บทละครโทรทัศน์ ทรายสีเพลิง ตอนที่ 22 หน้า 3
เสาวนีย์เอาคำพูดทรายมาพูดย้อนใส่ “ก็ไม่รู้สินะ! เธอเพิ่งเตือนว่าฉันเคยสอนไว้ว่า …พ่อเธอจะเลือกใคร มันไม่เกี่ยวว่าใครมาก่อนหรือมาหลัง แต่อยู่ที่ว่าใครมีค่ามากกว่ากัน!!! …เธอมาก่อน แต่ศรมีค่ามากกว่า! ผู้ชายถึงทิ้งเธอมาเลือกศร”
ทรายโกรธ กำมือแน่นแทบควบคุมตัวเองไม่อยู่
เสาวนีย์เดินมายืนจ้องหน้าทราย “กลับไปซะศรุตา ที่นี่ไม่มีชัยชนะให้เธอหรอก ..เพราะมันเป็นของฉันตั้งนานแล้ว!” เสาวนีย์เดินออกไปด้วยทีท่าผงาดอย่างผู้ชนะ
ทรายมองตามอย่างเจ็บปวด โกรธแค้น ดั่งเพลิงโหมกระหน่ำ! ทรายปัดภาพวาดล้มระเนระนาด โครม ! ทรายเดินไปที่โต๊ะเพื่อเปิดลิ้นชักหยิบสร้อยข้อมือทับทิมมาดู นึกถึงภาพในอดีตที่ประเดปะดังกังวาน รอบตัวทราย
ทรายนึกถึงตอนสนามหน้าโรงเรียนอนุบาล
“แม่จ๋า แม่หายไปไหนมา ทำไมไม่มารับทราย ลุงเติมก็ไม่มารับทราย คุณย่าก็ไม่มา ทุกคนลืมทรายหมดแล้ว”
“ไม่มีใครลืมทรายหรอกลูก แม่ขอโทษ..แม่ผิดเองที่ไว้ใจคนอื่นแม่สัญญาว่าต่อไปทรายจะไม่ต้องรอแม่อีก !”
ทรายนึกถึงคำพูดของแม่ตอนที่ลูกศรกำลังเกิด ตอนที่แม่กับป้าอุทิศกำลังคุยกัน
“คลอดรึยัง”
“ยังค่ะ คุณดวงล่ะก็จะสนใจทำไม เมื่อตัดสินใจอยู่แบบนี้...”
“แบบไหน แบบเป็นเมียเป็นลูกแต่โดนทิ้งเพราะเป็นลูกคนใช้ใช่มั้ย อยากให้มันตายป้าอุทิศ ดวงอยากให้มันตาย ตายทั้งแม่ทั้งลูก”
ทรายนึกถึงคำพูดของผู้เป็นย่าที่ว่าถึงดวงตา
“ดวงตามันเลี้ยงไม่เชื่อง มันเป็นคนทะเยอทะยาน ถ้ามันไม่รักไม่หวังในตัวลูกอยู่ล่ะก็ มันคงไม่อยู่ให้แม่ใช้จนป่านนี้หรอก แม่ถึงบอกให้.. “
ทรายนึกถึงตอนที่คุยกับแม่ในยามที่พ่อไม่มาหา
“ทรายก็เป็นลูกของพ่อ ทำไมทรายกับแม่ไม่ได้อยู่บนตึกเหมือน คุณอาเสาว์ล่ะจ้ะ”
“ก็เพราะสองแม่ลูกนั่นแย่งไปไงลูก! แย่งทั้งบ้าน! แย่งทั้งความรักของพ่อไปจากแม่ ! แย่งทั้งพ่อไปจากทราย ! มันจงใจแย่งทุกอย่างที่เป็นของเราไปจากเรา!”
ทรายนึกถึงตอนทีเป็นแย่งมงกุฏกับลูกศรเป็นเหตุที่ทำให้ลูกศรตกน้ำ