บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ ตามรักคืนใจ ตอนที่ 26 หน้า 2
สีหนาทเข้าใจดีในสิ่งที่หนูนาอยากจะบอก เข้าไปกอดร่างเล็กไว้อย่างแสนรักอีกครั้ง สีหนาทพูดเสียงแผ่ว “ขอบใจนะหนูนา...ขอบใจ” สีหนาทกอดหนูตัวน้อยที่ได้หวนคืนมาสู่อ้อมอกของเขาอย่างซึ้งใจ...
หนูนาอาบน้ำแต่งตัวใหม่เรียบร้อย กำลังเก็บของใส่กระเป๋า แป้นแวะมาเยี่ยมมือก็ช่วยหยิบจับไปด้วย “แค้นก็แค้นมันนะ! แต่พอรู้ว่าไอ้เรือง มันตายโหงไปแบบนั้น จะด่ามันอีกก็..”
“อโหสิกรรมให้เค้าไปเถอะแป้น คบคนเลว สุดท้ายก็เจอพวกกันเองเล่นงาน คำด่าคำไหนมันก็ไม่แรงเท่าผลกรรมที่เค้าทำไว้หรอก”
แป้นพยักหน้า จับไหล่เพื่อนเขย่าอย่างปลอบๆ
พวงน้ำตานอง เอารูปคู่ที่ถ่ายอย่างสวีทกับเรืองซึ่งเซฟไว้ในมือถือมาดู ก้อนเดินออกมาเห็น“ยังจะไปร้องไห้ให้มันทำไม! มันเกือบทำเอาแกติดคุก! ดีนะคุณสิงห์เค้าเห็นแก่พ่อ ไม่ถือโทษแก แกยังจะโง่ไม่เลิกอีกเหรอห๊ะนังพวง!”
“ฉันรู้แล้วน่ะพ่อ! ฉันรู้! ว่าเค้าเลว เค้าทำเลวๆกับฉัน กับนาย กับไร่เรา! แต่..ยังไงมันก็แฟนฉันนะพ่อ ฮือ....ฉันจะร้องแค่วันนี้วันเดียว! แล้วพรุ่งนี้จะกรวดน้ำคว่ำขัน ขอไม่ต้องเจอะต้องเจอกันอีก!!”
“เอ็งคิดได้ก็ดีแล้วนังพวง” ก้อนบอก
“พ่อ....” พวงเกาะแขนพ่อเอาไว้ พ่อที่สุดท้ายก็เป็นคนเดียวที่รักกันจริง…
ขนิษฐาตรวจตราและจัดวางสำรับที่โต๊ะอาหารอย่างประณีต
บุญตาร้องห้าม “คุณน้องไม่ต้องหรอกค่ะ ถ้าป้าไข่รู้ว่าคุณน้องมาทำ ฟาดบุญตาแน่ๆ”
“ก็ไม่ต้องบอกสิ มื้อนี้เราเลี้ยงแขกคนสำคัญของพี่สิงห์ ต้องช่วยกันนะ..บุญตาไปยกที่เหลือออกมาเถอะจ้ะ” บุญตาพยักหน้าเดินออกไป
ขนิษฐาเลื่อนโถแกงจืดที่ร้อน มือแตะโดยไม่ทันระวัง! ผงะ!
รามที่ผ่านมาตรงนั้นพอดี รีบรี่เข้ามา “ระวังครับ!” เขาเข้ามาช่วย “จะวางตรงไหน เดี๋ยวผมขยับให้ดีกว่า”
ขนิษฐาชะงักไป มองราม..คาดไม่ถึงว่ารามจะเข้ามา ต้องทำเหมือนทุกอย่างปกติ “ตรงนั้นค่ะ” รามจัดการให้อย่างดี ขนิษฐาก้มหน้า “ขอบคุณนะคะ”
รามมองขนิษฐาที่ก้มๆหน้าไม่ค่อยสบตา อดถามไม่ได้ ด้วยน้ำเสียงที่ห่วงใย “แล้วนี่คุณน้อง..เป็นยังไงบ้างครับ บาดเจ็บที่ไหนบ้างรึเปล่าครับ ?”
ขนิษฐาเงยหน้าขึ้นมองราม พอเห็นสายตาที่เป็นห่วง ก็อึ้งด้วยความนึกไม่ถึง แล้วส่ายหน้าเบาๆ “น้องไม่เป็นไร..” เธอหลบๆตา “เจ็บที่กายมันไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ..” เธอคิด แล้วตัดสินใจพูด “น้ารามคะ ที่ผ่านมา..น้องขอโทษนะคะ ที่เอาแต่ความรู้สึกของตัวเอง” รามอึ้งไปเบาๆ ไม่นึกว่าขนิษฐาจะพูดออกมายามนี้ “พอน้ารามรับความรู้สึกของน้องไว้ไม่ได้ น้องก็ทำเย็นชาใส่” หญิงสาวนึกแล้วเสียใจ “ถ้าตอนนั้น..ต้องเป็นอะไรไป โดยที่เรายังไม่ได้ร่ำลากันดีๆ น้องคง..”