บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอนที่ 20 หน้า 3
“ผู้ชายเจ้า”
อินทรประคองน้ำในอ้างมาส่งให้คำแก้วพอดี คำแก้วหายกลับเข้าไปในห้อง
“อินทร...ลูกชาย...เราได้ลูกชาย” อินทรดีใจจนยั้งอารมณ์ไม่อยู่ ในขณะที่ศุขวงศ์ปิติกับความสุขนั้น
ในห้องคลอด แม้นเมืองที่นอนหลับตาด้วยความอ่อนเพลียข้างตัวคือทารกในเบาะ
“แม้นเมือง” แม้นเองค่อยๆ ลืมตาขึ้น รอยยิ้มปรากฎในแววตานั้น ศุขวงศ์นั่งอยู่ข้างตัวแม้นเมือง
“ความเจ็บปวดที่น้องได้รับพี่อยากจะรับมาไว้ที่พี่เองทั้งหมด” ศุขวงศ์จูบลงบนหน้าผากแม้นเมือง
“ขอบใจน้องมาก...แม้นเมือง” ศุขวงศ์เอื้อมมือมาจับมือเล็กๆ ของทารก “เจ้าแก้ว...เจ้าแก้วของพ่อ”
แม้นเมืองยิ้ม
“พี่ตั้งชื่อลูกของเราว่าไศลรัตน์ เพราะลูกเกิดมาด้วยความเข้มแข็งอดทนอย่างหินผาของแม่ของเขา และวันข้างหน้าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจิตใจที่แข็งแกร่งอย่างหินผาที่น้องถ่ายทอดไปยังเขาจะประคับประคองชีวิตที่มีค่าอย่างดวงแก้วของเขาตลอดไป” แม้นเมืองยิ้มทั้งน้ำตาของความปิติ
ในวิหาร เห็นพระประธานองค์ใหญ่ ตระหง่าน...ปัทมสุดาและกษัตริย์นั่งสมาธิบริกรรมบทสวดมนต์กันอยู่คนละมุม มือปัทมสุดาเขี่ยนับเม็ดประคำที่ทำจากอัญมณีทีละเม็ดๆอย่างสม่ำเสมอ เหมือนสมาธินิ่งมาก ปัทมสุดาค่อยๆลืมตาขึ้น และเหลือบมองไปทางกษัตริย์ กษัตริย์นั่งสวดมนต์บริกรรมนับประคำที่จำจากงาช้าง สงบนิ่งอยู่ ปัทมสุดาอดระแวงไม่ได้ว่า กษัตริย์จะแอบแว่บออกไปตอนไหนค่อยๆหลับตาลงทำสมาธิต่อ
ตำหนักมิ่งหล้า มิ่งหล้าวางแผนกับมิ่น
“โอกาสดีๆอย่างนี้คงไม่มีมาอีกแล้ว”
“ใจเย็นๆเพคะ”
“เดือนนึงเต็มๆเชียวนะนังมิ่น”
“พระสงฆ์ที่เห็นๆกันอยู่ว่าเคร่งครัดศีลสองร้อยยี่สิบเจ็ดข้อ ยังสลัดจีวรทิ้งได้เพราะตะบะแตก แล้วนับประสาอะไรกับแค่ศีลแปดล่ะเพคะ”
“จะทำอะไรก็รีบทำเข้า”
“ช้า ๆ ได้พร้าเล่มงามนะเพคะ ไหนๆก็เดินหมากแบบนี้แล้ว อย่างเดียวที่ทำได้คือรอคอยเพคะ”