บทละครโทรทัศน์ พล นิกร กิมหงวน เดอะ มิวสิคัล ตอนที่ 12 (ตอนจบ) หน้า 2
เย็นวันเดียวกัน ที่โรงถ่ายภาพยนตร์ตราลิงสามหัว พล นิกร กิมหงวน เดินมาที่หน้าประตู
โรงถ่าย
“คุณอาจะโทรตามเรามาที่โรงถ่ายเก่าทำไม” พลบ่น
“ก็นั่นน่ะสิ กันก็งงเหมือนกัน” นิกรเห็นพ้อง
“ที่สำคัญต้องหนีบเอาคุณลุงของแกมาด้วยน่ะซี” กิมหงวนเสริม
ลุงเชยในชุดเสื้อนอกแสนโก้ ถุงเท้าสีสดข้างละสีวิ่งตามมา “แหม ไอ้หมา ไม่รอกันบ้างเลยเว้ย บอกแล้วว่ากลัวหลงๆ นี่มันที่ไหนวะ”
“โรงถ่ายนี้เป็นโรงถ่ายหนังเก่าของเราเองล่ะลุง” พลตอบ
“โรงถ่ายหนัง แม่เว้ย มาดข้าคงจะเป็นชาวกรุงเต็มที่แล้วกระมัง เอ็งถึงพามาที่นี่ สงสัยจะส่งเสริมให้ข้าเป็นพระเอกหนังละซี” ลุงเชยถุยน้ำหมาก ทุกคนกระโดดหนี
นิกรโวย “โอ๊ยคุณลุง พระเอกอะไรกินหมากปากเป็นถ้ำขุนตาลเชียว บ้วนน้ำหมากปริ๊ดที นางเอกหน้าแดงเถือก”
ภายใน โรงถ่าย คนงานก่อสร้างกำลังเดินกันขวักไขว่ มีนั่งร้านขนาดใหญ่ และบางส่วนของจรวดยานที่ต่อเสร็จแล้ว เจ้าคุณปัจจนึก ดิเรก และฝรั่งคนหนึ่งกำลังนั่งดูแปลนสร้างจรวดยานอยู่
พล นิกร กิมหงวน และลุงเชยเดินเข้ามาในโรงถ่าย ทั้งสี่คนอ้าปากค้างเมื่อเห็นจรวดยาน ขนาดสูงประมาณ 20 เมตร ตั้งอยู่ มีคนงานทำอยู่หลายคน ในจานวนนี้มีฝรั่งอยู่ด้วยคนหนึ่ง ท่าทางเป็นหัวหน้า
กิมหงวนตะลึง “น...นี่มันอะไรอ่ะครับ คุณอา”
“หา นี่มันบั้งไฟยักษ์นี่” ลุงเชยอุทาน
เจ้าคุณปัจจนึกมองนายเชยแบบเคืองๆ “ไม่ใช่ นี่คือ จรวดยาน”
พล นิกร กิมหงวน พูดพร้อมกัน “จรวดยาน!”
“ปลาจวดยาน โห ตัวเบ้อเร่อ” ลุงเชยฟังไม่ถนัด
“จรวดยานจ้ะลุง ไม่ใช่ปลาจวด เอ้อ คุณอาครับ นี่ลุงผมเองเป็นพี่ของคุณพ่อ ชื่อลุงเชยแกเพิ่งมาจากนครสวรรค์” พลช่วยแก้ แล้วแนะนำลุงเชยให้เจ้าคุณปัจจนึกรู้จัก
เจ้าคุณปัจจนึกกระซิบ “พี่ของพ่อแกจริงหรือวะ อาไม่อยากจะเชื่อ”
“จริงครับ สาบานให้ดิ้นตาย”
เจ้าคุณปัจจนึกไหว้ลุงเชย “เป็นพี่ของเจ้าคุณประสิทธิ์ งั้นชั้นเรียกว่าพี่เชยแล้วกันนะ”
“เจริญพรเถอะ”
“ลุงจ๊ะ นี่เจ้าคุณปัจจนึกพินาศ เพื่อนของคุณพ่อ” พลบอก