บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 19 หน้า 2
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : กลับเรือนจ้ะ....พ่อพิมาน
พระพิมานสถานมงคล : จ้ะ..ฉันเกรงว่าพ่อสุทัศจะเมากลับเรือนไม่ไหวจ้ะ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ขอบใจนะจ๊ะ...ที่เตือน...ฉันจะดื่มแต่พอควรจ้ะ พ่อพิมาน....นี่ พ่อพิมาน...
พระพิมานสถานมงคล : ว่าไงจ๊ะ…พ่อสุทัศ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : เวลาที่ชายชาวบ้านเขามีความรักให้แก่สตรี เขาทำยังไงกันหรือ ที่จะทำให้สตรีนางนั้นได้ล่วงรู้ความใน....ว่าเขารักนาง...
พระพิมานสถานมงคล : เขาก็ต้องเขียน..
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : เขียนอะไรเหรอ...พ่อพิมาน
พระพิมานสถานมงคล : เขาก็ต้องเขียนเพลงยาว...บรรยายถึงความรู้สึกที่เขามีต่อนางจ้ะ พ่อสุทัศ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : แต่ฉันเขียนเพลงยาวไม่เป็นเลย พ่อพิมาน พ่อพิมานช่วยเป็นธุระ เขียนเพลงยาว ส่งไปให้สตรีที่ฉันรักได้ไหมจ๊ะ
พระพิมานสถานมงคล : ทูลกระหม่อมทรงมีจิตปฏิพัทธ์ต่อสตรีนางใดหรือพะย่ะคะ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : อย่าพูดราชาศัพท์สิ...พ่อพิมาน
พระพิมานสถานมงคล : จ้ะ พ่อสุทัศรักสตรีนางใดจ๊ะ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ก็ธิดาท่านอาจารย์ยังไงล่ะจ๊ะ นางชื่อบุษบาบรรณใช่ไหมจ๊ะ
พระพิมานสถานมงคล : ใช่ ใช่จ้ะ...นางชื่อบุษบา
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ฉันขอสั่งให้พ่อพิมานเขียนเพลงยาวที่ไพเราะ จับใจเป็นที่สุด พรรณนาถึง ความรักของชายต่ำต้อยด้อยค่านายหนึ่งที่มีต่อหญิงงามผู้สูงศักดิ์ผู้เลอโฉมเยี่ยงนางสวรรค์... และบรรยายต่อไปด้วยว่าชายต่ำต้อยด้อยค่านายนั้น ช่างมีกรรมเสียเหลือเกินที่ชาตินี้จะต้องสิ้นหวังในความรักนั้น...พ่อพิมานเขียนเสร็จแล้วก็เอามาให้ชั้นตรวจด้วยนะ แล้วหาทางส่งไปให้ถึงมือบุษบาบรรณและที่สำคัญจะต้องมิให้นางล่วงรู้เลยว่า... เพลงยาวนี้ส่งมาจากฉัน...
พระพิมานสถานมงคล : ความจริง...ไม่มีความจำเป็นอันใดเลยที่พ่อสุทัศต้องส่งเพลงยาวให้สตรีนางใดที่พ่อสุทัศมีจิตปฏิพัทธ์เลย...เพราะเพียงแต่พ่อสุทัศ “ออกคำสั่ง” ก็ไม่มีสตรีนางใดในแผ่นดินที่จะปฏิเสธโองการนั้นได้เลย
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ฉันอยากจะ...มี “ความรัก” ในแบบที่ชายสามัญชนชาวกรุงศรีฯ พึงจะเป็นจ้ะ พ่อพิมาน พ่อพิมานจะต้องสัญญากับฉันนะ ว่าจะเขียนเพลงยาวส่งไปให้บุษบาบรรณโดยด่วน...และเรื่องนี้เป็น “ความลับ” ระหว่างเราสองคนเท่านั้น
พระพิมานสถานมงคล : จ้ะ...พ่อสุทัศ
สมเด็จกรมพระราชวังบวรฯ : ขอบใจมากจ้ะ...พ่อพิมาน...สหายรัก