บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 8 หน้า 4
“พี่ชายเธอ ไอ้ตี๋ชยุติน่ะเหรอ?!! ฉันว่าเธอกลับไปบอกพี่ชายเธอดีกว่านะว่าอย่ามายุ่งกับบัว อย่ามายุ่งกับพวกเรา ถ้าพูดแล้วไม่ฟังยังมาวุ่นวายกันอีก อย่าหาว่าไอ้เกิ่งไม่เตือนนะ!!”
“ทำไม? แกจะทำอะไรพี่ติ?!”
“ฉันยังไม่ทำอะไรไอ้ตี๋นั่นหรอก แต่จะทำน้องสาวมันก่อนนี่แหละ!! จะไปได้หรือยัง?!!!”
กนกวิภากับเพื่อนยืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูก “บอกให้ไปไง!!” สิ้นคำดำเกิงก็เข็นรถเข็นพุ่งเข้าหาพวกกนกวิภาอย่างแรง พวกกนกวิภาร้องวี้ดว้ายวิ่งกระเจิดกระเจิงไปคนละทาง ดำเกิงหยุดเมื่อเห็นพวกกนกวิภาหายไปแล้ว ดำเกิงหันมองหน้าบัว บัวหลบตากลบเกลื่อนความรู้สึกเรื่องชยุติ
โรงงานน้ำปลา วลีรับสายโทรศัพท์ที่โรงงาน “จริงเหรอยัยหนก?”
ที่ร้านโทรศัพท์ กนกวิภาโทรศัพท์รายงานวลี สุดพลัง
“ยิ่งกว่าจริงอีกค่ะอาม้า หนกนี่เห็นกับตา ได้ยินกับหู แล้วก็ไปด่ามันกับปากของตัวเองมาแล้ว”
“แล้วพวกมันว่ายังไง?!!”
“มันบอกว่า ให้เราบอกพี่ติให้เลิกยุ่งกับมันดีกว่าค่ะ”
“ต๊าย! อีพวกงิ้วชั้นต่ำ มันคิดว่าพวกมันดีเด่ มาจากไหน ตาติถึงต้องไปตามตื้อมัน” วลีคิดๆ “ไม่เป็นไรยัยหนก เรื่องนี้ม้าจัดการเอง!!” วลีวางสายนัยน์ตาครุ่นคิด
ไชโยรีบพุ่งเข้ามาถาม เช่นเดียวกับวลัยที่ยื่นหน้าเข้ามาอย่างอยากรู้ “ไอ้ตี๋มันไปก่อเรื่องอะไรอีกเหรอคุณ?”
“ยัยหนกโทรมาบอกว่า เจอตาติไปเดินตามตื้อนังบัวนางเอกงิ้วอยู่ริมถนนค่ะ”
“ต๊าย!! อกอีแป้นจะแตก จริงเหรอคะคุณพี่?!!”
“ไม่จริงหรอก ฉันไม่เชื่อว่าตาติจะใฝ่ต่ำขนาดนั้น ในเมื่อมีหนูยิ่งจันทร์ที่แสนดีงามอยู่ทั้งคน”
“งั้นก็ต้องเป็นนังบัวที่ใฝ่สูงอยากจะจับตาติใช่มั้ยคะ?”
“เล่นงิ้วคงไม่พอกิน นี่มันคงคิดจะรวยทางลัด...”
“ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกค่ะ พวกใฝ่สูงก็ต้องโดนสั่งสอน...”
บัวเดินมากับดำเกิงที่เข็นรถเข็นมาด้วย ทั้งสองต่างอึนไม่พูดคุยกัน พอมาถึงหน้าห้องเก็บของบัวจึงเอ่ยขึ้น
“เกิ่งเก็บรถเข็นไว้ที่นี่ก่อน เอาผ้าคลุมไว้ ป๊าไม่น่าจะเห็นหรอก แล้วค่อยๆเอาออกมาซ่อมนะ”
บัวพูดจบก็จะเดินออกไป ดำเกิงเอ่ยขึ้น “ไม่จริงใช่มั้ยบัว?” บัวชะงักหันมองหน้าดำเกิง
“บัวไม่ได้ไปยุ่งกันไอ้ตี๋ชยุตินั่นใช่มั้ย?”
“ทำไมถามแบบนี้ละเกิ่ง?”