บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 9 หน้า 3
“ทำไมล่ะครับ?”
“ปัญหาที่เกิดขึ้นเป็นปัญหาของคณะงิ้วไซป๋อ เป็นเรื่องที่อั้วต้องแก้ไขเอง ไม่ใช่ไปรบกวนคนอื่น”
“คนอื่นที่ไหนกัน เรามันคนจีนด้วยกัน คนกันเองทั้งนั้น นะ...รับไว้นะเถ้าแก่”
มาลัยยัดเยียดเงินให้เจียง เจียงปฏิเสธพัลวัน “อั้วรับไม่ได้อาม่า ยังไงอั้วก็รับไว้ไม่ได้”
“งั้นอั้วให้ไว้กับซินแสก็ได้” มาลัยหันไปยัดเงินให้ซินแสหลอ ซินแสหลอก็โบกมือรัวๆไม่รับ
“ม่ายๆๆๆๆ อั้วก็รับไว้ไม่ได้”
“ขอโทษนะอาม่า แต่พวกอั้วรับเงินก้อนนี้ไว้ไม่ได้จริงๆ”
มาลัยหงอย “พวกลื้อกำลังทำให้อั้วยิ่งรู้สึกผิดนะ...”
เจียงไม่รู้เรื่อง “อาม่าไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก แค่เวลาพวกอั้วแสดง อาม่ากับอาตี๋ไปคอยดูไปคอยเป็นกำลังใจให้พวกอั้วก็พอแล้ว” เจียงกับซินแสหลอยิ้มให้มาลัยอย่างจริงใจ มาลัยกับชยุติมองหน้ากันเจื่อนๆรู้สึกผิด นกขมิ้นกับตรึงจิต ยืนแอบฟังอยู่สองคนมองหน้ากัน ไม่พอใจ
หลังโรงงิ้ว ตรึงจิต กระแทกก้นลงนั่งบนเก้าอี้หลังโรงงิ้วอย่างหัวเสีย
“ปัดโธ่ ทำไมอาป๊าไม่รับเงินไว้นะ ไม่มีจะกินอยู่แล้วหยิ่งอยู่ได้”
“รับเงินคนอื่นเปล่าๆมันไม่ดีหรอก”
“อดตายดีกว่างั้นซิ!!” นกขมิ้นจ๋อย “ฮี่โธ่...”
ดำเกิงเดิพุ่งเข้ามาหาตรึงจิต ก่อนเอ่ยขึ้นเสียงดัง
“อดตายอย่างมีศักดิ์ศรี ยังไงมันก็ดีกว่าโว้ย!!! เรามีมือมีตีน จะไปรับเงินคนอื่นเหมือนขอทานทำไมวะ?”
“เออ...กูรู้ แต่มือตีนกูมันไม่มีงานให้ร่ายรำ จะไปหาเงินจากไหนวะ? ดูซิ อดข้าวจนหน้าเหี่ยวหมดแล้ว!!”
“ไม่เหี่ยวๆ น้องตรึงจิตสวยที่สุด”
“โอ้ย!! เอาเวลาที่นั่งพล่ามเนี่ย ไปหางานทำให้เป็นเงินเป็นทองดีกว่ามั้ย? มัวแต่โอดครวญ เงินมันคงจะหล่นลงมาจากฟ้าให้หรอกนะ”
“ไอ้เกิ่ง มึงก็กล้าพูดเนอะ มึงก็รู้ชีวิตนี้กูทำอะไรไม่เป็น นอกจากเล่นงิ้ว”
“เออ ทำอะไรไม่เป็น ก็ไปนอนอดตายอยู่ที่บ้าน ไป๊!! ไม่ต้องมาเกะกะแถวนี้”
“ไอ้เกิ่ง พูดจาดีๆกับตรึงจิตหน่อยไม่ได้หรือไง?”
“ก็บอกเมียพี่ให้มันหัดมีความคิดดีๆก่อนซิ”
“ไอ้เกิ่ง!!”