บทละครโทรทัศน์ เพลิงบุญ ตอน 4 หน้า 4
“ตอนนั้นหนูหน้ามืดแล้วค่ะ ถ้ามีปืนคงกระหน่ำยิงมันทั้งคู่ไปแล้ว” ทั้งปารมี พิม พิชชี่ทำหน้าอึดอัด
“พิมว่าเราใจเย็นๆ ค่อยๆ เวลาเจอปัญหา “สติ” ต้องมาก่อนค่ะ”
“ตอนนี้เราพักกันสักครู่นะคะ เดี๋ยวเรามาคุยเรื่องของคุณโอ๋กันต่อ” หมี่ตัดเข้าเบรก
มุมกาแฟในห้องอัด พิมจิบกาแฟ สีหน้าโล่งอกที่จัดรายการผ่านมาได้ ปารมีนั่งอยู่ด้วย พิชชี่เสิร์ฟของว่างและเครื่องดื่ม
“เป็นยังไงพิม จัดรายการวันแรก”
“หนาวค่ะ วันแรกก็เจอเคสหนักเลย”
“แต่พิมก็เก่งนะ รับมือได้”
“พี่หมี่เป็นพี่เลี้ยงให้ต่างหากละคะ”
พิชชี่สงสัย “พี่หมี่เป็น “เมนทัวร์” ที่ดีค่ะ แต่....น้องพิมคะ น้องพิมคิดว่าการที่เราโดนแย่งสามีเนี่ย เราจะยอมเจรจากับนังหน้าด้านนั่นอย่างสันติหรือคะ”
“ใช่ค่ะ”
“พิชดิสะกรีค่ะ เห็นต่างอย่างยิ่งยวด”
“เธอมีวิธีที่ดีกว่านี้เหรอ ยายพิช”
“มีซีค่ะ มันเป็นเพื่อนนะคะ มันแย่งผัวเพื่อนเนียน ๆ ได้เนี่ย มันต้องได้รับบทลงโทษอย่างสาสม”
“ยังไง จะเอาปืนไปกระหน่ำยิงอย่างที่คุณโอ๋เขาพูดมาเหรอ”
“ไม่ค่ะ พิชไม่เอาตัวไปเสี่ยงคุก พิชจะทำตัวเป็นเมียหลวงผู้น่าสงสารนี่แหละ แต่แอบจ้างมือตบค่ะ ดักตบมันให้คว่ำไปเลย”
“โธ่ พี่พิช แล้วมันช่วยอะไรได้ละคะ เดี๋ยวเขาก็แอบคบกันต่อ”
“ไม่ตบอย่างเดียวซีค่ะ” พิชหยิบลูกเกตมาแปะฟันหน้าทันที “เลาะฟันหน้ามันออกสองซี่ค่ะ ให้มันฉีกยิ้มให้ผัวเราดูไม่ได้ พอมันฉีกยิ้มปั้บ” พิชสาธิตให้ดูทันที ฉีกยิ้ม “ผัวเราหมดอารมณ์ทันที ยังไงก็เลิกค่ะ”
หมี่และพิมหัวเราะลั่น
“ยายพิช ฉันกลัวผัวเธอนั่นแหละจะมาเลาะฟันเธอออกบ้าง คราวนี้ทั้งน้อยทั้งหลวง หรอกันทั้งคู่”
“จริงซี แล้วผัวหนูก็จะไปหาเมียน้อยรายใหม่ เฮ้อ”
“ยายพิซเอ๊ย เพ้อใหญ่แล้ว”
“แต่มันยอมไม่ได้จริง ๆ นี่คะ แล้วพิชก็ยืนยันว่าสันติวิธีไม่มีทางได้ผลค่ะ”