บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 16 หน้า 4
เทศราชมองอย่างหนักใจ เทศราชอยากถามเรื่องพยส แต่อยากเคลียร์เรื่องพี่สาวตัวเองก่อน “ตรีกลับมานานรึยัง” ตรีประดับพยักหน้า “เรา..ขอโทษตรีเรื่องพี่ภิด้วยนะ คือ.”
ตรีประดับรีบสวน “เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกเทศ ตรีเข้าใจทุกอย่าง พี่สาวเทศพูดถูกแล้ว เราสองคนไม่ควรจะใกล้ชิดกันมากเกินไป เดี๋ยวคนจะเข้าใจผิด”
“แต่เราบริสุทธิ์ใจ ทำไมต้องแคร์”
“เราไม่ได้อยู่กันตัวคนเดียวบนโลกนะเทศ เทศมีพ่อแม่พี่น้องที่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกของพวกเขา เราเอง...ก็มีครอบครัว มีพยส”
เทศราชแปลกใจที่ได้ยินชื่อพยส ตรีประดับตัดสินใจพูด “เราจะกลับไปอยู่กับพยสเหมือนเดิม เทศพูดถูกแล้วล่ะ เราไม่ควรเอาความผิดแค่ครั้งเดียวมาตัดสินชีวิตคู่ จริงอยู่ว่ามันทำให้เกิดรอยแผล แต่เราจะพยายามกลับไปรักษาแผลนั้นให้หาย”
เทศราชอึ้งไป แม้จะอยากให้ตรีประดับกลับไปหาพยส แต่ก็รู้สึกใจหาย จนหน้าเศร้าลง เทศราชได้สติ ค่อยๆ ฝืนยิ้ม “เราดีใจด้วยที่ตรียังให้โอกาสยส แล้วตรีจะไปเมื่อไรล่ะ”
“พรุ่งนี้เลย” ตรีประดับสบสายตากับเทศราชอย่างมุ่งมั่น ตัดสินใจแล้ว
บ้านพยส พยสกำลังจัดบ้าน เปลี่ยนผ้าปูที่นอน หมอนใหม่ เสียงข้อความดังขึ้น พยสละมือไปกดดู เห็นตรีประดับส่งมา
“พรุ่งนี้ตรีจะกลับบ้านค่ะยส”
พยสอ่านข้อความด้วยความตื่นเต้น รีบกลับมาจัดเตียงต่อด้วยความกระตือรือร้น อยากให้วันพรุ่งนี้มาถึงเร็วๆ
อพาร์ทเมนท์พัดชา พัดชายืนเหม่ออยู่ริมหน้าต่าง ได้ยินเสียงเคาะประตู เดินไปเปิด เห็นเด็กซื้อของมาให้ พัดชารับมา ให้ค่าจ้างเด็ก แล้วปิดประตู
เทศราชคอตกกลับมาที่คอนโด แล้วทรุดนั่งลงที่โซฟาอย่างหมดเรี่ยวแรง กวาดตามองไปรอบๆ ห้องที่มีร่องรอยตรีประดับภาพ ตรีประดับเดินไปมา ทำโน่นนี่ในคอนโดวันก่อน ทั้งคู่กินข้าวกันกระหนุงกระหนิง กอดกันในห้องนอน
เทศราชหลับตาลง แล้วลืมตาขึ้นอีกที เห็นแต่ความว่างเปล่า พร้อมกับเสียงตรีประดับที่ยังพูดก้องอยู่ในหัว
“เราจะกลับไปอยู่กับพยสเหมือนเดิม เทศพูดถูกแล้วล่ะ เราไม่ควรเอาความผิดแค่ครั้งเดียวมาตัดสินชีวิตคู่ จริงอยู่ว่ามันทำให้เกิดรอยแผล แต่เราจะพยายามกลับไปรักษาแผลนั้นให้หาย”
เทศราชเศร้าใจสุดๆ ล้มลงนอนแผ่บนโซฟา “แกต้องการให้มันจบอย่างนี้ไม่ใช่เหรอวะไอ้เทศ งั้นแกก็ต้องทำใจให้ได้”
เช้าวันใหม่ พยสตื่นมาแต่เช้าสวมผ้ากันเปื้อน ลงมือทำอาหารเช้าง่ายๆ เตรียมไว้ เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น พยสชะงัก รีบจัดโต๊ะอาหารให้สวยงาม แล้ววิ่งไปเปิดประตู แต่แล้วก็ชะงักค้าง
ตรีประดับขับรถเข้ามาจอดในรั้วบ้าน แล้วก้าวลงมา มองตัวบ้านเต็มๆ ตาเหมือนเรียกพลังให้กับตัวเอง ก่อนจะหยิบกระเป๋าลงจากรถ เดินมาที่ประตู ตรีประดับเปิดประตูไปพร้อมพูด “ยสคะ”
พอประตูเปิดออก สิ่งที่เห็นตรงหน้าตรีประดับถึงกับช็อก พัดชานั่งอยู่กับพยส
พัดชาหันมามองตรีประดับอย่างเป็นผู้ชนะ แล้วยิ้มแฝงรอยเย้ยหยันนิดๆ “สวัสดีค่ะพี่ตรี”