บทละครโทรทัศน์ ปดิวรัดา ตอนที่ 2 หน้า 3
“ขอโทษค่ะ ดิฉันจำเป็นต้องพูดในฐานะของแม่ ตอนที่ท่านเจ้าคุณทำสัญญา คงคิดว่าเราสองครอบครัวจะได้คบกันไปนานๆ แต่เอาเข้าจริง ต่างคนต่างกระจัดพลัดพราย นายศรัณย์อะไรนี่หน้าตาท่าทางเป็นยังไง เราไม่เคยรู้ ดิฉันวางใจให้ลูกสาวของเราแต่งงานไปไม่ได้หรอกค่ะ”
“ฉันสอบถามมาแล้ว จากคนที่เชื่อถือได้หลายคน ศรัณย์เรียนเก่ง จบรัฐศาสตร์ธรรมศาสตร์ เจ้านายและเพื่อนๆรักเขาทุกคน ที่สำคัญเขาขยันทำงานมาก เป็นเด็กที่มีอนาคต”
คุณหญิงเพ็ญแขเสียงอ่อนลง “จริงหรือคะ”
“บุรณี ก็เป็นลูกฉันเหมือนกัน จะยกเขาให้ใคร ฉันก็เป็นห่วงอยู่”
คุณหญิงเพ็ญแขจนใจ ได้แต่ถอนใจออกมา “เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นลองถามลูกดูก็ได้ค่ะ”
รินได้ยินหมดแล้ว ในใจก็คิดเป็นห่วง “โธ่คุณหนูของริน”
เจ้าคุณบำรุงกับคุณหญิงเพ็ญแขนั่งคุยกับบุรณี
เจ้าคุณบำรุงเกริ่น “เมื่อเทียบกับบราลี ลูกเป็นคนง่ายๆ สบายๆกว่า แค่มีหนังสือเล่มเดียว ลูกก็อยู่ได้”
บุรณีมองหน้าเครียดของพ่อแม่ “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะคุณพ่อ”
เจ้าคุณบำรุงถาม “หนูเรียนจบแล้ว หนูวางแผนอะไรไว้บ้างไหม”
“ค่ะ”
“มีหรือ”
บุรณีพยักหน้า มีความสุข “คุณแม่พูดเสมอผู้หญิงเรียนไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่หนูอยากสอบชิงทุนไปเรียนต่อเมืองนอก กลับมาจะได้เป็นอาจารย์สอนในมหาวิทยาลัย”
“ผู้หญิงควรคิดเรื่องแต่งงานบ้างนะลูก” คุณหญิงเพ็ญแขติง
“การแต่งงานสำหรับหนูคงเหมือนกรงขัง !”
เจ้าคุณบำรุงเปรย “พิลึก กรงขังอะไรกัน”
รินเดินมาเด็ดดอกมะลิแถวนั้น ได้ยินโดยไม่ตั้งใจ เด็ดไปสองสามดอกก็หยุดฟัง
“ทำไมผู้หญิงเรียนสูงๆไม่ได้ล่ะค่ะ ทำไมมีแต่ผู้ชายเท่านั้นถึงเรียนได้”
คุณหญิงเพ็ญแขอธิบาย “เพราะจะเก่งเกินหน้าผู้ชาย ไม่มีผู้ชายที่ไหนอยากแต่งงานกับผู้หญิงที่เก่งกว่าตัวเองหรอก”
“สมัยนี้ไม่เหมือนยุคคุณแม่แล้ว นับจากนี้ต่อไป ผู้หญิงจะเข้ามาทำงานเป็นหลักให้กับชาติบ้านเมืองมากขึ้น”
เจ้าคุณบำรุงหยั่งเชิง “แล้วถ้าหนูต้องแต่งงานกับผู้ชายที่พ่อเลือก เพื่อแสดงความกตัญูต่อพ่อล่ะ” บุรณีอึ้ง รินรู้อยู่แล้วเลยยืนลุ้น “พ่อพบกับแม่ครั้งแรกในวันแต่งงาน เป็นเรื่องธรรมดาของคนยุคเรา คนยุคเราอยู่ด้วยหน้าที่ ไม่ได้อยู่ด้วยอารมณ์ .....ชีวิตที่นำด้วยอารมณ์อารมณ์จะพาไปขึ้นสวรรค์ พาไปลงนรก เป็นไปได้ทั้งสองทาง แต่ชีวิตที่นำด้วยหน้าที่ หน้าที่ความรับผิดชอบ จะพาไปทิศทางเดียว...คือพาไปสู่สิ่งที่ดีงาม”
รินอึ้งไปกับคำสอนของเจ้าคุณบำรุง มันช่างน่าฟังมากในความรู้สึกของริน บุรณีตกใจร้องไห้พูดไม่ออก “คุณพ่อ”