บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 4 หน้า 4

มงคลเดินออกมาด้านหน้าโรงพยาบาลด้วยสีหน้าหงุดหงิด ปรีชากับบอยเดินตามมาด้วย มงคล ถือเงินที่ให้พนักงานออกมาเก็บใส่กระเป๋าปรีชาเซ็ง “โห พี่...อียายแก่นี่มันหยิ่งนะ...ไม่ยอมรับเงิน”“พี่หมง...ให้ผมไปจัดการไหมพี่...รับรองเงินไม่ต้องเสีย ได้เรื่องแน่ๆ” บอยอาสาลุย“อย่านะไอ้บอย...เราจะทำพิรุธให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นพวกมันจะรู้ตัวก่อน...” มงคลห้าม“แล้วเอาไงดีพี่...ไปเดินหาตามห้องไหม” ปรีชาถามความเห็นมงคลมองหน้าปรีชา “แล้วจะรู้ได้ไงว่าคนไหน...ทำไปเดินสุ่มสี่สุ่มห้าเกิดไปเจอพวกมันมาเฝ้าก็พังสิวะ...เอาไงดี...”มงคลสีหน้าครุ่นคิด สักพักมีรถพยาบาลขับเข้ามาจอดใกล้ๆ คนขับรถพยาบาลสองคนเดินลงมา มงคลคิด บางอย่างได้หันไปสั่งลูกน้อง

ที่จอดรถพยาบาล พนักงานขับรถพยาบาลนั่งพักกันเป็นกลุ่ม มงคลเดินมาหาด้วยท่าทางนอบน้อม สีหน้ายิ้มแย้ม รีบยกมือไหว้พวกพนักงานขับรถ “พี่ๆ ครับ...ผมมีเรื่องขอรบกวนหน่อยครับ”“มีอะไรเหรอ...”“คือ...ผมตามหาเพื่อนครับ...แต่ผมไม่รู้ชื่อเขา”“ไม่รู้ชื่อแล้วจะเป็นเพื่อนกันได้ไง...” พนักงานพากันหัวเราะชอบใจ มงคลก็หัวเราะไปด้วย..“เค้าเปลี่ยนชื่อครับพี่...พระบอกว่ามันดวงตก...แม่มันเลยให้เปลี่ยนชื่อ...แต่ผมไม่รู้ชื่อจริง เรียกแต่ชื่อเล่นไปถามที่เคาน์เตอร์เค้าก็ไม่รู้”“ใครจะไปรู้ได้ไงคุณ...ไม่รู้อะไรสักอย่าง”“ผมก็รู้แค่เค้าบาดเจ็บ มีฮอ. มาส่งค่ายทหาร แล้วมีรถพยาบาลรับมาส่งโรงพยาบาล...”“เป็นทหารหรือเปล่าล่ะ...มาเมื่อไหร่นะ...”“น่าจะสามวันแล้วครับ”พนักงานขับรถพยาบาลคนหนึ่งรู้เรื่องก็พูดขึ้นมา“อ๋อ...นั่นไงพี่...ที่ผมไปรับในค่ายทหาร..”“ปอเป็นคนไปรับใช่ไหมล่ะ...” พนักงานคนแรกหันมา“ใช่ครับ...แต่ไม่ได้มาที่นี่หรอก...”พนักงานคนที่สองนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวก่อนปอ...เคสแบบนี้เป็นเคสพิเศษ...เราไม่ควรพูดนะ”พนักงานขับรถมองหน้ากัน มงคลเริ่มหมดความอดทนพนักงานคนแรกบอกปัด “พวกเราคงไม่รู้เรื่องหรอกครับ...ผมว่าคุณใจเย็นๆ ดีกว่าเดี๋ยวเค้าก็คงติดต่อคุณกลับไปเอง” พนักงาน“พอจะบอกได้ไหมครับว่าพี่ไปส่งเพื่อนผมที่โรงพยาบาลไหน...” มงคลพยายามพูดดี“คุณต้องไปสอบถามข้างในดีกว่าครับ...”