บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 2 หน้า 5
พยสมองเทศราช รู้ว่าเทศราชกวน(ส้น)มาก
“นึกว่าอะไร เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องขอให้ช่วย เทศก็เต็มใจอยู่แล้วนี่”
“เพื่อตรี เราเต็มใจอยู่แล้ว”
“งั้นไปยืนคู่กัน ทำหน้าดีๆด้วย ตรีถ่ายรูปคู่ให้ใหม่ อันเดิมไงไม่รู้”
ตรีประดับชี้รูปเดิมในกล้อง เทศราชมองหน้าพยสตอนรู้ว่าพยสจะขอตรีประดับแต่งงาน พยสกับเทศราชยืนคู่กัน
“แกทำอะไรอยู่เทศราช ตกลงแกจะยังไง”
“แกไม่รู้เหรอว่าฉันคิดยังไงกับตรี”
ตรีประดับถ่ายรูปเทศราชกับพยสโอบกันแบบเพื่อน ขณะที่สีหน้าต่างอารมณ์สิ้นเชิง พยสมองเทศราชนิ่งอึ้ง เทศราชมองพยสยิ้มกริ่ม(กวน)
พัดชาพาลูกทัวร์มาดูเครื่องราง มุมขายของที่ระลึกในวัด “ที่วัดต่างๆ จะมีเครื่องรางขายเป็นที่ระลึกค่ะ มีทั้งแบบเจาะจงประเภท เช่น เครื่องรางเพื่อให้สุขภาพดี การงานสำเร็จ หรืออย่างนักเรียน จะนิยมซื้อเครื่องรางเพื่อสอบได้ค่ะ”
ลูกทัวร์กิ๊วก๊าวกัน ตื่นเต้น “มีเครื่องรางความรักไหมคะน้องพัดชา”
“มีค่ะ”
“ถ้าพกแล้ว จะสมหวังในความรักมั้ยเนี่ย”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ พัดไม่เคยซื้อไป”
“น้องพัดชาน่ารักอย่างนี้ ไม่ต้องพกเครื่องรางหรอกค่ะ สมหวังทุกเรื่องแน่ๆ”
ลูกทัวร์จอมเมาท์ทั้งหมดหันไปซื้อเครื่องราง ส่วนใหญ่เรื่องความรัก พัดชายืนอึ้งไปนิดนึง ยิ้มบางให้กับคำพูดของคนอื่นที่ว่าเธอสมหวังทุกเรื่อง พัดชาจับๆเครื่องรางความรัก
พัดชาอำลาลูกทัวร์ก่อนขึ้นรถบัส “ขอบคุณพี่ๆทุกคนที่ให้โอกาสพัดได้ดูแลและเป็นไกด์จำเป็นนะคะ พี่ไกด์คนเดิมหายป่วยแล้ว กลับมาทำหน้าที่เย็นนี้ค่ะ” พัดชาส่งลูกทัวร์ขึ้นรถไป
ลูกทัวร์คนหนึ่งรีบจับมือพัดชาก่อนขึ้นรถ “อย่าลืมนะคะ กลับเมืองไทย ไปหาพวกพี่ เมืองไทยยังไงก็บ้านเรา มีคนรอน้องพัดอยู่แน่นอนค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
พัดชาอึ้งๆกับคำพูดลูกทัวร์ ขณะที่โบกมืออำลากรุ๊ปทัวร์ พัดชายืนโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางลาดจอดรถโล่งๆ ความครึกครื้นและรอยยิ้มหายไป เหลือแต่ความเงียบ พัดชาหันไปเจอตรีประดับ พยสและเทศราชอยู่ไกลๆ เทศราชกำลังโบกมือเรียกเพื่อน ตรีประดับดูปวดขาเดินช้า เทศราชจะกลับมาดึงมือ แต่พยสจูงแขนตรีประดับแล้วพาเดินไป เทศราชเก้อเล็กน้อย พัดชามองทั้งสามคน เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีผู้ชายดูแล ส่วนตัวเองเงียบเหงาไม่มีใคร