บทละครโทรทัศน์ ลิขิตริษยา ตอนที่ 13 หน้า 3
ที่เรือนเล็ก ธูปนั่งเครียดด้วยความกลัว “ทำยังไงดีคะคุณซ่อนกลิ่น คุณโฉมจะต้องเอาเรื่องที่เราทำร้ายเธอกับคุณหนูบวรยศไปฟ้องคุณหลวงแน่ๆ ธูปกลัวติดคุก เราจะทำยังไงดีคะ”
ซ่อนกลิ่นพลอยหน้าเสียไปด้วย ลนลานด้วยความกลัว “แกอย่ามาพูดให้ฉันกลัวไปด้วยได้ไหม”
“แต่ตอนนี้คุณหลวงไม่ใช่คุณหลวงคนเดิมแล้วนะคะ ถ้าคุณหลวงรู้ว่าเราทำร้ายเมียท่าน คุณหลวงต้องไม่ปล่อยเราไว้แน่ๆ เลยค่ะ”
“ก็ถ้าเราบอกว่าเราไม่รู้ไม่เห็นอะไรซะอย่าง จะไปกลัวอะไร”
“แล้วคุณซ่อนกลิ่นคิดว่าคุณหลวงจะเชื่อเหรอคะ”
ซ่อนกลิ่นสะอึกไปเลย
หลวงเดชประคองโฉมฉายมานั่งในห้องนอน พิศตามมานั่งที่พื้นใกล้ๆ
“นี่ห้องนอนคุณโฉม จำได้ไหม”
โฉมฉายกวาดสายตามองรอบๆ อย่างสนใจ “ค่ะคุณพี่ น้องจำได้ค่ะ”
“คุณโฉมพอจะเล่าให้พี่ฟังได้ไหม ว่าคืนนั้นเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆ คุณโฉมถึงพาลูกพายเรือออกไป”
โฉมฉายครุ่นคิด หลวงเดชและพิศลุ้นมาก แต่แล้วโฉมฉายก็เอามือกุมแผลที่ศีรษะอย่างเจ็บปวด “น้องนึกไม่ออกค่ะ”
“คุณโฉมลองนึกดีๆ สิคะ ว่ามีใครทำร้ายคุณโฉมหรือเปล่า” พิศพยายามช่วย
โฉมฉายพยายามนึกสีหน้าเครียด พลันจับที่แผลบนศีรษะไปด้วย
หลวงเดชมองด้วยความสงสารหันไปบอกพิศทันที
“เอาล่ะ คุณโฉมเพิ่งได้รับบาดเจ็บมา พี่ว่าเราอย่าเพิ่งไปคาดคั้นอะไรเธอเลยเดี๋ยวจะพลอยทำให้คุณโฉมเครียดเปล่าๆ”
“ค่ะคุณพี่ น้องขอโทษนะคะ น้องก็แค่อยากรู้ว่ามีใครทำร้ายคุณโฉมหรือเปล่า”
“ฉันยังนึกไม่ออกจริงๆ คุณพิศ”
หลวงเดชโอบโฉมฉายอย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไร นึกไม่ออกก็ไม่ต้องนึก แค่คุณโฉมกลับมาพี่ก็ดีใจที่สุดแล้ว”
พิศคลานเข้าไปซบที่ตักโฉมฉาย “ดิฉันเองก็ดีใจที่สุดค่ะ ดีใจจนไม่รู้จะพูดยังไง”
โฉมฉายลูบหัวพิศอย่างเอ็นดู “คุณพิศเป็นเหมือนน้องสาวของฉัน ฉันดีใจนะที่เราได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ทั้งคุณพิศ” เธอมองหลวงเดช “และคุณพี่” โฉมฉายประคองพิศขึ้นมานั่งข้างๆ “ขึ้นมานั่งข้างๆ ฉันเถอะมา” พิศค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งข้างโฉมฉาย
“ต่อไปนี้พี่จะทำทุกอย่างให้น้องทั้งสองคนมีความสุข พี่สัญญา” หลวงเดชเอ่ยด้วยความมั่นใจ
บวรยศยืนอยู่หน้าบ้าน กับเนตร เจิม จัน และ ผล
“ไปเนตร ฉันจะพาเธอไปหาแม่ที่บ้านหลวงเดช”