บทละครโทรทัศน์ เจ้าเวหา : ฝั่งน้ำจรดฝั่งฟ้า ตอนที่ 13 หน้า 5
“ฉันไม่ค่อยสบายพี่ ขอพักอีกสองสามวันนะ โธ่พี่...ไม่สบายจริงๆ...จ้ะพี่...ไปเดี๋ยวนี้เลยเหรอ พรุ่งนี้ได้มั้ย” บอยรู้สึกเบื่อหน่ายแต่ไม่กล้าขัด “ก็ได้ๆ พี่ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้...” บอยลุกขึ้นอย่างขี้เกียจ ปิดโน้ตบุ๊คเตรียมเก็บใส่กระเป๋าเอาไปด้วย
แม่บอยเดินเข้ามาสั่ง“บอย...ไปซื้อเบียร์หน่อยซิ”
“บอยจะไปแล้วแม่”
“ไปไหน...”
“ไปทำงาน”
“ก่อนไปเอาเงินมาก่อน” แม่บอยแบมือขอเงิน
“โห แม่...เพิ่งให้อาทิตย์ที่แล้วหมดแล้วเหรอ”
“เออ...อย่ามาขี้เหนียวกับแม่เลย...ดูซิ...แกใช้แต่ของดีๆ จะให้แม่ซอมซ่อได้ไง...ค่าน้ำค่าไฟนี่...ติดแอร์ อีกตัวนะกลางวันแม่ร้อน”
บอยมองหน้าแม่พูดไม่ออกหยิบเงินให้“บอยไม่รู้จะทำงานที่นี่ได้นานแค่ไหนนะแม่ เก็บเงินไว้บ้าง”
แม่บอยไม่พอใจ“อย่าออกจากงานนะ...งานดีเงินดี...หาไม่ได้ง่ายๆ นะ”
“แม่อยากให้ฉันกลับไปเรียนไม่ใช่เหรอ” บอยย้อนถาม
“โอ้ย...ทำงานก่อนเรียนเมื่อไหร่ก็เรียนได้ หาเงินมาเยอะๆ แม่เหนื่อยเลี้ยงเรามานานแล้ว ขอสบายบ้าง”
บอยเบื่อที่ได้ยินรีบเดินออกไป
ที่บ้านของนาวิน ชายหนุ่มโทรศัพท์หาช่อฟ้า“อย่านอนดึกนะครับ...เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“คุณก็เหมือนกันค่ะ”
“ผมลืมบอกคุณ...ผมเล่าเรื่องของเราให้คุณแม่ฟังแล้ว”
ช่อฟ้าสีหน้าหม่นลงนิ่งไปนิดหนึ่ง“เหรอคะ...”
นาวินรู้ว่าช่อฟ้าคิดมากเพราะรู้ว่า นาวินเป็นคนรวย และช่อฟ้าเคยเห็นสุปรียา นาวินพูดเสียงอ่อนโยน “ช่อ...”
“คะ...” ช่อฟ้าได้ยินน้ำเสียงอบอุ่นของนาวินก็ยิ้ม
“คุณแม่ของผม...เป็นคนไม่เรื่องมาก เป็นคนเข้าใจอะไรๆ ง่ายๆ ผมรักใครแม่ก็รักด้วย”
“คุณนอนได้แล้วค่ะ ดึกแล้ว...ฉันก็จะนอนเหมือนกัน”
นาวินยิ้มกับน้ำเสียงห่วงใยของช่อฟ้า“ครับผม ฝันดีนะครับ...พรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณแต่เช้า”
“ค่ะ...” ช่อฟ้าเก็บโทรศัพท์สีหน้าครุ่นคิด
นาวินเดินสำรวจประตูหน้าต่างของบ้านชั้นล่างแล้วเดินดูรอบๆ ว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ ไฟชั้นล่างเปิดไว้บางดวง ทุเรียนเดินเข้ามาถือขวดน้ำแร่ไม่ทันเห็นนาวินหันมาแทบจะชนกับนาวินก็ตกใจร้องเสียงดัง
“อ๊ายยยย...” ทุเรียนสะดุ้งทำขวดน้ำแร่หลุดมือ นาวินรับขวดน้ำไว้ทัน ทุเรียนเห็นนาวินก็ดุ “พี่ตี๋ทำอะไรคะ”
นาวินส่งขวดน้ำให้ทุเรียน“ตรวจประตูหน้าต่าง...พี่ทุเรียนจะไปไหน”
“เอาน้ำแร่ไปให้คุณผู้หญิงค่ะ”
“พี่ทุเรียนช่วยหาของกินเล่นไปให้ตำรวจที่ดูแลบ้านเนาหน่อยสิครับ อยู่กันดึกๆเผื่อเขาหิว”
“จริงด้วยค่ะ เดี๋ยวพี่ชงกาแฟแก่ๆไปให้ด้วยดีกว่า จะได้ไม่เผลอหลับ ปล่อยให้ผู้ร้ายมันเข้ามา ฮิๆ”
นาวินหัวเราะเบาๆ เดินจากไป