บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ Fly To Fin สุดติ่งจิงเกอเบล ตอนที่ 12 หน้า 5
เอิร์ทรีบถาม “มีอะไรวะ”
“พ่อมันรับสาย บอกว่าไม่ให้มันมา”
“หา!”
คีนเดินวนไปมาในห้อง พยายามมองหาทางออก จะปีนหน้าต่าง แต่ก็สูง และไม่มีต้นไม้ หรือสิ่งใดที่จะทำให้ปีนออกไปได้เลย “โธ่โว้ย” คีนลงนั่งอย่างเจ็บใจ เสียงลูกบิดประตูดังแกร๊ก คีนหันไปมอง
จุนออกมาจากเต็นท์เปลี่ยนเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้มอนิเตอร์อย่างเร่งรีบ แต่เท้าเปล่า มองหารองเท้า หันไปถามคอสตูม
“พี่ครับ รองเท้าผมอยู่ไหนครับ”
คอสตูมนึกได้ “อุ๊ย พี่เก็บรองเท้าจุนไว้ในรถตู้น่ะจ้ะ เดี๋ยวพี่ไปเอามาให้นะ”
“ครับ” จุนรออย่างกระวนกระวาย มองเวลาที่มอนิเตอร์ที่วิ่งไม่หยุดจนเกือบ 5 โมง
ท็อปปิ้งหน้าระรื่นเข้ามาหา “จุนจ๊ะ โปรดิวเซอร์บอกว่าคิวจุนหมดเร็ว พี่ก็เลยไปรับงานให้อีกงาน เดี๋ยวเราไปกันเลยนะ”
“ผมไปไม่ได้ครับ ผมมีธุระ”
“ธุระอะไร ธุระที่ไหน ไม่ได้นะ เธอต้องไปงานกับพี่ งานโฆษณา ตัวเลข 6หลักเลยนะ ไม่ไปไม่ได้” น้ำเสียงท็อปปิ้งออกแนวบังคับ “แล้วเธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธงานจากพี่ด้วย”
จุนนิ่ง ชั่งใจ เสียงบอมบ์ดังขึ้นมาในหัว“นายทำความฝันให้แม่ได้แล้ว แล้วความฝันนายล่ะ”
“ถ้าพี่อยากได้เงิน พี่ก็ไปคนเดียวเถอะครับ” จุนวิ่งออกไปทั้งๆ เท้าเปล่า
“จุน!”
คอสตูมเอารองเท้ามาให้จุนพอดี แต่จุนวิ่งสวนออกไปก่อนแล้ว “อ้าว น้องจุน”
ท็อปปิ้งมองตามจุนอย่างไม่พอใจ“นี่ถ้ามันขายไม่ได้นะ ชั้นลอยแพไปตั้งนานละ”
จุนวิ่งเท้าเปล่ามาบนฟุตปาธ ยิ้มที่ตนหลุดจากความอึดอัดได้ แล้วหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงออกมา กดโทรออกขณะที่ยังวิ่งอยู่ “นิ้ม..”
3 หนุ่มกำลังกระวนกระวาย ขณะที่ร็อคเก็ตบอมบ์กำลังรอจะขึ้นเวที
เอิร์ทเครียด “ผ่านไปหลายวงแล้วนะเว้ย จะทำไงดีเนี่ย”
พิธีกรประกาศ “และวงต่อไป ขอเชิญ ร็อคเก็ตบอมบ์”
เสียงปรบมือเชียร์ดังสนั่น วงบอมบ์เดินขึ้นเวทีไป ทั้ง 3 หนุ่มหันไปมอง
ธันย์หันไปถามหนุน “เราขึ้นต่อจากมันใช่มั้ย”
“ใช่”
ร็อคเก็ตบอมบ์ขึ้นมาบนเวที เสียงเชียร์จากคนดูยังดังอยู่ แล้วร็อคเก็ตบอมบ์ก็วาดลวดลายดนตรีอย่างเต็มที่ เห็นว่าฝีมือไม่ธรรมดาเลย แจนอยู่กับเพื่อนๆ ร้องเพลงตามบอมบ์อย่างสนุกสนาน อีกมุมเวทีมุมหนึ่ง จิงเกอเบลแอบดูวงบอมบ์ สีหน้าหวาดหวั่น
ธันย์ กับเอิร์ทนั่งกันไม่ติดที่ หนุนเครียดพยายามใช้ความคิด