บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 2 หน้า 2
พัดชาพาคณะทัวร์ไทยมาถึงสถานที่สวยงาม “กลุ่มอาคาร วิหาร รวมถึงเจดีย์ ของวัดนาริตะซังสะท้อนให้เห็นร่องรอยอารยธรรมของยุคสมัยเอโดะ อย่างเจดีย์ 3 ชั้น ตรงนั้น สร้างในปี 1712 ค่ะ งานสถาปัตยกรรมและงานแกะสลักที่เห็นที่บานประตูเทวดาด้านโน้น ก็แสดงให้เห็นความรุ่งเรืองของฝีมือช่างไม้ยุคเอโดะ”
“น้องพัดชาเก่งจัง เรียนด้านไกด์มาโดยตรงเหรอคะ”
“พัดแค่มือสมัครเล่นค่ะ รับดูแลกรุ๊ปคนไทยนี่เป็นรายได้พิเศษ เพราะพัดต้องช่วยที่บ้านพ่อแม่บุญธรรมดูแลร้านราเมนด้วย”
“พ่อแม่บุญธรรมของน้องต้องรักน้องพัดมากนะคะ น้องขยันแบบนี้”
“....ค่ะ” พัดชานึกถึงพ่อแม่บุญธรรม ยิ้มตอบรับไปตามปกติ ทั้งที่มีความทุกข์ใจที่ซ่อนอยู่มาก จึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ไปดูตรงโน้นกันนะคะ เป็นมุมโรแมนติกที่สุดที่คู่รักจะมาเดินจูงมือกันชมสะพานค่ะ”
พัดชายิ้มฝัน นึกถึงชายหนุ่มหญิงสาวที่กำลังเปี่ยมรักจูงมือกันเดินเล่น เพื่อจะลืมทุกข์ใจที่มี ลูกทัวร์กำลังเพลินถ่ายรูปมุมหนึ่ง พัดชามองไปอีกทาง เห็นไกลๆ พยสและตรีประดับเดินเคียงข้างกัน
ตรีประดับเดินใกล้กับพยส มือตรีประดับอยู่ข้างตัว ใกล้มือตรีประดับคือมือของชายหนุ่มที่พ้นชายเสื้อชุดเคนโด้ออกมา มือใกล้เหมือนจะโดนกัน เทศราชสังเกตเห็นมือของตรีประดับกับพยสที่ใกล้กัน เทศราชแอบสะท้อนใจนิดๆ
พยสสงสัย “เทศราช มีอะไรหรือเปล่า”
เทศราชหัวเราะกลบเกลื่อน “แบตหมดน่ะ ขอเวลาแป๊บนึง”
พยสแซว “โธ่ช่างภาพใหญ่ ยังไม่ทันได้ถ่ายสักรูปแบตหมดแล้ว”
เทศราชหัวเราะอือออตาม หันหลังทำท่าจะเปลี่ยนแบตกล้อง แต่จริงๆไม่ใช่ เป็นแบตเตอรี่หัวใจเขาที่อ่อนแรงลง
ที่ด้านหลัง พยสใช้กล้องมือถือชวนตรีประดับเซลฟี่ “ตรีครับ เราใช้มือถือก่อนก็ได้ เลนส์มันไม่กว้าง ตรียืนชิดๆได้ไหมครับ”
“ฮ่าๆ เซลฟี่เหรอ มาสิ”
เทศราชได้ยินทุกคำ ชำเลืองมองที ใจแทบเต้นอ่อนลง พยสและตรีประดับถ่ายด้วยกันไปสองสามรูป ตรีประดับร้องเรียกเทศราช เทศราชรีบปรับสีหน้า เข้าไปสนุกเซลฟี่กับเพื่อน
วัดนาริตะซัง – โคมไฟแดง พัดชานำทัวร์นักท่องเที่ยวไปถ่ายรูป คณะทัวร์เฮกันไปถ่ายรูปที่มุมหนึ่ง พยส เทศราชและตรีประดับเดินมาด้วยกัน ผ่านมาทางพัดชา ตรีประดับอยู่ตรงกลาง มีพยสและเทศราชขนาบข้าง ทั้งหมดเดินสวนกับพัดชา โดยไม่มีใครมองพัดชาแม้แต่คนเดียว พัดชาเดินสวนไม่กี่ก้าว หยุดเดิน พัดชามองทั้งสามจนเหลียวหลัง