บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 30 หน้า 3
“สาโรจน์เป็นคนดี ซื่อตรง นิสัยมั่นคง ไม่ออกนอกลู่นอกทาง ถ้าเธอแต่งงานกับเขา เธอจะได้คู่คิดที่ดี เขาจะมาช่วยแบ่งเบาภาระหน้าที่ของเธอ” แพรขาวชะงักไปทีแรก แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ ไรวินท์ถามด้วยความสงสัย
“ขำอะไร”
“ถ้าต้องการเขามาแบ่งเบาภาระ ฉันก็แค่ตั้งให้เขามาเป็นผู้ช่วยในบริษัทก็ได้ค่ะ ไม่ต้องถึงกับเอามาเป็นสามีซักหน่อย”
ไรวินท์ทำหน้าระอาๆกับนิสัยกวนๆของแพรขาว “เขารักเธอ..”
“ฉันอยากอยู่กันสองคนแม่ลูกจนกว่าชมพูจะดูแลตัวเองได้ เวลานั้น..ฉันคงอายุ 50 ถ้าพี่สาโรจน์รอได้ ก็ขอให้รอจนถึงวันนั้นก็แล้วกัน” แพรขาวมองหน้าไรวินต์ตรงๆอย่างจริงใจ
“ชมพูโชคดีที่มีแม่อย่างเธอ ฉันเสียดายเหลือเกิน ที่ไม่มีโอกาสพบผู้หญิงอย่างเธอตั้งแต่ฉันยังมีชีวิตอยู่”
“อ๊ะ..อย่ามาหวานกับฉันนะ คุณนี่ไม่เลิกนิสัยแบบนี้จริงๆด้วย”
“ฉันพูดจริง เธอลืมแล้วหรือว่าในโลกของฉันมิอาจกล่าวเท็จได้ แต่ก็จริงของเธอ..บุญของฉันไม่มีพอจะได้พบผู้หญิงอย่างเธอ ฉันต้องไปตามทางของฉัน..”
แพรขาวมองไรวินท์ด้วยความเศร้าใจ
เรือลอยเข้ามาเทียบท่า ไรวินท์ก้าวจากเรือขึ้นท่าน้ำ ก่อนก้มลงมาฉุดมือแพรขาวให้ก้าวขึ้นจากเรือ แพรขาวก้าวขึ้นมายืนบนท่าเรือ มือยังจับกับไรวินท์สบายๆ ทั้งสองมองหน้ากัน อ่อนโยน ยอมรับสภาพ เข้าอกเข้าใจ
“คุณวินท์..ถึงเวลาที่เราต้องลาจากกันแล้วใช่ไหมคะ”
“จ้ะ แพรขาว..ฉันจะต้องลาไปตามทางของฉัน แต่ไม่ใช่ลาจากกันตลอดกาล” แพรขาวทั้งเศร้าและอึ้งเงียบไป “ฉันได้ละเมิดกฎของสองโลก ที่ขีดคั่นระหว่างเรา นำตัวเข้ามาพัวพันกับเธอหลายครั้งหลายหน สร้างสายใยผูกพันระหว่างเราสองคนขึ้นมา ทั้งเธอและฉันต่างก็ไม่มีใครต้องการตัดรอนสายใยนั้น แต่วันนี้ ยังไม่ใช่เวลาของเรา..”
ไรวินท์ก้าวเข้ามาหาแพรขาว พร้อมกับที่ร่างของไรวินท์มีแสงเรืองรองระยิบระยับออกมา แพรขาวก้าวเข้าไปหา และร่างของแพรขาวก็ดูมีแสงระยิบระยับเหมือนกัน ทั้งสองกอดกัน แล้วไรวินท์ก้มลงมาจูบกับแพรขาว ขณะที่จูบ ร่างของไรวินท์ก็เหมือนกลายเป็นแสงที่ค่อยๆโปร่งใส ร่างไรวินท์ค่อยๆ สลายหายวับไป แพรขาวยังยืนอยู่ที่ท่าจูบนั้น
แพรขาวที่นอนหลับอยู่ แต่มีน้ำตาไหลออกมา ไรวินท์ยืนมองอยู่ข้างเตียงมองด้วยความอาลัย “ลาก่อน..แพรขาว”
ไรวินท์ถอยออกมา
“คุณวิน คุณวิน..อย่าไป..”
“ฉันต้องไป..ลาก่อน” ไรวินท์ถอยเข้ามุมมืดและจางหายไป
แพรขาวสะดุ้งตื่น ลืมตามา แล้วลุกนั่งมองไปรอบๆ มีแต่ความว่างเปล่าไม่มีใคร “นี่..เราฝันไปเหรอเนี่ย..???”
น้ำตาแพรขาวไหลเปียกแก้ม แพรขาวแตะน้ำตาตัวเองมาดู