บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ กำไลมาศ ตอนที่ 30 หน้า 3
หม่อมเจ้าดิเรกนอนหลับแล้วรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา หันมองหม่อมเจ้าหญิงรัมภาช้าๆ แล้วเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา “น้องหญิง...”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาหันมองแล้วปรี่เข้าไปหา “เจ้าพี่...นอนพักเถิด อย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยค่ะ”
“พี่อยากคุยกับน้อง...”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาปาดน้ำตาที่ไหลริน “ค่ะ...”
“ท่านแม่เล่าให้ฟังว่าน้องหญิงช่วยชีวิตพี่และคอยดูแลพี่ไม่ห่าง พี่ขอบใจน้องหญิง มากนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เจ้าพี่เคยช่วยชีวิตหญิง ทำไมเรื่องแค่นี้หญิงจะช่วยเจ้าพี่บ้างไม่ได้”
“พี่เคยช่วยน้องหญิงตอนไหน”
“ตอนเด็กที่ท่านแม่ของหญิงจากไปไงคะ ตอนนั้นท่านพ่อและทุกคนกำลังเสียใจ ไม่มีใครสนใจหญิง มีแต่เจ้าพี่ที่คอยปลอบใจหญิง ชวนหญิงเล่นเพื่อให้หญิงลืมความทุกข์”
หม่อมเจ้าดิเรกยิ้มบางๆ “เรื่องผ่านมานานแล้ว น้องหญิงยังจำได้หรือ”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภายิ้ม “หญิงจะลืมได้อย่างไรคะ เพราะถ้าหญิงไม่ได้กำลังใจจากเจ้าพี่ในวันนั้น จิตใจของหญิงก็จะไม่เข้มแข็งเท่าวันนี้”
“พี่ภูมิใจในตัวน้องหญิงเสมอ”
“แต่เจ้าพี่รู้ใช่ไหมคะ...ว่าหญิงเคยอยากได้รับจากเจ้าพี่มากกว่าคำว่าภูมิใจ”
“น้องหญิงรู้ใช่ไหม ว่าพี่เคยอยากให้น้องหญิงมากกว่านั้น”
“ค่ะ...หญิงรู้”
“พี่อยากคิดกับน้องหญิง...ให้มากกว่าคำว่า...น้องสาว”
“แต่เจ้าพี่ก็ทำไม่ได้...เพราะเจ้าพี่รักริ้วทอง”
“น้องหญิง...พี่ขอโทษ”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภายิ้มเศร้า “ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องรักเรื่องใคร่มันห้ามกันได้เสียที่ไหน เพราะถ้าห้ามได้...หญิงก็คงจะห้ามใจไม่ให้รักเจ้าพี่อีก” หม่อมเจ้าหญิงรัมภาทำเป็นยิ้มเข้มแข็ง ทั้งที่ใจอยากจะร้องไห้เหลือเกิน “แต่เจ้าพี่ไม่ต้องกังวลใจไปนะคะ หญิงมั่นใจว่าต่อไป หญิงจะลืมรักที่มีให้เจ้าพี่เอง เพราะหญิงต้องรักตัวเอง หญิงจะไม่ปล่อยให้ตัวเองทนเจ็บ ทนทุกข์ทรมานเช่นนี้อีก”
หม่อมเจ้าดิเรกจับมือหม่อมเจ้าหญิงรัมภา “น้องหญิง...ชาตินี้พี่ไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว แต่พี่ขอสาบานว่า...หากชาติหน้ามีจริง พี่จะขอมอบหัวใจรักของพี่ให้น้องรัมภา...และจะขอใช้ชีวิตของพี่ ปกป้องและดูแลน้องรัมภา...แต่เพียงผู้เดียว”
หม่อมเจ้าหญิงรัมภาเอามือหม่อมเจ้าดิเรกมาแนบแก้ม น้ำตาซึม รักหม่อมเจ้าดิเรกสุดหัวใจ
เสด็จฯ ยืนมองออกไปนอกหน้าต่าง หม่อมเจ้าหญิงภรณีเดินเข้ามา...ทั้งสองต่างมีท่าทางบึ้งตึงใส่กัน...เพราะเรื่องปรุง