บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 5 หน้า 5
“เฮ้ย อาเกิ่ง ลื้อรีบออกไปขัดตาทัพก่อน”
“ห๊า ผมเนี่ยนะ”
“เออ ลื้อนั่นแหละ ออกไปเล่นคนเดียวก่อน ไป” ซินแสหลอไล่ดำเกิงที่แต่งชุดตัวตลกเรียบร้อยแล้ว “ออกไปหน้าเวที”
“อาบัว ไม่ต้องห่วงทางนี้ รีบตามอาป๊าลื้อไปที่โรงพยาบาลเถอะ”
“อาป๊าเคยสอนว่าชื่อเสียงที่เสียไปแล้ว เรียกกลับคืนมาไม่ได้ บัวจะไม่ยอมให้คณะเหลียนฮัวของเราต้องเสียชื่อ ยังไงวันนี้งิ้วก็ต้องเล่นให้จบ”
“อาบัว…” บัวสายตามุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว
หน้าเวทีงิ้ว ดำเกิงออกมาเล่นบทตลกคล้ายจำอวดหน้าม่านเพียงลำพัง แต่คนดูไม่ขำด้วย นั่งหน้าเครียดไปตามๆกัน ดำเกิงหน้าม้านด้วยความอาย แต่ก็ยังพยายามเล่นมุกตลกต่อ คนดูเริ่มเซ็ง ชยุติหันไปถามมาลัยที่แทะเม็ดกวยจี๊จนเกือบจะหมดถุงแล้ว “อาม่าขำไหมครับ”
“ไม่น่อ ฟังแล้วยิ่งเครียด ไม่ตลกเลยสักนิด”
“เขาอาจต้องการผ่อนอารมณ์คนดูก็ได้นะครับ”
“แต่ตอนนี้อาม่าอยากดูนางพญางูขาวมากกว่า”
ชยุติแปลกใจที่การแสดงคืนนี้ทุกอย่างดูผิดที่ผิดทางไปหมด ผ่านเวลา ดำเกิงเล่นจนหมดมุกไม่รู้จะถ่วงเวลาอย่างไรแล้ว คนดูในโรงงิ้วโหรงเหรงเต็มทน บ้างก็สัปหงกคาเก้าอี้สักพักก็เริ่มโห่ไล่ดำเกิงอีกคน
หลังเวทีโรงงิ้ว นักแสดงคนอื่นๆช่วยกันแต่งหน้า แต่งองค์ทรงเครื่องให้บัวเป็นนางพญางูขาวเรียบร้อยแล้ว
“แน่ใจนะอาบัว ว่าลื้อจำบทได้”
“บัวจะพยายามจ้ะซินแส”
“สู้ๆนะบัว พวกเราเป็นกำลังใจให้”
“ขอบคุณพี่ๆมากจ้ะ” ซินแสหลอพยักหน้าให้บัวออกไปแสดงได้แล้ว “ได้เวลาแล้ว ออกไปเถอะ”
บัวยิ้มเรียกกำลังใจให้ตัวเองก่อนเดินออกไปหน้าเวที
หน้าเวทีโรงงิ้ว คนดูโห่ร้องดำเกิงที่เล่นแต่มุกเดิมๆ
“อาม่าครับผมว่าเรากลับกันก่อนดีกว่าครับ”
“เอาๆ กลับก็ได้ กลับก็กลับ”