” พงศ์นรินทร์เห็นด้วย
“ผู้พันไม่เคยทำท่าดีใจที่ได้เข้ากรุงเทพฯ อย่างนี้เลยนะ เมื่อก่อนได้รับอนุญาต ให้พักพี่แกเคยกลับบ้าน ซะที่ไหนนอนเฝ้าหน่วยตลอด” บุญธรรมสงสัย
“มิหนำซ้ำยังตามจิกพวกเรามาฝึกตลอด...แต่คราวนี้...” วิชิตยังงงๆ
“สงสัย...มีสาวแน่ๆ เลย” พงศ์นรินทร์ชักเอะใจ วิชิตมองหน้ากับบุญธรรม
จ่ามิ่งรีบบอก “ต้องเป็นคุณหมอที่ส่งดอกไม้ไปให้แน่ๆ เลยครับหมวด...” ทั้งหมดพากันหัวเราะชอบใจ ยกเว้นบดินทร์
พงศ์นรินทร์ตื่นเต้น “งานนี้มีสละโสดแน่ๆ...ผู้พันหวงความโสดไว้เป็นนาน สงสัยคราวนี้พวกเราได้พี่สะใภ้เป็นหมออ่ะ”
บดินทร์ยิ้มๆ “ตกลงจะยืนคุยอยู่อย่างนี้หรือจะกลับบ้าน...ถ้าอยากคุยกันจะได้ให้เข้าเวรกันให้หมด” ทุกคนมองหน้ากันรีบวิ่งหายแวบไปกันหมด จ่ามิ่งมองซ้ายขวาทำท่าจะวิ่งไปด้วย แต่บดินทร์เรียกไว้ “จ่ามิ่ง...” จ่ามิ่งชะงักหันมายิ้ม “จะไปไหน...เราน่ะ...อยู่เวร”
“ครับผม...” จ่ามิ่งจ๋อย
เวลาเย็น ที่บ้านของช่อฟ้า หญิงสาวนั่งจัดดอกบัวสำหรับไหว้พระอยู่
อุบลเดินเข้ามาชวนคุย “นานๆ จะได้กลับบ้านเร็วนะลูก”
ช่อฟ้าหยุดจัดดอกไม้หันมายิ้ม“วันนี้ไม่มีผ่าตัดตอนเย็นค่ะ”
“หนูต้องพักผ่อนมากๆ จ้ะลูก หมู่นี้ย่าว่าหนูดูผอมลงนะ”
“ผอมดีกว่าอ้วนนะคะคุณย่า”
“ผอมมากไปก็ไม่ดีหรอกจ้ะ...เอ...พ่อทหารเรือไม่มาอีกเหรอ”
“คงไม่มาแล้วละค่ะ” ช่อฟ้าเอ่ยตอบเกือบจะเศร้านิดๆ อุบลคอยสังเกต
“ทำไมล่ะ... แหม...ย่าติดใจเขาแล้วนะพ่อนาวิน”
ช่อฟ้ายิ้มสดใสที่ได้ยินชื่อนาวิน “คุณย่าจำชื่อเค้าแม่นเลยนะคะ...เค้าก็ต้องไปทำงานของเค้าสิคะ ที่เค้ามาวันนั้นก็เพราะเค้าอยากมาขอบคุณที่ช่อช่วยเค้าเท่านั้น”
“เค้าป่วยเป็นอะไรล่ะลูก...ย่าจะถามเค้าแล้วก็ลืมไป”
“บาดเจ็บมาค่ะ...”
“บาดเจ็บ...เค้าไปโดนอะไรมาล่ะลูก”