บทละครโทรทัศน์ ซีรี่ส์เลือดมังกร เรื่อง สิงห์ ตอนที่ 17 หน้า 5
“หยกต้องเข้าใจ ชีวิตของเฮียแขวนอยู่บนเส้นด้าย แล้วเฮียจะปกป้องดูแลหยกได้ยังไง หยกยังมีโอกาสที่จะได้เจอผู้ชายดีๆ”
“หยกไม่ต้องการ! ผู้ชายคนเดียวที่หยกรักก็คือ เฮียอัน แต่เฮียไม่ได้รักหยกเลย ถึงได้ทิ้งกันง่ายๆ ไม่ต้องมาปกป้องหยก แค่รักกันก็พอ หยกขอแค่นี้ ขอเศษเสี้ยวเวลาของเฮีย เฮียก็ยังให้ไม่ได้ นี่หรือรัก! เฮียไม่เคยรักหยกเลย! ไม่เคยเลยๆ!” หยกมณีทุบอันไม่หยุดอย่างเจ็บช้ำน้ำใจที่ถูกบอกเลิกครั้งแล้วครั้งเล่า อันคว้าตัวหยกมณีมาจูบ จนหยกมณีต้องหยุดนิ่งชะงักไป “เฮียอัน...” หยกมณีไม่อยากเชื่อว่า อันกล้าจูบเธอกลางถนนอย่างนี้
อันมองหยกมณีโดยไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา “เชื่อหรือยังว่า “รัก””
“ถ้ารักหยกจริง ก็อย่าทิ้งหยกไป ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หยกรับมือได้ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่หยกจะขอร้องเฮีย ถ้าเฮียบอกว่า “ไม่” ก็คือ “ไม่”..หยกจะไม่มาให้เฮียเห็นหน้าอีก” หยกมณีมองอันอย่างร้องขอเป็นครั้งสุดท้าย หยกมณีค่อยๆถอยออกไปอย่างถอดใจ
อันดึงหยกมณีไว้ก่อนที่จะหลุดมือไป อันกอดหยกมณีไว้แน่น สุดท้ายก็ตัดใจจากหยกมณีไม่ได้ “เฮียจะไม่ไปจากหยกอีก..เฮียสัญญา” อันกอดหยกมณีไว้กันราวกับว่าจะไม่จากกันได้จริงๆ
เจ้าสัวตงนอนขยับตัวไม่ได้อยู่บนเตียง แต่ตาคอยจับตามองซิ่วเอ็งตลอดเวลาที่กำลังจัดยา ซิ่วเอ็งหันหน้ากลับมาพร้อมกับเข็มเล่มใหญ่ในมือ ยิ่งซิ่วเอ็งเดินเข้ามาใกล้ เจ้าสัวตงก็ยิ่งหวาดกลัว
“อั๊วก็ไม่ได้ฝังเข็มให้ใครนานแล้ว มือมันชักไม่ค่อยเที่ยง..แต่ก็ลองดูล่ะนะ อั๊วจะพยายามรักษานายใหญ่ให้หายให้ได้” ซิ่วเอ็งยิ้มเหี้ยมเกรียมขัดกับคำพูดตัวเอง ซิ่วเอ็งจับมือเจ้าสัวตงหงายขึ้นแล้วปักเข็มลงไป เจ้าสัวตงสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บปวดเป็นอย่างยิ่ง ฝังเข็มที่ฝ่ามือเจ็บยิ่งกว่าฝังหลังมือหลายเท่า “เจ็บใช่มั้ย ลื้อยังไม่เจ็บเท่าที่อั๊วเคยเจ็บหรอก”
“ลื้อ..ลื้อ..”
“เออ..อั๊วยังไม่ได้แสดงความยินดีกับนายใหญ่เลย ยินดีด้วยนะที่ลูกชายได้ขึ้นเป็นนายกคนใหม่..ยินดีด้วยจริงๆ” ซิ่วเอ็งกดเข็มลงไปจนเลือดซึม
ทรงกลดกับปอเดินคุยกันเข้ามา “ป๊าเป็นยังไงบ้างครับ”
ซิ่วเอ็งรีบถอนเข็มออก แล้วเอาผ้าเช็ดรอยเลือดออกทันที
“พอลุกขึ้นนั่งได้แล้ว พูดก็ได้เป็นคำๆ” ปอเล่า
“เราส่งป๊าไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ”
“นายใหญ่ไม่เชื่อมือหมอแผนใหม่ แล้วตอนนี้คุณซิ่วเอ็งก็ช่วยรักษาอยู่” ปอมองซิ่วเอ็งอย่างเกรงใจ
“ไปหาหลายๆหมอสิดี นายใหญ่จะได้หายเร็วๆ” ซิ่วเอ็งเปรย
“งั้นผมจะรีบติดต่อหาหมอเก่งๆ ระหว่างนี้ก็คงต้องรบกวนอาม่าดูแลป๊าไปก่อน”
เจ้าสัวตงยกมือโบกส่ายไปส่ายมา พยายามห้ามไม่ให้ซิ่วเอ็งเข้าใกล้ “อา..ที...อาที..ไม่..เอา”