บทละครโทรทัศน์ เสน่ห์นางงิ้ว ตอน 12 หน้า 5
ชยุตินั่งลงบนที่ม้านั่งข้างบ้านอย่างทดท้อใจ สับสน อึดอัด ไม่รู้ว่าจะหาทางออกยังไง ชยุติอึดอัด เสียใจ ต้องการที่พึ่ง แต่ไม่รู้จะไปไหน ได้แต่นั่งนิ่งๆอยู่ตรงนี้
บ้านยิ่งจันทร์ คนงานของเจ้าหนี้นอกระบบกำลังขนทีวีออกจากบ้านยิ่งจันทร์
“นี่ โทรทัศน์น่ะขอไว้ก่อนได้มั้ย ละครใกล้จะอวสานแล้วด้วยอ่ะ”
คนงานไม่ฟังเสียงยกโทรทัศน์ออกจากบ้านไปทันที ล้วนร้อง
“โธ่เว๊ย! หมด ๆ ๆ หมดไม่เหลือ อีกไม่นานธนาคารก็มายึดบ้านแล้ว ทำไงดีวะเนี่ย ได้ไปนอนวัดแน่”
ยิ่งจันทร์เดินเข้าบ้านมาอย่างอารมณ์เสีย แสงเดือนรีบเข้าไปทักยิ่งจันทร์
“ไปเที่ยวคลับกับตาติกลับมาแล้วเหรอ? ทำไมเร็วจัง”
“หรือว่าตังค์ไม่พอ ป๊าบอกแล้วไง เวลาไปเที่ยวก็ให้ผู้ชายเป็นคนออกเงินซิ ให้มันเลี้ยง เราเป็นผู้หญิงจะไปช่วยมันจ่ายทำไมกัน ยิ่งบ้านไอ้ไชโยมันรวยจะตายให้มันจ่ายไปเลย...”
“ยังไม่ทันได้จ่ายอะไรทั้งนั้นแหละป๊าม้า ยังไม่ทันได้ออกไปเที่ยวด้วย พี่ติเขาก็บอกเลิกจันทร์แล้ว”
ล้วน/แสงเดือน “ว่าไงนะ?!!
ยิ่งจันทร์จะร้องไห้ “พี่ติเขาบอกว่า เขาไม่เคยรักจันทร์ แถมยังถอดแหวนหมั้นที่เรายัดเยียดให้ออกไปแล้วด้วย!!”
“อย่างนี้ก็ตายซิ เท่ากับเรากำลังจะชวดถังข้าวสารถังใหญ่เลยนะ หนี้ที่บ่อนก็ท่วมหัว ป๊ากับม้าจะถูกสั่งเก็บมั้ยเนี่ย?!!!”
“ไม่ได้นะยัยจันทร์ ก็จะพลาดแบบนี้ไม่ได้”
“แล้วจะให้จันทร์ทำยังไง!!?? แค่นี้จันทร์ก็ทั้งอายทั้งเสียใจจะแย่อยู่แล้วนะคะ”
“จะมามัวอายมัวเสียใจแล้วมันได้อะไร?”
“ใช่ เราต้องจับตาติให้อยู่ถึงจะได้เงิน”
“ก็จันทร์พยายามแล้ว แต่พี่ติไม่แลจันทร์เลยนี่นา”
“ไม่ต้องห่วง ตาติไม่แลแก แต่พ่อแม่ของมันต้องแลป๊ากับม้าแน่”
“ใช่ ไม่ได้เล่ห์ ก็ต้องเอาด้วยกล ไม่ได้ด้วยมนต์ ก็คงต้องบังคับกันละ”
“ป๊ากับม้าจะทำยังไง?” ล้วนและแสงเดือนมองหน้ากันอย่างมีแผนการ
ห้องพักฟื้น-โรงพยาบาล เจียงยังคงนอนหลับไม่ได้สติ มีน้ำเกลือ และอ๊อกซิเจนอยู่ บัวนั่งเฝ้าอยู่ไม่ห่าง หันสบตากับซินแสหลอทอดถอนใจ