บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 9 หน้า 2
เจ้าคุณปัจจนึกหน้าตาลิงโลดมาก “ยอดเยี่ยมมาก พ่อดิเรก สมแล้วที่เป็นหลานรักของอา”
คนงานบ้านเจ้าคุณช่วยลำเลียงลงมาจากรถ และขนไปในบ้าน
ประไพเดินนำหน้าประภาออกมาจากในบ้าน “คุณพ่อ นี่อะไรกันคะ”
“เครื่องมือเครื่องใช้สำหรับการทดลองทางวิทยาศาสตร์ ของพ่อกับหมอดิเรก นี่ประไพ ลูกสาวคนเล็กของอา น้องของประภา”
ดิเรกพยักหน้าหงึกๆ “ออไร๋ ออไร๋ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
ประไพตอบอย่างเสียไม่ได้ “ค่ะ“ และหันไปหาเจ้าคุณปัจจนึก “คุณพ่อจะทำอะไรวิตถารอีกละคะ แล้วนี่เสียเงินเสียทองอีกเท่าไรละคะ”
“ไม่มากไม่มายอะไรเลย แค่ไม่กี่หมื่นบาท”
ประไพตกใจ “ไม่กี่หมื่นบาท ! หนูจะเป็นลม ตกลงคุณพ่อจะประดิษฐ์อะไรกันแน่ บอกมาซะดีๆ”
“ไม่บอก ..”
“ต้องบอก”
“ไม่บอก ..”
“ต้องบอก”
“ไม่บอก นี่แกเป็นลูกหรือเป็นแม่ชั้นหา ยายไพ”
“เป็นแม่ เอ๊ย เป็นลูกค่ะ”
“เออเว้ย รู้ไว้ก็ดีแล้ว เพราะงั้นแกไม่ต้องมาสู่รู้อวดดีไม่เข้าเรื่อง”
ดิเรก พยักหน้าหงึกๆ “มือไม่พายอย่าเอาเท้าราน้ำ”
ประไพสะดุ้งเฮือก
เจ้าคุณตัดบท “ไปกันเถอะ ดิเรก อย่าไปสนใจเสียงหมูเสียงหมาเลย ไปดูห้องทดลองวิทยาศาสตร์ที่อาเตรียมไว้ดีกว่า”
เจ้าคุณปัจจนึกเดินไป ดิเรกเดินไปสองก้าว แล้วถอยกลับมา ทำตาหวานใส่ประภา “เดี๋ยวสักครู่พบกันนะครับ คุณภา”
ประภาหน้าแดง ดิเรกโค้งให้แล้วเดินออกไป
ประไพโวย “โ อ๊ย โมโห ทำไมพ่อคนอื่นเค้าไม่อุตริวิตถารเหมือนคุณพ่อเรานะ เจ็บใจ๊เจ็บใจ อยู่ดีๆไม่ชอบ อยากเป็นนักประดิษฐ์ ให้มันเปลืองเงินเปลืองทองเล่น แหม เนี่ย ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งละก็ ฮึ๊ยย จะตบให้หน้าหันทีเดียว!”
ที่สนามบ้านการุณวงศ์ ประไพเพิ่งเล่าเรื่องราวให้พล นิกร กิมหงวน ฟังจบ สามเกลอทำคอย่น หลับตาปี๋
“ขนาดนั้นเลยหรือจ๊ะ น้องไพ” นิกรถาม
“กรต้องไปดูเองค่ะ ไพไม่อยากพูด นายนั่นต้องหลงรักพี่ภาแน่เชียว ทำก้อร่อก้อติกกับพี่ภามาก”