บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 20 หน้า 3
ตรึงจิตกับนกขมิ้นเข้ามาอีกทาง “เละ ไม่เหลือชิ้น”
“ใครทำน่ะป๊า”
“หรือว่าไอ้ธานี! ไอ้ธานีเหรอป๊า! ฉันจะไปถลกหนังหัวมัน!”
“ไม่ใช่ แค่อันธพาลปลายแถว” ไหมฟ้าเข้าไปใกล้เจียงและซินแสหลอด้วยความเป็นห่วง
“ป๊ากับซินแสไม่เป็นอะไรนะ?” ตรึงจิตแบะปากหมั่นไส้
“อั๊วะไม่เป็นอะไรหรอก ขอบใจมาก พวกลื้อไม่ต้องห่วงนะ”
“แจ้งความรึยังป๊า?”
“เฮียไม่อยากเอาเรื่อง”
“ไม่เอาเรื่อง งั้นแสดงว่าได้ค่าเสียหายน่ะสิ ได้มาเท่าไหร่ป๊า มีพอจะแบ่งให้...”
ไหมฟ้าแทรกทันที “จะจ่ายรึไม่จ่ายแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก?”
“อ้าวอีนี่ กูถามป๊าด้วยความเป็นห่วงโว๊ย”
“ถ้าเป็นห่วงก็มาช่วยกันเก็บของนี่ ไม่ใช่ยืนเห่าเป็นลูกหมาจรจัดอยู่แบบนั้น”
ไหมฟ้าช่วยเก็บของ นกขมิ้นจะเข้าไปช่วยเก็บ แต่ตรึงจิตดึงมือไว้
“พอดีมีธุระ ป๊าไม่ตาย เอ๊ย ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไปเหอะพี่นกขมิ้น เอาเวลาไปทำมาหากินของเราดีกว่า”
ตรึงจิตลากนกขมิ้นออกไป
“พากันเข้าบ่อนตามเคย คบคนพาล พาลไปหาผิดจริงๆเลยพี่นกขมิ้น”
“ว่าไงนะ พวกอีเข้าบ่อนเหรอ?”
“ที่เงินไม่พอยาไส้อยู่ทุกวันนี้ ก็เพราะเล่นเช้ายันเย็นน่ะแหละ สองคนนี้น่าเป็นห่วงนะป๊า”
“อืม อีกไม่นาน บ่อนจะสอนบทเรียนให้อีเอง” ทุกคนช่วยกันเก็บบ้านคนละไม้คนละมือ
บ้านริมทะเล เห็นบัวและชยุตินั่งกินข้าวอยู่ด้วยกัน อิ่มพอดี
“อิ่มตื้อเลย อร่อยกว่าภัตตาคารอีก มีเมียทำอาหารอร่อยแบบนี้ สงสัยผมคงอ้วนเป็นหมูแน่ ๆ”
บัวยิ้ม “คุณติคะ... บัวมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ”
“คุยสิจ๊ะ คุยเลย มีอะไรเหรอ?”
“คือ…บัวคิดว่า เราควรจะต้องหางานทำกันค่ะ” ชยุติอึ้ง...
“เราจะอยู่กันไปแบบนี้ไม่ได้หรอกนะคะ บ้านไม่ต้องเสียค่าเช่าก็จริง แต่เราก็ต้องกิน ต้องใช้กันทุกวัน…เงินที่มีติดตัวมา ก็ไม่ได้มากนัก มีแต่จะร่อยหรอลงทุกวัน”