บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร กระทิง ตอนที่ 12 หน้า 6
“โบตั๋น..ผม..ขอโทษ”
โบตั๋นตัดใจ..ฮึด “ไม่ต้องขอโทษ เพราะคุณต้องอยู่กับฉัน”
เฉียงทั้งอึ้งทั้งตกใจ “โบตั๋น”
โบตั๋นน้ำตาคลอ “หรือคุณจะทิ้งฉันไปอีกคน”
“ผมทำผิดกับเฮีย ผมสมควรตาย แต่ผมก็..รักคุณ..เหลือเกิน”
ทั้งคู่กดดัน..อึดอัด รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไปจนน้ำตาคลอ
ธามนั่งนิ่งบนม้านั่งที่ระเบียง ธามรู้สึกขมขื่น เจ็บปวดที่ถูกหักหลังมากกว่าเสียใจ สักครู่มีมือมาแตะที่ไหล่ธามคล้ายต้องการปลอบใจ เจ้าของมือนั้นคือย่าหยาสวมชุดดำทะมัดทะแมง..ปืนขึ้นบ้านมา
ย่าหยานั่งลงข้างธาม “ฉัน..เสียใจด้วยนะ” ธามรู้สึกอบอุ่นใจที่ยังมีคนสนใจความรู้สึกของเขา แต่แสดงออกด้วยการนั่งนิ่ง ไม่หันมามองย่าหยาย่าหยาเอื้อมมือมาจับมือธาม ธามรู้สึกเหมือนมีน้ำทิพย์มาชโลมใจ เป็นความอบอุ่นที่ประหลาดมหัศจรรย์ “ฉันรู้ว่าใจคุณสลาย ฉันเข้าใจว่าคุณรู้สึกยังไง แต่ที่ไม่เข้าใจคือ..ทำไม..ฉันถึงอยากมาอยู่ข้างๆคุณตรงนี้..ทำไม”
แล้วย่าหยาก็เอียงคอซบบนไหล่ธามโดยไม่รู้ตัว เป็นอาการที่จันทร์ชมพูทำบ่อยๆเมื่ออยู่กับชลธี แต่ที่ต่างคือ ทั้งชลธีและจันทร์ชมพูหน้าตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุข ย่าหยาซบที่ไหล่ธาม ธามรู้สึกอบอุ่นเหมือนความรู้สึกลึกๆที่มีต่อจันทร์ชมพูหวนกลับมา
ธามเผยยิ้มได้นิดเดียว แค่นิดเดียวจริงๆ ก่อนจะหลับตาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “กลับไปซะ” ย่าหยาชะงัก ค่อยๆขยับหัวขึ้นมามองธาม “ฉันอยากอยู่คนเดียว” ย่าหยายังนั่งอึ้ง ธามตวาดลั่น “ฉันอยากอยู่คนเดียว!!!!”
ย่าหยาเจ็บแปลบ ค่อยๆเดินออกมาแล้วหายไปกับความมืด ธามมองตามย่าหยาแล้วตัดใจฉับ ก่อนจะลุกขึ้นเดินมายืนที่ระเบียงแล้วเปรยกับตัวเอง “ฉันไม่ต้องการใคร...ไม่รักใคร...ฉันไม่รักใครอีกแล้ว” ธามกัดฟันกรอด น้ำตาคลอ
ห้องนอนย่าหยา ย่าหยาปักผ้าเช็ดหน้าซ้ำๆย้ำๆอยู่ที่ตัวเป็ดแมนดาริน ย่าหยาพึมพำ “หยาขอโทษค่ะพี่ธี หยาขอโทษ ขอโทษ” ย่าหยาปักซ้ำๆย้ำๆวนอยู่อย่างนั้น พยายามอย่างยิ่งที่จะทำใจจดจ่ออยู่กับชลธี ทำเพื่อชลธีคนเดียว
เช้าวันใหม่ ธามเดินลงบันไดมาจากชั้นบน กำลังจะเดินไปหยิบหนังสือพิมพ์อ่านแต่แล้วหางตาก็เห็นชามข้าวต้มปลาควันขึ้นฉุยวางอยู่บนโต๊ะ
จิวถือถาดน้ำ ส่งเสียงนำมา “น้ำมาแล้วเฮีย”
ธามนั่งลงแล้วตักข้าวต้มชิม ในจังหวะที่จิววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ “รสชาติดี ขอบใจ มาทำให้แต่เช้า”
“อ้าว..นึกว่าเฮียทำเอง อั๊วะเข้ามาก็เห็นชามนี่วางอยู่แล้ว เลยไปเอาน้ำมาให้”