บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 20
ออฟฟิศพยส โทรศัพท์มือถือพยสสั่นอยู่บนโต๊ะทำงานไม่หยุดเป็นจังหวะ โทรศัพท์ตั้งโต๊ะถูกยกหูออกวางไว้ข้างๆ บนโต๊ะทำงาน มีขวดเหล้าวางเรียงราย แก้วเหล้าที่มีเหล้าเหลืออยู่ครึ่งนึงตั้งอยู่ มีรอยเหล้าหกเปื้อนแฟ้มเอกสารเป็นดวงๆ ดูเละเทะ โทรศัพท์ยังคงสั่นต่อเนื่องโดยไม่มีคนรับ จนประตูห้องทำงานถูกเปิดออกมาอย่างเร็ว เลขาถือโทรศัพท์ตัวเองค้างพรวดพราดเข้ามา แล้วชะงักมองไปที่โซฟา พยสนอนคว่ำหน้าอยู่ที่โซฟา เมาหลับหมดสภาพ
เลขาส่ายหน้าหนักใจ แต่ก็จำต้องเข้าไปเขย่าตัว “คุณพยสคะ”
พยสงัวเงีย “ก็บอกแล้วไงว่าอย่ากวน”
“แต่คุณพยสมีนัดทานข้าวกับ...”
“แคนเซิลซะ!”
“แต่ลูกค้ารายนี้สำคัญมากนะคะ คุณบุญชัยเจ้าของโรมแรมญาติคุณตรีประดับ เขานัดต่อสัญญากับเรา ถ้าคุณพยสแคนเซิล เขาอาจจะเปลี่ยนไปเลือกบริษัทอื่นได้นะคะ”
พยสได้สติเมื่อพูดถึงชื่อตรีประดับ พยสลุกขึ้นนั่ง เอามือลูบหน้า แล้วก้มลงดมเสื้อผ้าตัวเองที่เหม็นเหล้าหึ่ง “ขอเวลาครึ่งชั่วโมง ให้คนไปเอาเสื้อผ้าที่บ้านมาให้ผมเปลี่ยนด้วย”
“ได้ค่ะ” เลขารีบออกไป
พยสทิ้งตัวลงนอนกับโซฟาอีกครั้ง แล้วถอนใจเหนื่อยๆ คิดถึงตรีประดับ
ห้องอาหารในโรงแรม พยสสีหน้าแจ่มใสขึ้น เพราะอาบน้ำแต่งตัวใหม่แล้ว นั่งกินอาหารกับลูกค้าท่าทางภูมิฐาน เป็นญาติห่างๆ ของตรีประดับ
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่มาช้า”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้หนีไปไหนอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องอยู่ที่โรงแรมนี่”
พยสโล่งใจ “แล้วเรื่องสัญญา...”
“ผมอ่านคร่าวๆ แล้ว เดี๋ยวจะเอาเข้าที่ประชุมบอร์ดอีกที แต่คิดว่าไม่มีปัญหาอะไรหรอก เราไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันนี่คุณพยส ยายตรีกับผมก็ญาติกัน”
พยสเจื่อนๆ เมื่อนึกถึงตรีประดับ ไม่รู้เลยว่าตรีประดับเดินเข้ามาในห้องอาหารพอดี
ลูกค้ามองเห็น แปลกใจ “อ้าว พูดถึงก็มาเลย นี่นัดมาเจอกันที่นี่ล่ะสิ” พยสตกใจหันไปมอง เห็นตรีประดับ ตรีประดับก็เหวอเหมือนกันที่เห็นพยสนั่งอยู่กับญาติ แต่ก็จำต้องเดินมาหาเพราะอีกฝ่ายโบกมือเรียก ลูกค้าชวนคุย ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “กำลังจะถามอยู่เชียวว่าตรีเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจอกันตั้งแต่งานแต่ง”