บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 6 หน้า 3
วิลล่าริมทะเล ตรีประดับวางสายแล้ว ยังไม่ทันจะปิดเครื่อง
พยสโอบมาจากด้านหลัง ปิดเครื่องให้เอง “หมดเวลาของคนอื่นแล้ว ต่อไปนี้เป็นเวลาของเรา”
พยสเริ่มนัวเนีย ตรีประดับตอบรับความรักจากพยส
คอนโดอรณา อรณาไล่ดู ig รัวๆ ในห้องอรณา มีสินค้าเครื่องสำอางญี่ปุ่น ของฮิตๆ ที่สาวๆต้องซื้อจากญี่ปุ่น วางอยู่จำนวนไม่มาก โทรศัพท์อีกเครื่องมีเสียงไลน์เข้าตลอดเวลา ตึ่งตึ๊งๆๆๆ “โอ๊ย อีลูกค้า กุไม่มีของส่ง จะหาที่ไหนมาให้มึงคะ โอนเงินแล้วก็ช่างสิ อีโง่”
อรณาพิมพ์ตอบ “ใจเย็นๆนะคะเตง ของสั่งแล้ว ทางโน้นกำลังชิปค่ะ ได้สิ้นเดือนแน่นอน แม่ค้าเร่งให้แน่นอนจ้า” อรณาพิมพ์เสร็จ กลับมาเช็คสต๊อกของที่เหลือ “ส่งรอบนี้ไม่พอแน่ เงินพรีออเดอร์ก็ใช้หมดแล้ว พี่ยสก็ไม่อยู่ จะหาเงินไหนหมุนซื้อของวะ อีคนไปซื้อก็เชิดเงินหนีอีก โอ๊ย” อรณากุมขมับ สักพักคิดได้ พิมพ์ข้อความ “เปิดพรีออเดอร์รอบใหม่ สินค้า made in Japan ช้อปได้แม้ไม่ต้องไปญี่ปุ่น”
“เอาพรีรอบนี้มาหมุนก่อนแล้วกัน” อรณาโพสต์ต่อไป มีเสียงเตือนข้อความ FB messenger อรณาเปิดอ่าน “ใครวะ...พัดชา...???? อ๋อ...พัดชา”
หลังร้านยูอิ พัดชาแอบคุยอยู่หลังร้าน ระหว่างแชทก็ชะโงกมองหน้าร้านไปด้วย “พัดล้างชามอยู่นะคะโอก้าซัง” พัดชากดแชทต่อ ที่หน้าจอ กำลังคุยกับอรณาอยู่ “เราเรียนโรงเรียนเดียวกันตอนมัธยม ก่อนฉันมาอยู่ญี่ปุ่น จำได้แล้วใช่ไหม”
“ดีใจจัง ได้เจอเธออีก...ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอได้เจอพี่ชายฉันกับคุณตรีประดับที่ญี่ปุ่นด้วย โลกกลมจัง” อรณายิ้มกริ่ม มองของพรีออเดอร์ที่มีอยู่ไม่มา และมือถืออีกเครื่องที่มีไลน์ลูกค้าที่ไลน์มาทวงสินค้ายิกๆ “อยู่ญี่ปุ่นเหรอ” อรณาตัดสินใจพิมพ์ตอบกลับ “สนใจทำธุรกิจด้วยกันไหม” พัดชานิ่งคิด ลังเล “ไงสองคนนั้นเค้าก็เป็นพ่อแม่บุญธรรม ถ้าเค้าดีกับเธอก็โอเค แต่ถ้าไม่...ทำไมไม่ลองหาทางเองล่ะ”
เสียงยูอิเรียกไปเสิร์ฟดังขึ้น พัดชาเก็บโทรศัพท์ รีบออกไปด้านหน้า
พัดชาทำงานไปเรื่อยๆ พยายามเลี่ยงห่างจากเดฟซึ่งดูอารมณ์ดีอย่างผิดสังเกต นาฬิกาหมุนไปจากสองทุ่มเป็น 3-4-5 ทุ่ม เห็นว่าทุกอย่างดูเคลื่อนไหวรวดเร็วโดยเฉพาะพัดชาที่เดินเสิร์ฟทำงานหนักมากตลอดเวลา กระทั่ง
คนในร้านร่อยหรอลง พัดชาทรุดตัวลงนั่งช้าๆ เพิ่งได้หายใจ ยูอิจิ้มเครื่องคิดเลขบวกรวมบิลต่างๆอยู่ เสียงจิ้มเริ่มดัง มีเสียงฮึดฮัดไม่ได้ดั่งใจ
พัดชาเริ่มสังเกต เดินมาวนๆ มองๆ สักพักเริ่มเป็นห่วง “โอก้าซัง....ไหวหรือเปล่าคะ”