บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 7 หน้า 4
ซ้งยืนคุยกับโบตั๋นอยู่ในเงามืดมุมหนึ่งแถวหอพักโบตั๋น “ลื้อใส่ยาให้มันบ้างรึเปล่า”
โบตั๋นเฉไฉ “ช่วงนี้เฮียมีเรื่องร้อนใจตลอด อารมณ์ไม่ค่อยดี อั๊วะเข้าหน้าอีไม่ติด”
“ลื้อเป็นเมีย น่าจะใช้มารยากับมันบ้าง”
“เฮียกระทิงไม่เหมือนผู้ชายอื่น อีไม่เห็นผู้หญิงสำคัญกว่างาน”
“งานอะไร มันกำลังทำอะไร”
“อั๊วะไม่รู้ รู้แต่อีกำลังทำอะไรบางอย่าง”
“สืบมาว่ามันกำลังทำอะไร แล้วเอายาใหม่นี่ผสมน้ำชาให้มันกิน” ซ้งยัดห่อกระดาษสีน้ำตาลเล็กๆใส่มือโบตั๋น
โบตั๋นน้ำตาคลอ “อีจะตายมั้ย ยังไงอีก็เป็นผัวอั๊วะนะอากู๋”
“อั๊วะไม่ฆ่าหลานเขยอั๊วะหรอกน่” ซ้งโอบกอดโบตั๋นปลอบใจ แต่แววตาฉายประกายเหี้ยมอำมหิต
เฉียงกำลังจะเดินเข้าหอพัก หันมาเห็นโบตั๋นกอดกับผู้ชายอื่นก็ตกใจ
ซ้งผละออก “อั๊วะไปนะ” ซ้งเดินหลบออกไป โบตั๋นยืนมองก่อนจะเอาห่อสีน้ำตาลเก็บใส่เสื้อ เมื่อหันมาก็ต้องสะดุ้งเฮือกที่เห็นเฉียงยืนอยู่ตรงหน้า
“เฮียให้ผมมาบอกว่า พรุ่งนี้จะมารับคุณไปไหว้พระ”
“คุณ..เอ่อ..” โบตั๋นกลัวเฉียงจะเห็นซ้ง “มานานรึยัง”
“เพิ่งมา..มีอะไรเหรอ”
โบตั๋นรีบปฏิเสธ “ไม่..ไม่มี ขอบใจมากนะ” โบตั๋นเลี่ยงเดินหลบเข้าหอพักไป
เฉียงสงสัย..โบตั๋นดูมีพิรุธเพียบ ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร โบตั๋นนอกใจธามอย่างนั้นหรือ
หน้าบ้านธาม ธามส่งส้มที่แกะเปลือกและแบ่งครึ่งแล้วให้ย่าหยา “ของที่ใช้ไหว้ ต้องแบ่งกันกิน”
“ต้องแบ่งกันเหรอ” ย่าหยากินส้มที่ธามให้ แล้วใช้มีดตัดขนมไหว้พระจันทร์ส่งให้ธามครึ่งหนึ่งเช่นกัน “เอ้า..คนละครึ่ง”
ธามรับขนมไหว้พระจันทร์มา..ทั้งคู่นั่งกินด้วยกัน ธามรอจนย่าหยากินหมดไปเกือบครึ่ง ธามพูดเหมือนไม่สนใจ “ตอนนี้เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”
ย่าหยาชะงักกึก ขนมไหว้พระจันทร์ยังคาอยู่ในปาก “ห๊า..ประเพณีจีนเหรอ”
“ประเพณีของบ้านนี้ ป๊ากับม้าบอกไหว้พระจันทร์ด้วยกัน กินขนมอันเดียวกัน ถือเป็นครอบครัวเดียวกัน”
ย่าหยาใจเต้นโครมคราม “มะ..หมายความว่ายังไง”
“ก็..เป็น..พี่น้องกันไง” ย่าหยาผ่อนลมหายใจ
“กฎข้อแรกของการเป็นครอบครัวเดียวกันคือ ไม่โกหกกัน..ว่าไง เธออยากเป็นคนในครอบครัวฉันมั้ย”
ย่าหยาใจสั่นขึ้นมาอีก เพราะสายตาธามดูไม่ใช่แค่จะถามว่าเป็นพี่น้องกันมั้ย แต่มีอะไรที่ลึกซึ้งกว่านั้น “ขอ..เอ่อ..คิดดูก่อนนะ” ย่าหยาทำตัวไม่ถูก รีบลุกขึ้น “ดึกแล้ว ฉันกลับล่ะ”