บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 17 หน้า 3
“ละมุล! ไม่ต้องห้ามแม่คอง!!”
ณรังค์ยืนให้ประคองตีไม่ลุกหนี
“แม่คองจะตีผมให้ตาย ผมก็ยังยืนยัน...ว่าผมไม่แต่ง”
ประคองได้ยินแล้วโกรธจนตัวสั่น
“ต่อไปนี้ ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่!!! จะไปไหนก็ไปให้พ้นหน้า!”
ณรังค์ถึงกับเข่าอ่อน เสียใจ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรละมุลอยากเข้ามาปลอบใจณรังค์ เธอเสียใจที่ณรังค์ไม่รักแต่ไม่คิดว่าประคองจะโกรธจนตัดขาด ณรังค์เดินหนีไปพักสติอารมณ์ ชื่น สีดา บรรจงมองด้วยความสงสารและเห็นใจ
ประคองหมดแรง เธอนั่งร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจ เธอย้อนคิดถึงเหตุการณ์ที่ปฐวีเคยพูดเอาไว้
“ไม่ดีกว่า....เพิ่งคิดได้ ว่าถ้าเล่นกับหมา หมามันจะเลียปากใช้วิธีอื่นดีกว่าเก็บแรงไว้เรียกสติลูกสาวแกเถอะเพราะอีกไม่นาน...มันต้องเป็นบ้า!!”
“คุณหญิงจะทำอะไร”
“เรื่องอะไรจะบอก หมดสนุกกันพอดี”
ปฐวีหัวเราะสะใจประคองมองตามโกรธ ระแวงและกังวล
ยิ่งคิดประคองยิ่งแค้น
ในห้องไอซียูแม้นเทพนอนแน่นิ่งไม่รู้สึกตัวปฐวียืนมองพ่อด้วยความเสียใจและคับแค้นในใจ
“ท่านพ่อควรจะฟื้นขึ้นมา ดูความหายนะของทุกคน...ที่มีท่านพ่อเป็นต้นเหตุ”
ในใจปฐวียังห่วงพ่อ แต่เพราะไม่เคยพูดดีต่อกันจึงทำให้กระชดประชันแม้ในยามพ่ออาการยังโคม่า
ที่หน้าห้องไอซียู เกียรติศักดิ์กับกำธรยืนถ่ายรูปเพิ่งเสร็จ โดยมีลูกน้องเกียรติศักดิ์เป็นคนถ่ายให้ด้วยมือถือ เพื่อเป็นภาพยืนยันว่ามาเยี่ยมแม้นเทพ
เกียรติศักดิ์สั่งลูกน้อง “ส่งไปให้นักข่าว...ว่าป๊ามาเยี่ยมติดตามอาการของท่านชาย”
“ครับ”
“ถ่ายรูปเสร็จแล้ว ป๊ากลับล่ะ”
ปฐวีมองเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วเธอไม่พอใจ
“สรุปว่ามาถ่ายรูปเพื่อทำข่าว ไม่ได้มาเยี่ยม เหรอคะ”
กำธรไม่สนใจ แต่เกียรติศักดิ์โกรธดินไปดึงตัวปฐวีไปคุยอีกมุมหนึ่ง
กำธรมองตามแต่ไม่ไดสนใจ เขามองไปทางห้องไอซียูพูดกับประตู
“เยี่ยมตรงนี้แล้วกันนะ ฝ่าบาท...พอดีมีนัดกินหูฉลาม ไม่อยากเสียเวลา”
กำธรยิ้มอย่างอารมณ์ดี ไม่ได้ให้ความสำคัญกับอาการป่วยแม้นเทพแต่อย่างใด
เกียรติศักดิ์ลากปฐวีมาที่มุมหนึ่ง ปฐวีสะบัดตัวจนหลุดมาได้
“ถ้าอยากจะคุยอะไร คุยตรงนี้”
“พูดอะไร ควรให้เกียรติพ่อผมบ้าง นั่นพ่อผัวคุณนะ”
“แล้วพ่อคุณให้เกียรติพ่อฉันหรือเปล่า ทำอะไรก็ต้องได้อย่างนั้น”
“โกรธ?”
“ฉันใช้คำว่าเกลียด”
“ยิ่งเกลียด ยิ่งเจอ จำไว้!”