บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 9 หน้า 2

เช้าวันต่อมา วายุสวมแว่นตาดำสะพายเป้สัมภาระเดินออกมาจากในห้อง

วายุพูดโทรศัพท์ : เหนื่อยมากเลยจ้ะ กลับมาก็หลับไปเลยน่ะ แต่ที่นี่มันมีเรื่องวุ่นวายมากเลยเกิดขึ้น เอาไว้กลับไปแล้วจะเล่าให้ฟังนะ เออ นี่ เมื่อไหร่จะมาถ่ายต่อล่ะ ถ้ามาถ่ายที่นี่ จะไม่มาแล้วเหรอ สร้างฉากที่กรุงเทพแทนเลย จริงเหรอ เท่านี้ก่อนนะจ๊ะ แล้วยังไงไว้คุยกัน

วายุเห็นดร.อาคม และ ม.ล.พวงแก้ว นั่งดื่มกาแฟคุยกันอยู่ที่มุมเก๋ของโรงแรม

ม.ล.พวงแก้ว : Good morning จ้ะวายุ How are you? You look amazing. It has been a long time.

วายุตรงเข้าไปนั่งคุกเข่ากราบลงที่ตักของ ม.ล.พวงแก้ว

วายุ : ผมกราบขอโทษนะครับ คุณน้า ที่เป็นต้นเหตุให้เรื่องใหญ่โตแบบนี้เกิดขึ้น

ม.ล.พวงแก้ว : อุ้ย No No No ไม่เอาจ้ะ ไม่เอาจ้ะ.Nobody puts the blame on you ขึ้นมานั่งดีๆ นั่งเก้าอี้จ้ะ นั่งบนนี้ คือ อาจารย์อาคมเล่าให้น้าฟังหมดแล้ว ระหว่างที่รอหนูมาเนี่ย อาจารย์กรุณาเล่าอย่างละเอียดทุ๊กเรื่อง น้ารู้เรื่องอย่างละเอียดทุ๊กเรื่องแล้วล่ะจ้ะ วายุจ๋า มันไม่ใช่ความผิดของหนูเลยแม้แต่นิดเดียว Don’t worry…Don’t worry

วายุ : นี่ คุณน้าเชื่อเรื่องดินแดนศักดิ์สิทธิ์ เรื่องโลกทิพย์ด้วยเหรอครับ

ม.ล.พวงแก้ว : อุ้ย เชื่อสิจ๊ะ ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ ใครไม่เชื่อ...ก็อย่าเกิดมาเป็นคนเลย โลกเราเนี่ยนะ มีอะไรที่ลึกลับซับซ้อนอย่างที่ประมาณไม่ได้ทีเดียวละจ้ะ มีใครบ้างที่จะตอบได้บ้างว่าที่สุดของจักรวาลคืออะไร หรืออย่างน้อยก็...ไก่เกิดก่อนไข่หรือไข่เกิดก่อนไก่...ใครตอบได้ก็คงตรัสรู้เป็นพระอรหันต์เจ้าไปแล้วล่ะจ้ะ แล้วยิ่งเรื่องพระภิกษุรูปนั้น น้าฟังแล้วขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัวเลย นี่ขนาดแค่พูดถึงยังขนลุกเลย เฮี้ยนมากจ้ะ เฮี้ยนมาก เฮี้ยนยิ่งกว่าดูหนังสยองขวัญห้าร้อยเท่า It’s so scary. so scary น้าเองก็ฝันร้ายอย่างที่ไม่เคยฝันมาก่อนเลยในชีวิต ตื่นขึ้นมากลางดึกแล้วก็พาลนอนไม่หลับ

เลยตัดสินใจ Pack เสื้อผ้าลงกระเป๋าแล้วก็ขับรถมารอฟังข่าวอยู่ที่นี่ แลดูจะงามกว่านั่งเป็นง่อยอยู่ที่กรุงเทพหลายเท่านักล่ะจ้ะ

วายุ : คุณน้าทราบได้ยังไงครับว่าผมพักอยู่โรงแรมนี้

ม.ล.พวงแก้ว : ก็จะใครเสียอีกละจ้ะ อาจารย์อาคมผู้แสนดีของเรานี่เอง...

ดร.อาคม : คืออาจารย์พวงแก้วโทรหาพี่ตอนตีห้า พี่เลยแนะนำให้มาเช็คอินที่โรงแรมซะเลย

วายุถอนใจเบาๆ : แล้วเมื่อคืน คุณน้าฝันเห็นอะไรครับ ถึงตัดสินใจมาอยุธยา

ม.ล.พวงแก้ว : น้าฝันเห็นสงครามก่อนที่อยุธยาจะล่มสลาย

ชานเมืองกรุงศรีอยุธยา พ.ศ. 2303 พระเจ้าอลองพญา และ เจ้าฟ้ามังระ เคลื่อนพลอย่างสง่างาม