บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 4 หน้า 2
“ผมเบื่ออาหารโรงพยาบาลครับ...ทานมาหลายวันแล้ว ผมไม่รู้ว่าแถวๆ นี้มีร้านไหนอร่อย คุณหมอคงพอรู้ เลยอยากชวนไปทานด้วยกัน ไปนะครับ” นาวินเอ่ยชวนดื้อๆ ช่อฟ้ามองหน้านาวินอยากจะขำ แต่พยายามทำสีหน้าเรียบเฉย นาวินอดเขินไม่ได้...
ที่ร้านข้าวแกงเล็กๆ ใกล้ๆ โรงพยาบาล นาวินนั่งทานข้าวแกงอยู่กับช่อฟ้า มีหมอ หรือพยาบาลนั่งอยู่ใน ร้านบ้างประปราย“ขอบคุณมากนะครับที่พามาทานร้านนี้...อร่อยมาก..”“ฉันมาทานร้านนี้บ่อยค่ะ...บางทีก็ซื้อกลับบ้าน”“ไม่นึกว่าคุณหมอจะชอบทานร้านแบบนี้”“ทำไมล่ะคะ...ฉันเป็นยังไง..”“น่าจะชอบร้านหรูๆ..มากกว่า”“ขอแค่สะอาดก็พอค่ะ...เวลาหิวอะไรก็อร่อยทั้งนั้น ทานเสร็จแล้วใช่ไหมคะ...”“ผมทำให้คุณหมอเสียเวลา...ขอโทษนะครับ”“ฉันยังไม่ได้บอกอย่างนั้นสักหน่อย...ฉันจะบอกว่าคุณควรจะกลับไปนอนพักได้แล้ว...ป่านนี้พยาบาลคงตาม หาคุณวุ่นไปทั้งวอร์ดแล้วแน่ๆ..”“จริงด้วย..ผมลืมไปเลย..” นาวินนึกขึ้นได้ หัวเราะเก้อๆ..ช่อฟ้าพลอยยิ้มตามไปด้วย...
ที่เคาน์เตอร์พยาบาล บนตึกที่นาวินนอนพักรักษาตัว พยาบาลกำลังตามหานาวินกันวุ่นวาย พิธานกับบุศยาก็อยู่ด้วย ทุกคนสีหน้าร้อนใจ พยาบาลที่เคาน์เตอร์คนอื่นกำลังโทรศัพท์ถามที่ต่างๆ ในโรงพยาบาล“เจอไหมครับพี่เกตุ” พิธานเอ่ยถาม“ไม่เจอค่ะ...หากันจนไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วค่ะ..”“เค้าอาจจะออกไปเดินเล่นข้างนอก..เดี๋ยวก็คงกลับมาเองแหละค่ะ” บุศยาเดาเจษฎาเดินออกมาจากลิฟต์ เห็นความวุ่นวายโกลาหล “มีอะไรกัน”เกตุหันมา “พอดีเอายาไปให้ผู้พันที่ห้องค่ะ แต่ไม่เจอตัวไม่รู้หายไปไหน”“คงอยู่แถวนี่แหละ... ไม่ต้องสนใจมากนักหรอก..นั่นไงมาแล้ว”“ผู้พันหายไปไหนมาเหรอคะ” บุศยารีบเอ่ยถามเจษฎามองนาวินอย่างตำหนิ คนอื่นๆ มองนาวินอย่างสนใจ ทุกคนที่อยู่ที่นั่นนิ่งเงียบรอฟังนาวินเกตุถามย้ำ “หายไปไหนมาคะ...หากันแทบแย่..”ขณะที่นาวินคิดหาคำตอบ ช่อฟ้ากลับ เอ่ยตอบแทน “เอ้อ...หมอให้ไปเอกซเรย์จ้ะ...”เจษฎามองอย่างจับผิด “คราวหน้าถ้าจะไปไหน...กรุณาแจ้งพยาบาลที่เคาน์เตอร์ด้วยนะครับ...เค้าหากันจนวุ่นไปหมดทั้งโรงพยาบาล .. ”