บทละครโทรทัศน์ ระบำไฟ ตอนที่ 5 หน้า 4
“อย่านอนดึกนะครับที่รัก”
“อ๋อ...ค่ะ” สายวางไป ตรีประดับหยิบรูปเพื่อนสามคนมาดู นึกถึงเทศราช “อยู่ที่ไหนนะเทศ” ตรีประดับหยิบมือถือส่งไลน์ “ใกล้จะงานแต่งเราแล้วนะ เทศอยู่ไหน ทำไมไม่ติดต่อเลย ไหนว่าจะอยู่ข้างๆเราในวันสำคัญของเรา” ที่หน้าจอ ข้อความที่ส่งถูกอ่าน read ตรีประดับตาวาว “เอ๊ะ นายเทศ ส่งไลน์ไปก็อ่านนี่นา” ตรีประดับกด Face Time ปรากฏว่า สักพัก มีคนรับ “เทศ !”
ร้านซาโต้ เทศราชตัดพ้อ ”ตรี...ทำไมทำกับเราแบบนี้ ทำไมไม่รู้ความรู้สึกของเราบ้างเลย”
ตรีประดับมองหน้าจอโทรศัพท์ อีกมือโชว์การ์ดให้ดู สักพักหน้าเจื่อนไป “เทศ...”
เทศราชมองรูปถ่ายตรีประดับในจอคอมพิวเตอร์ เพ้อเจ้อรำพันกับตรีประดับภาพนิ่ง “ตรีไม่รู้จริงๆเหรอ ว่าเราคิดยังไงกับตรี...เรามันไม่เอาไหน ไม่กล้าบอกตรีว่าเราคิดยังไง”
ตรีประดับหน้าเจื่อนเมื่อเห็นว่าคนที่รับสายไม่ใช่เทศราช
ซาโต้เป็นคนคุย Face Time กับตรีประดับ “อย่าโทรมาเลยครับ เทศงานยุ่งมาก”
“แล้วทำไมเทศไม่รับโทรศัพท์ล่ะคะ เขาเป็นอะไรหรือเปล่า”
ซาโต้มองไปทางเทศราช เทศราชเมาได้ที่ คุยกับรูปตรีประดับในจอคอมพิวเตอร์ “เขายุ่งครับ โทรศัพท์ก็ลืมไว้ ถ้าเจอเขา ผมจะบอกให้” ซาโต้กดตัดสาย
“เดี๋ยวค่ะ ซาโต้ๆ” ตรีประดับถูกตัดสายอย่างงงๆ ไม่ทันรู้เรื่องอะไร
ซาโต้เดินมาหาเทศราช “พอแล้วเพื่อน” ซาโต้ปิดรูป ดึง SD card ออกจากคอมพิวเตอร์ ปิดจอลง ส่งโทรศัพท์คืนให้
“แล้วนายเอาโทรศัพท์ฉันไปทำไม เผื่อตรีโทรมา...ฉันจะได้รู้...จะได้ไม่รับ” เทศราชปัดไม้ปัดมือซาโต้ SD card โดนปัดหล่นลงซอกข้างเคาน์เตอร์ เทศราชคว้าโทรศัพท์จากซาโต้ได้ กดดู ไม่มีไลน์ใหม่ “ไม่มีข้อความจากตรี....ไม่มีเลย... “
มิจิย้ำ “มันจบแล้ว เขามีคนรักแล้ว”
“และเขากำลังจะแต่งงานกัน ตรีกำลังจะแต่งงานกับไอ้พยส” เทศราชกล้ำกลืน จะยกสาเกขึ้นจิบ แต่แล้วเทลง คว่ำแก้วปัง “ฉันกับตรี จบแล้วจริงๆ” เทศราชสะบัดหัวให้สร่างเมา เก็บข้าวของ จับมือเพื่อนอย่างขอบใจ โบกมือแล้วเดินออกไป
SD card ถูกลืมไว้ที่เคาน์เตอร์บาร์ โปสการ์ดโดนจานข้าวทับไว้และถูกลืมเช่นกัน
ร้านยูอิ พัดชาเสิร์ฟลูกค้ามือเป็นระวิง แต่สายตายังพะวงมองหาที่ที่ๆเดฟเก็บกระเป๋าสตางค์ พาสปอร์ตและโทรศัพท์ตัวเองไว้ พัดชามองที่ลิ้นชักที่ปิดสนิท “จะเอาออกมาได้ยังไงนะ”
พัดชาเก็บเงินจากลูกค้า ลูกค้าทิป พัดชามองเงินทิป ระหว่างเดินไปที่เคาน์เตอร์ยูอิ พัดชาแอบเก็บทิปเข้ากระเป๋าตัวเอง