รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 7 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 7 หน้า 5
16 พฤษภาคม 2558 ( 23:13 )
2.1M
ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 7
15 หน้า

“ฉันไปส่ง”

“ไม่..ไม่ต้อง” ย่าหยารีบเดินขาขวิดออกไป ธามมองตามอย่างครึ้มใจเล็กๆ

 

ย่าหยาเดินจับผ้าพันคอ นึกถึงคำพูดธามมาตามทาง ย่าหยาไม่เข้าใจว่าตัวเองจะหวิวไหวใจสั่นไปกับท่าทางและคำพูดของธามทำไม และก่อนจะเดินเข้าโรงแรม  ย่าหยาก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็น เสี่ยเล้งยืนสูบบุหรี่ที่ท้ายรถ เสี่ยเล้งดับบุหรี่และเดินเข้ามาหาย่าหยาทันทีที่เห็น

“เสี่ย..มาหาใครแถวนี้คะ”

“มาหาเธอ”

ย่าหยาทำแปลกใจ “มาหาฉัน มีธุระอะไรหรือคะ”

“ไม่มี  แค่มาดูให้แน่ใจว่าเธอกลับถึงที่พัก และปลอดภัยแล้ว” เสี่ยเล้งส่งสายตาเป็นประกายให้ย่าหยา 

ย่าหยายิ้มหวานให้...รู้ความนัยที่เสี่ยเล้งส่งมา “ขอบคุณนะคะ” ย่าหยาตัดบทฉับ “ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

“รอยยิ้มของเธอ ทำให้คืนนี้ฉันมีความสุขขึ้นมาบ้าง ราตรีสวัสดิ์”

เสี่ยเล้งเดินมาที่รถ ทั้งคู่โบกมือให้กันแช่มชื่น  

ธามยืนหน้านิ่งอยู่มุมหนึ่ง ธามขึงเครียดที่ย่าหยาไม่ให้มาส่งเพราะนัดแนะกับเสี่ยเล้งนี่เอง

 

เช้าวันใหม่ ห้องนอนย่าหยา โรงแรมหมู่ตัน ย่าหยาลงนั่งที่เก้าอี้ เสื้อผ้าหน้าผมจัดแต่งมาอย่างดี  ย่าหยาหยิบน้ำหอม Chanel No.5 ฉีดที่ซอกคอและข้อพับบางๆ ก่อนจะยิ้มตาวาววับ “ถึงเวลาที่แกต้องใช้กรรมแล้วเสี่ยเล้ง”

ย่าหยาลุกขึ้นยืน ยกขาข้างหนึ่งเหยียบบนเก้าอี้ เลิกกระโปรงดูมีดที่ซ่อนไว้ที่ต้นขา เช็คสายรัดว่าแน่นดีแล้วจึงเดินออกไป แต่แล้วหางตาก็เหลือบเห็นผ้าพันคอของธามพาดอยู่ที่พนักเก้าอี้ ย่าหยาหยิบผ้าขึ้นมาแล้วเผลอยิ้มเมื่อนึกถึงผู้เป็นเจ้าของ  แต่ครู่เดียวหญิงสาวก็ตัดใจยัดผ้าพันคอไว้ใต้หมอน แล้วหยิบนาฬิกาของชลธีที่เก็บไว้ในกล่องออกมาเปิดดู “หยาจะไม่มีใคร นอกจากพี่ธีคนเดียว” ย่าหยามองรูปชลธีในมือด้วยความรักและรู้สึกผิด

 

ที่หน้าโรงแรม ย่าหยาเดินสวยออกมาอย่างมั่นใจว่าจะมีใครมาดักรอ และก็จริงดังคาดเสี่ยเล้งแต่งตัวหล่อ เดินเข้ามาหาย่าหยา “อรุณสวัสดิ์”

ย่าหยายิ้มเขินนิดๆ “แวะมาดูว่าฉันจะออกจากที่พักอย่างปลอดภัยรึเปล่าหรือคะ”

“ฉันชอบที่เธอฉลาด ทันคนและวันนี้เธอ..สวยมาก”

ย่าหยาโปรยจริต  ยิ้มเขินเข้าไปใหญ่ “ขอบคุณค่ะ”

“เธอจะไปไหน วันนี้เข้างานตอนเย็นไม่ใช่เหรอ”

“รู้สึกว่าเสี่ยจะรู้เรื่องฉันไปซะหมดนะคะ”  

“ก็เธอน่าสนใจ”

“ฉันจะไปทำบุญให้” ย่าหยาเกือบหลุดคำว่า “พ่อแม่” “เอ่อ..ผู้มีพระคุณของฉันน่ะค่ะ”  


15 หน้า