บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 4 หน้า 3
เดฟกำลังทำงาน บนเคาน์เตอร์มุมหนึ่ง กระเป๋าเงิน โทรศัพท์และพาสปอร์ตพัดชาซุกอยู่มุมหนึ่ง ยูอิเดินผ่านมา เดฟหยิบทั้งหมดซุกใส่ตู้ โดยยูอิไม่เห็น
พัดชาหมดแรงจะแจ้งความ หันหลังกลับด้วยความขมขื่น ก้มหน้าไม่กล้ามองใครทำให้ชนกับชายคนหนึ่ง “ขอโทษค่ะ” พัดชาเห็นแค่ขา เป็นผู้ชาย แค่นั้นก็กลัวตัวสั่น ถอยกรูดๆ แต่แรงแทบไม่มีเลยเซ
ชายหนุ่มตรงเข้ามาช้อนตัวพัดชาไว้ได้ “พัดชา” พัดชาเงยหน้าอึ้ง ตกใจ อาย ไม่อยากเจอใครตอนนี้ ตัวสั่นทั้งหนาวและหวาดระแวง “ไม่สบายหรือเปล่า”
พัดชาไม่กล้าตอบ เทศราชเห็นยังสั่นจึงถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองคลุมให้ พัดชามองหน้าเทศราชอย่างค้นหา ดูว่าคนนี้ปลอดภัยไหม
ในเมือง พัดชานั่งเงียบอยู่ เทศราชกดชาร้อนเอามาให้ “ชาร้อน เผื่อแก้หนาวได้บ้าง”
พัดชาดูผ่อนคลายความระแวงลง มองตาเทศราชไม่เห็นความหื่นหรือโลมเลีย มีแต่ความปลอดภัย“ขอบคุณค่ะ” พัดชาขอบคุณทั้งเรื่องเสื้อ เรื่องน้ำชาร้อน
“เธอมาทำอะไรแถวนี้”
“พัด....เอ้อ...มาเดินเล่นค่ะ คุณเทศราชล่ะคะ”
“ฉันก็มาเดินเล่น แต่แถวนี้ไม่น่ามาเดินเล่นนะ ว่ามั้ย ไม่มีอะไรเลยนอกจากสถานีตำรวจ” เทศราชไม่รู้ว่าที่พูดไปจี้ใจพัดชา
พัดชาเปลี่ยนเรื่อง “เห็นคุณเทศเคยบอกว่าจะกลับพร้อมคุณตรีประดับกับคุณพยสนี่คะ ทำไมยังอยู่ที่นี่”
“บ้านเธออยู่ไหนน่ะ เดี๋ยวฉันเดินไปส่ง” เทศราชลุกขึ้นเดินนำ ตัดบทเรื่องที่พัดชาถาม
“คุณเทศไม่อยากกลับใช่ไหมคะ...ไม่ต้องบอกเหตุผลหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัว คนเราบางครั้งก็มีบางสถานที่ที่ไม่อยากกลับไป มีช่วงเวลาที่ไม่อยากเดินไปข้างหน้า มีความทรงจำข้างหลังที่ไม่อยากมองเห็นอีก.....พัดยังไม่อยากกลับบ้าน”
เทศราชชะงักเท้าตั้งแต่ประโยคแรกๆ จี้ใจตัวเอง เทศราชนิ่งไป พัดชาก็นิ่งอยู่ในจุดที่ไม่รู้จะไปทางไหน รถวิ่งผ่านไป เวลาหมุนเร็ว เทศราชและพัดชาต่างคนต่างยืนอยู่ในโลกอันทึมเทาของตัวเอง
บ้านตรีประดับ บ้านสวนทรงคลาสสิคอยู่กลางสวนร่มรื่น บ่งบอกฐานะมีอันจะกินของเจ้าของ รถหรูของพยสแล่นเข้ามา ที่หน้าบ้าน พยสจอดรถช่วยตรีประดับหิ้วกระเป๋าลงมา
“เดินทางมาก็เหนื่อย ยังจะมาส่งตรีที่บ้านอีก”
“ผมจะได้มาสวัสดีพ่อแม่ตรีด้วยไง ไปรับลูกสาวท่านไกลถึงญี่ปุ่น คงมีอะไรต้องอธิบายท่านบ้าง”
“นี่วางแผนไว้หมดเลยไหมคะ ตั้งใจเซอร์ไพรส์ไปหาถึงโน่น จอดรถไว้สนามบินเพื่อจะได้มาส่งตรีแล้วก็....”
“เปิดตัวกับพ่อแม่คุณ”
ตรีประดับเขิน พยสจะจับมือ แววกับภูมิออกมาพอดี แปลกใจที่เห็นพยส “เพื่อนมาส่งเหรอลูก”
“เอ้อ...พยสเค้า...”
“คุณพ่อคุณแม่ครับ ผมขออนุญาตไม่เป็นแค่เพื่อนตรีนะครับ ผมรักตรี ถ้าหากว่าคุณพ่อคุณแม่ไม่ขัดข้อง....”
แววและภูมิตกใจ ด้วยเซนส์ของพ่อแม่ เดาออกว่าอะไรเป็นอะไร ตรีประดับเขินหน้าแดง พยสดูสุภาพมั่นใจแต่นอบน้อมกับพ่อแม่ เขาดูเป็นผู้ชายที่เป็นผู้นำและพร้อมจะดูแลตรีประดับได้