บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 4
แม่บ้านคนหนึ่งกำลังกวาดพื้นหน้าห้อง สักครู่จึงไปหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง แม่บ้านเคาะประตู 2-3 ครั้งโบตั๋นเปิดประตูออกมาแล้วตกใจ “อากู๋!!!!!”
แม่บ้านคือซ้งปลอมตัวใส่วิก นุ่งผ้าถุง “ลงมือรึยัง” โบตั๋นพยักหน้า ซ้งส่งห่อกระดาษสีน้ำตาลให้ “ผสมน้ำชาให้มันกินเรื่อยๆ”
โบตั๋นรับมา มือสั่น “เขา..จะตายมั้ย”
“ไม่ แค่ค่อยๆหมดแรง” โบตั๋นหน้าซีด “ยาออกฤทธิ์ทีละนิด มันไม่รู้ตัวหรอก อั๊วะไปนะ”
“ทีหลังนัดเจออั๊วะข้างนอกดีมั้ย ที่นี่คนของเฮียกระทิงทั้งนั้น อั๊วะกลัวอีจับได้”
ซ้งพยักหน้า ก่อนจะเหล่มองซ้าย ขวาแล้วก้มหน้าเดินใจเย็นออกไป โบตั๋นรีบปิดประตู เดินมาทรุดตัวนั่งบนเตียง มองห่อยาที่อยู่ในมือแล้วอยากจะร้องไห้
รถแล่นมาตามถนนเร็วปานพายุ ในรถย่าหยาหันมาถามธาม หน้าตาเลิ่กลั่ก “คุณจะพาฉันไปไหน”
ธามข่มความโกรธ “คิดว่าฉันโง่รึไงห๊า..จันทร์ชมพู”
ย่าหยาถอนใจเฮือก ทั้งโมโหทั้งรำคาญ “คุณจะหาเรื่องอะไรฉันนักหนา บอกกี่ครั้งแล้วฉันไม่รู้จัก ไม่ได้เป็นอะไรกับผู้หญิงคนนั้น คุณจะยัดเยียดให้ฉันเป็นเขาทำไม!!!”
“ถ้าไม่ใช่ แล้วเธอเป็นใคร!!!!! ทำไมต้องมีลับลมคมใน หลอกล่อ เจ้าเล่ห์!!!”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันชื่อย่าหยา”
ธามทนระงับอารมณ์ไม่ไหวเบรกรถดังเอี๊ยดดด ผละจากพวงมาลัยมากระชากย่าหยา บีบแขนแน่น “จะโกหกไปถึงไหน ยอมรับสักทีว่าเธอคือจันทร์ชมพู!!!!!!!”
ย่าหยาตะลึง เวลาธามโกรธมันน่ากลัวอย่างที่ทุกคนว่าจริงๆ
7 ปีที่แล้วบ้านพ้งที่เซี่ยงไฮ้ พ้งเดินวนรอบจันทร์ชมพูที่ยังมีผ้าพันแผลจากการถูกยิง รอยฟกช้ำและดวงตาที่บอบช้ำเศร้าหมองตลอดเวลา “ถ้าลื้อต้องการแก้แค้นให้พ่อแม่ ลื้อต้องล้างสมองตัวเองให้ได้ ไม่ว่าใครจะทรมานลื้อให้เจ็บปวดแค่ไหน ลื้อต้องยืนยัน ลื้อคือย่าหยาไม่ใช่จันทร์ชมพู”
จันทร์ชมพูนั่งห่อตัวอยู่กลางสายฝนกระหน่ำ ปากก็พึมพำ “ฉันไม่ใช่จันทร์ชมพู ฉันชื่อย่าหยา ฉันไม่ใช่จันทร์ชมพู”