บทละครโทรทัศน์ ศรีอโยธยา ตอนที่ 17 หน้า 4

สมเด็จกรมพระราชวังบวร : เสด็จแม่รับสั่งว่า ทูลกระหม่อมพ่อไม่เสด็จลงทรงจงกรม

พระพิมานสถานมงคล : อาจทรงพระประชวรก็ได้พะย่ะค่ะ

สมเด็จกระพระราชวังบวร : ฉันก็คิดอย่างนั้น...แต่ฉันว่าเสด็จแม่ทรงกลัวว่าฉันจะไม่เดินจงกรมต่างหาก... เลยทรงคิดแผนให้ฉันไปเข้าเฝ้าทูลกระหม่อมพ่อ

พระพิมานสถานมงคล : แต่ทูลกระหม่อมก็ไม่ได้เสด็จจงกรมมานานพอสมควร จริงพะยะค่ะ

สมเด็จกรมพระราชวังบวร : จริงของพิมาน... จริงของเสด็จแม่ด้วย พิมาน...

พระพิมานสถานมงคล : พะย่ะค่ะ

สมเด็จกรมพระราชวังบวร : พิมานรู้จักธิดาท่านเจ้าพระยาพิชัยไหม

พระพิมานสถานมงคล : ทราบพะยะค่ะ

สมเด็จกรมพระราชวังบวร : นางมีนามว่ากระไร…

พระพิมานสถานมงคล : นางมีนามว่า บุษบาบรรณ์ พะย่ะค่ะ

สมเด็จกรมพระราชวังบวร : บุษบาบรรณ์ แปลว่า สวนดอกไม้

สมเด็จกรมพระราชวังบวรทรงหาว

พระพิมานสถานมงคล : บรรทมเถิดพะยะค่ะ..... พรุ่งนี้ ต้องทรงตื่นบรรทม...แต่เช้ามืด

สมเด็จกรมพระราชวังบวร : จริงซิ ถ้านอนไม่พอละก็ มีหวังล้มแน่ พิมานก็นอนที่นี่แล้วกันนะ พรุ่งนี้จะได้ตื่นมาปลุกฉันแต่เช้ามืด ไม่เห็นหรือ ฉันสั่งให้มหาดเล็กเวรนอน จัดที่นอนหมอนมุ้ง เตรียมไว้หมดเรียบร้อยแล้วที่ห้องนั้น ฉันนอนละนะ

พิมานเดินกลับมายังท้องพระโรง เขาคลานเข้ามาหาวายุแล้วทำท่าจะก้มกราบ...วายุรีบจับมือพิมานเอาไว้

วายุ : พี่...

พิมานน้ำตาไหล : พี่เห็นอดีตชาติแล้ว

วายุ : ผมก็เห็นพี่...

พิมาน : พี่เข้าใจแล้ว ว่าทำไมชาตินี้ เราต้องมาเจอกัน

วายุ (น้ำตาไหล) : ผมก็รู้พี่....

พิมาน : คุณน้าครับ ผมก็เห็นคุณน้าครับ คุณอาคมด้วย เราสี่คน ต่างร่วมชะตากรรม ในช่วงสุดท้ายของชีวิต ก่อนที่จะสิ้นกรุงศรีอยุธยา