บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 15 หน้า 4
ธานีตัดบท “ลื้อไม่ต้องพูดแล้ว ยังไงอั้วก็จะไม่ทำตามที่ลื้อขอหรอก แต่ถ้าลื้ออยากช่วยมันนักนะ ก็เอาเงินไปประกันตัวมันออกมาเองซิ สินสอดที่ได้จากไอ้คุณชยุติลูกเขยลื้อก็คงมากโขอยู่ ไม่ต้องมายุ่งกับอั้ว!! ออกไปได้แล้ว!!”
“เสี่ยไล่แล้วก็ไปซิ!! ไป๊!!” เจียงกับซินแสหลอจำต้องถอยออกมา
โต๊ะกินข้าว บ้านชยุติ วลี วลัย ไชโย มาลัย นั่งพร้อมหน้าที่โต๊ะกินข้าว ยกเว้นชยุติ จี๊ดและจ๊าดทยอยนำอาหารมาเสิร์ฟ กนกวิภาเดินลงมานั่งประจำที่ “เช้านี้ทำอะไรกินคะเนี่ย กลิ่นงี้หอมฟุ้งไปทั้งบ้านเลย”
“เช้านี้เสิร์ฟอาหารไทยนะคะ ก็จะมี..” จ๊าดรีบแย่ง “ไข่เจียวหมูสับ ผัดผักรวม ปลาทอดขมิ้น แล้วก็...”
บัวนำอาหารเข้ามาเสิร์ฟ โดยวางลงตรงหน้าของวลีและไชโย
“ผัดโป๊ยเซียนเหรอ? ดี ๆ อั๊วะอยากกิน ไม่ได้กินนานแล้ว”
“จานนี้คุณบัวทำเองเลยนะคะ อร่อยอย่าบอกใครเลยค่ะ”
“แหยะ กระจอก !!!”
ชยุติในชุดอยู่บ้านสบายๆเดินเข้ามาในห้องกินข้าว สวนกับบัวที่เดินกลับออกไปเพื่อเข้าครัวไปนำอาหารมาเสิร์ฟต่อ ชยุติยิ้มมองให้กำลังใจบัว ก่อนจะเดินมาที่เก้าอี้ประจำของตัวเอง ไชโยเอ่ยขึ้น
“ไอ้ตี๋ แต่งตัวแบบนี้วันนี้จะไม่ไปทำงานหรือไง?”
“ครับ ผมว่าจะขอลาหยุดสักสามวัน”
“ไม่ได้ วันนี้แกต้องเข้าโรงงานแทนป๊า เพราะป๊าจะไม่เข้า”
“ป๊าจะไปไหนเหรอครับ?” วลีแทรกทันที “ป๊าจะไปทำธุระกับม้า มีอะไรมั้ย?”
“ไม่มีครับ”
“ไม่มีก็ดี กินอิ่มแล้วก็ขึ้นไปแต่งตัวใหม่ ไปโรงงานด้วย”
“ครับป๊า...” บัวยกอาหารออกมาวางพอดี ชยุติเอ่ยเรียก “บัว...มากินข้าวได้แล้ว...”
ชยุติขยับเก้าอี้ให้บัวมานั่งข้างๆ วลีเอ่ยเสียงแข็งทันที
“ไม่ได้! เป็นสะใภ้จะมากินพร้อมครอบครัวผัวได้ยังไง?!” วลีถาม “ไม่รู้ธรรมเนียมเหรอ?!”
“ธรรมเนียมโบราณขนาดนั้น ขนาดอั้วยังลืมไปแล้วเลย มาอาบัว มานั่งข้างข้างอั๊วะนี่
“ไม่เป็นไรค่ะอาม่า บัวไปทานในครัวกับพี่จี๊ดก็ได้ค่ะ”
“อย่าดื้อน่า ลื้อเป็นหลานสะใภ้ของอั๊วนะ”