บทละครโทรทัศน์ รากนครา ตอน 22 หน้า 5
“ความจริงก็คือ...มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยมิ่งหล้า บางวันบางเวลาเท่านั้นที่พี่หลอกตัวเองว่าพี่มีความสุข ทั้งที่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย เจ้าศุขวงศ์เปิ้นคิดถึงน้องเป็นห่วงน้องตลอดเวลา ในใจของเปิ้นมีแต่น้องคนเดียว ทำใจให้สบายนะ รักษาเนื้อรักษาตัวให้หายที่นี่ คือที่ของน้องเพราะหัวใจของน้องอยู่ที่นี่”
มิ่งหล้าเหมือนจะอยากพูด ความรู้สึกของตัวเองแต่เหมือนมันยังเรียบเรียงออกมาไม่ได้
“ป่านนี้ฟองจันทร์คงกินข้าวเสร็จแล้ว พี่จะไปตามฟองจันทร์ให้นะ น้องคงรังเกียจพี่ จนแม้กระทั่งเนื้อตัวก็ยังไม่อยากให้พี่แตะต้อง ไม่เป็นไรหรอกพี่ไม่โกธรเพราะพี่ รู้ว่านี่คือสิ่งที่พี่สมควรได้รับจากน้อง”
แม้นเมือง ขยับออก หยิบชุดเดินป่าที่พับวางไว้ข้างตัวออกไปด้วย มิ่งหล้าน้ำตาไหล ถึงเวลานี้มิ่งหล้าละอายใจมากกว่าการมาอยู่เชียงพระคำของตนผิดที่ผิดทาง วางตัวไม่ถูกว่ามาอยู่ ในสถานภาพใด ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมแล้ว จะกลับไปรักศุขวงศ์อย่างหลงใหลเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้อีกแล้ว รู้ตัวดี
ท้องพระโรงเมืองมัณฑ์ ปัทมสุดาแผดเสียง
“ไม่จริง....เป็นไปไม่ได้ เมื่อวานท่านเสนาบดีกลาโหมยังรายงานข้าอยู่หยกๆว่า ทุกด่านเรามีชัยจนไอ้พวกกุลาขาวมันถอยร่นไปไม่เป็นกระบวน”
“ที่ต้องแตกกระเจิงถอยร่นหาใช่กองทัพอังกฤษไม่ แต่เป็นกองทัพของเราเอง-พุทธเจ้าข้า” แม่ทัพรายงาน ปัทมสุดาเหมือนอมก้อนหินไว้ทั้งก้อนในปาก กษัตริย์อื้ออึงเย็นวาบไปทั้งตัว
“ทหารของเราบาดเจ็บล้มตายกันมาก ที่เสียขวัญก็พากันโยนอาวุธทิ้งต่อหน้าศัตรู”
“เสียขวัญได้ยังไงในเมื่อบำเหน็จรางวัลพวกมันจะได้กันอย่างเต็มที่ หากตัดหัวไอ้พวกทหารกุลาขาวมาได้”
“พระนาง...อาวุธในมือทหารของเราเทียบชั้นไม่ได้กับอาวุธของทหารอังกฤษ ขบวนเรือรบของพวกเราทั้งกองทัพ ถ้าเทียบแล้วก็แค่ปลายก้อยของขบวนเรือรบอังกฤษ”
“ไม่จริง”
“แล้วตอนนี้ท่านเสนาบดีกลาโหมอยู่ที่ไหน”
“เตรียมแผนการรบอยู่พุทธเจ้าข้า เพราะคาดเดาว่าภายในบ่ายวันนี้กองทัพเรืออังกฤษคงเคลื่อนเข้ามาถึงใจกลางเมืองแน่พุทธเจ้าข้า”
“ข้าไม่เชื่อ...ข่าวลวงทั้งนั้น...เป็นไปไม่ได้” ส่วนกษัตริย์มึนงง คิดอะไรไม่ออก ชาไปทั้งตัว