บทละครโทรทัศน์ บ่วงรักซาตาน ตอนที่ 6 หน้า 2
ธามันหันไปสั่งคนของตัวเอง “ดูแลให้ดี”
“ค่ะ”
ธามันเดินออกไป
หน้าห้องพักโรงแรม ธามันเดินออกจาห้องมา เจอโบนิตายืนรออยู่ ทั้งคู่มองหน้ากันไม่พูดอะไร ธามันเดินออก ไปอย่างไม่สนใจ แยแส โบนิตามองตามธามันไปสายตาเศร้าๆ ห่วงใย... เจ็บปวด ก่อนจะหน้าร้าย หันไปมองที่ประตูห้องที่ธามันออกมาตาวาว
ในห้องพัก เหมราชนั่งรออยู่ สักพักกวินทร์วิ่งเข้ามารายงาน “หาจนทั่วแล้วไม่เจอคุณชมพูนิษฐ์เลย”
เสียงข้อความมือถือของเหมราชดังขึ้น เหมราชรีบหยิบมือถือมากดดู ที่มือถือเหมราช เห็นเป็นรูปชมพูนิษฐ์นอนอยู่บนเตียงในห้อง ใต้ภาพเขียนหมายเลขห้องกำกับ เหมราชกับกวินทร์หันไปมองหน้ากันขวับ
ลิมเปงเชียงเดินออกจากห้องนอนมาห้องโถง “มีอะไรรึเปล่าครับ” เหมราชมองหน้าลิมเปงเชียงนิ่ง ยังไม่ตอบ
เหมราชเดินออกจากห้องพักพร้อมกวินทร์ท่าทางเร่งรีบ ทั้งคู่หน้าเครียดเดินออกไป ธามันที่แอบอยู่มองตามเหมราชไปสะใจ “คุณนิดดึงความสนใจพี่เหมได้จริงๆ” ธามันยิ้มสะใจ แล้วเดินไป
ในห้อง ลิมเปงเชียงที่ยืนมองวิวนอกหน้าต่างได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาก็นึกว่าเหมราช
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วใช่มั๊ยครับคุณ...” ลิมเปงเชียงหันมาเห็นคนที่ยืนอยู่เป็นธามันก็ชะงักกึก
“หวัดดีครับคุณลิม”
“คุณธามันมางานนี้ด้วยเหรอ ?” ลิมเปงเชียงสีหน้าแปลกใจมากที่ได้เจอธามัน
เหมราชเดินนำหน้ากวินทร์เหมือนจะรีบร้อนมาก แต่แล้วก็หยุดเดินกึก กวินทร์ที่เดินตามหลังแทบชน
“จะหยุดก็บอกก่อนซิเฮีย” เหมราชยิ้มก่อนก้มลงดูภาพและข้อความในมือถือ เห็นเป็นภาพชมพูนิษฐ์กำลังนอนหลับปุ๋ยท่าทางสบายบนเตียงในโรงแรม ข้อความ บนมือถือขึ้นหน้าจอ “ห้อง 1204” เหมราชมองแล้วยิ้มนิดๆ
เหมราชเป็นห่วงเค้า แต่ทำเสียงเข้ม “ส่งคนของเราไปเฝ้ายัยหัวขโมยนั่นไว้ก่อน
“อ้าว??”
“เรามีอย่างอื่นต้องทำก่อน” เหมราชพูดจบเดินเลย กวินทร์อ่อนใจ บ่นๆ “จะทำอะไรก็บอกก่อนสิเฮียค้าบบบ”
กวินทร์วิ่งตามออกไป
ภายในห้องพัก ลิมเปงเชียงอ่านเอกสารของธามันเสร็จก็เงยหน้าคุยกับธามัน