บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 13 หน้า 5
“รู้นะ ว่าไม่ได้ไข้ขึ้น หาเรื่องไปไล่เค้ากลับทำไม เสียมารยาท”
“ขอไปนั่งก่อน ตอนนี้ ไข้กำลังจะขึ้นขึ้นมาจริงๆแล้ว”
สิริกันยาเข้ามานั่งในบ้าน ศรีนวลตามเข้ามา
“ตอบ”
“ย่า...คุณอ๋องเป็นเจ้านายหนู ให้เค้าเป็นแค่นั้นเถอะ”
“รู้เรอะ ว่าข้าอยากให้เค้าเป็นแค่ไหน”
“จะแค่ไหน หนูก็ไม่เอา ได้แค่นี้.....หนูเหนื่อย หนูยังเจ็บ”
“ก็นี่ไง เอาให้ไอ้คนที่ทำเอ็งเจ็บ มันรู้ว่าเอ็งก็มีดี ให้มันเสียดาย ที่ทำกับเอ็งแบบนี้”
“หนูมีดีด้วยตัวของหนูเอง โดยไม่ต้องอาศัยผู้ชายมาทำให้มันมี ไม่ได้เหรอ”
“โอย! เอ็งไม่เข้าใจย่า”
“หนูเข้าใจนะย่า...ว่าย่าเจ็บแทนหนู ย่าอยากเห็นหนูมีความสุขแต่ตอนนี้หนูยังไม่พร้อม”
“เออๆ ก็ได้”
“ขอบคุณค่ะ”
“แต่...ก็อย่าปิดโอกาสตัวเองเลยน่ะ เจ้านายแกคนนี้ท่าทางเป็นคนดีจริงๆนะ มีน้ำจิตน้ำใจ ข้ารู้สึกได้”
สิริกันยาล้มตัวนอน เอาหมอนปิดหัว โผล่แต่หน้า ศรีนวลยังเป็นเจ๊ดันต่อ
“เผลอๆ ดีกว่าไอ้บ้านั่นอีก เอ็งรีบๆลืมมันไปเลยนะ อย่าไปเสียเวลากับมัน ยิ่งลืมเร็วได้เท่าไหร่ เอ็งก็ยิ่งมีความสุขเร็วขึ้นเท่านั้น”
สิริกันยาซุกหน้าอยู่ใต้หมอน คิดอยากลืมณรังค์แต่ยังลืมไม่ได้
ประคองถือถาดวางจานกับข้าวกลับเข้ามาในครัว มองกับข้าวที่เหลือเต็มจานด้วยความไม่พอใจ
สีดาเอ่ยขึ้น “เหลือเพียบเลยค่ะคุณประคอง มา..เดี๋ยวหนูเอาไปกินต่อ”
สีดาจะหยิบจานกับข้าวไปกินประคองลืมตัวปัดถาดทิ้งกระจายเต็มพื้น ถาดกับข้าวไปกองอยู่แทบเท้าของณรังค์ที่เข้ามาพอดี ทั้งณรังค์และสีดาตกใจ
“แม่คอง...”
ประคองร้องไห้ “ขอโทษ...แต่...มันไม่ไหวแล้วจริงๆ”
ณรังค์ สีดามองประคองอย่างเห็นใจ
“สีดา ช่วยฉันเก็บที”
“คุณณะไม่ต้องค่ะ สีดาเก็บเอง”
สีดาเก็บเศษอาหารลงถาดอย่างรวดเร็ว ณรังค์มองประคองร้องไห้ด้วยความอัดอั้นอย่างเห็นใจ
ณรังค์หาน้ำมาให้ประคองดื่มเพื่อระงับอารมณ์อัดอั้น
“ขอบใจลูก”
“ชื่นเล่าให้ผมฟังแล้ว เรื่องที่คุณหญิงสั่งอาหารจากโรงแรม ไม่กินกับข้าวของแม่แม่คองไหวมั้ย”
“ต้องไหวสิ”
“หลังๆ แม่คองดูเครียดมากนะครับ ผมเป็นห่วง ไปเที่ยวพักผ่อนต่างจังหวัดบ้าง...ดีมั้ยครับ ผมพาไป”
“แม่ไปไหนไม่ได้ แม่ต้องดูแลท่านชาย ท่านกำลังประชวรนะลูก”
“เป็นอะไรมากมั้ยครับ ผมพาไปหาหมอดีกว่า”