รีเซต

บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 4 หน้า 2

บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 4 หน้า 2
oey_tvs
10 กันยายน 2559 ( 22:02 )
1.1M
ระบำไฟ ตอนที่ 4
14 หน้า

ตรีประดับหัวเราะหึ มุขเก่าของเพื่อนที่ว่าตัวเองขี้บ่นเหมือนแม่แวว ตรีประดับเอาผ้าพันคอตัวเองพันคอให้เทศราชพลางบ่นไปยิ้มไป “ชอบนักแต่งตัวเท่ๆแนวๆ แล้วมันอุ่นมั้ย”

เทศราชมองตรีประดับตลอดเวลาที่เธอพันผ้าให้ ที่สุดเขาอดไม่ได้ กุมมือตรีประดับที่กำลังพันผ้าอยู่ “ตรี....” ตรีประดับสบตา ตอนแรกยิ้มๆ แต่เห็นแววตาเศร้าของเทศราชแล้วอดหลบตาลงไม่ได้ ระดับสายตาตัวเองมาอยู่ที่มือตัวเองที่จับผ้าพันคออยู่ มือเทศราชกุมมือไว้อีกชั้น “เรา....”

พยสกลับมาจากห้องน้ำ เดินนำมาก่อนพัดชา มองหาตรีประดับ เห็นกำลังพันผ้าพันคอให้เทศราช ตรีประดับพยายามไม่คิดไปไกล เพราะไม่แน่ใจว่าเทศราชเป็นอะไรกันแน่

“ตรี....เรา....(รักเธอ)”     

“เธอ....เอ่อ...มือเย็น”

“เอ้อ...เออ ใช่ เรามือเย็น...เย็นมากไหม หนาวเนอะ” เทศราชปล่อยมือออก

ตรีประดับค่อยหายใจปกติ “ต่อไปนี้ดูแลตัวเองบ้างนะ...เราคงไม่ได้บ่นเธอบ่อยๆแล้ว”

“เพื่อนกัน ดูแลกันไปตลอดชีวิตไม่ได้ใช่ไหม”

ตรีประดับอึ้งไป เธอกระชับผ้าพันคอให้เทศราชแล้วเดินออกไปเงียบๆ เทศราชได้แต่มองหลังตรีประดับเดินออกไป พยสเดินเข้ามารอรับและแสดงความเป็นเจ้าของ

 

เทศราชสเก็ตช์รูปชายหญิงโอบเอวกัน เขานิ่งไปเพราะเสียงตรีประดับดังในใจ

ตรีประดับกระชับผ้าพันคอ ก่อนเดินจากไป “เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”

เทศราชวาดต่อไม่ไหว ปิดสมุดบันทึกนั้น เทศราชมองฟ้ามองซากุระ ทุกอย่างไม่สวยเหมือนเคย เขาจมอยู่ในความเศร้าของตัวเอง

 

ห้องนอนพัดชา เสื้อผ้าที่มีรอยฉีกขาดกองอยู่มุมหนึ่ง ที่นอนยับเยิน พัดชาห่อตัวนั่งกอดตัวเองในผ้าห่ม ร้องไห้แต่กลั้นเสียงร้องไว้ มือจับเนื้อตัวตรงไหนก็เจ็บ

“ พัดจัง...” เสียงเดฟทำให้พัดชาสะดุ้งเฮือก กลัวจะเจอเหตุการณ์แบบเมื่อคืนอีก

พัดชากัดฟันปาดน้ำตา คว้ากระเป๋า รีบร้อนออกจากห้องทันที

 

ด้านล่างของบ้านในร้าน ยูอิเตรียมเครื่องปรุงไว้ทำอาหาร มีเสียงวิ่งลงบันไดโครมคราม ยูอิไม่พอใจ “เมื่อคืนก็ทำเสียงดัง เป็นบ้าอะไร”

พัดชาวิ่งลงมา ยูอิจะลุกขึ้นด่าต่อ พัดชาไม่สน ชนจนกาละมังผักร่วงกระจาย ยูอิโดนผลักจนเซ เดฟไม่สนใจที่พัดชาวิ่งออกจากร้านไป ยูอิมองเดฟ ทำนองรู้มั้ยว่าพัดชาเป็นบ้าอะไร เดฟส่ายหน้าทำงงๆ

 

หน้าสถานีตำรวจ พัดชามายืนอยู่ บอกกับตัวเองว่าจะแจ้งความ ตัวสั่นด้วยความหนาวเพราะรีบจนลืมใส่แจ็คเก็ต

อ้อมแขนที่กอดตัวเองลูบไปโดนรอยกัดที่ไหล่ เจ็บปวดจนขาก้าวออกไปข้างหน้า อยากจะเข้าสถานีไปแจ้งความ แต่แล้วชะงัก นึกถึงเมื่อคืน

ก่อนพ่อเลี้ยงจะออกไปจากห้องพัดชา เขาขู่ “อย่าหวังว่าจะหนีพ้น ชีวิตเธอไม่มีทางเลือกนั้นหรอก” ประตูปิดแกรก ทุกอย่างเงียบและมืดดำ

สีหน้าพัดชาที่นึกถึงคำขู่ทาโร่ พัดชาควานกระเป๋าจะหยิบกระเป๋าและโทรศัพท์ หายังไงก็ไม่เจอ


14 หน้า