บทละครโทรทัศน์ สายธารหัวใจ ตอน 9 หน้า 5
“ในเมื่อมันมีทางแก้ปัญหา ทำไมไม่เลือก ติดอะไร ศักดิ์ศรี??? เป็นหนี้ ไม่ใช่เรื่องแปลก เข้าใจได้ แต่ถ้าเป็นหนี้แล้วไม่ชดใช้ นี่สิแปลก และน่าดูถูก”
“ก็ได้ค่ะ”
“นึกว่าที่พูดจะไม่ซึมเข้าหัวซะอีก”
สิริกันยาค้อนณรังค์ ศรีนวลดีใจ ส่วนณรังค์โล่งอก แต่แอบหนักใจเรื่องปฐวี
สิริกันยาเดินมาส่งณรังค์ที่รถเงียบๆ จังหวะที่เดินมาณรังค์ไม่เห็นพอหันกลับมาสิริกันยาเบรกไม่ทันหน้าจึงแทบชิดกัน หัวใจเต้นแรงขึ้นทั้งคู่
“คะ????”
“ห้ามลาออก”
“หือ???”
“ในสัญญาที่เธอต้องเซ็นยอมรับสภาพหนี้เป็นลายลักษณ์อักษร จะระบุว่า…ถ้ายังใช้หนี้ไม่หมด...ห้ามลาออก”
“แน่นอน ไม่ต้องห่วง ฉันจะรับผิดชอบจนกว่าจะใช้หนี้หมด”
“แปลว่าถ้าหนี้หมด เธออาจจะลาออก”
“ฉันจะลาออกก็ต่อเมื่อ...ฉันไม่มีประสิทธิภาพพอที่จะทำงานตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย....อย่างที่ย่าบอก”
“ดี”
ณรังค์มองสิริกันยาด้วยสายตาชื่นชม จนอีกฝ่ายเริ่มรู้สึกหวั่นไหว
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ช่วย”
“ผมต้องดูแลคุณ”
สิริกันยายิ้มรับความช่วยเหลืออย่างเต็มใจ ไม่ยอมแสดงออก ทั้งที่ในใจหัวใจตอนนี้จังหวะของหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ในฐานะพนักงานที่ผมต้องรับผิดชอบ”
“อ๋อ ค่ะ…”
“และที่สำคัญ...อ๋องฝากฝังคุณให้ผมช่วยดูแลคุณแทนเค้า”
“อ๋อ ค่ะ…”
สิริกันยาใจแป้วโดยไม่รู้ตัว “ช่วยตอบคำถามให้ฉันหายข้องใจหน่อยได้มั้ยคะ มันเป็นเรื่องส่วนตัว ฉันไม่อยากคุยที่ออฟฟิศ ถ้าคุณตอบได้”
“ว่ามาสิ”
“คุณหญิงปฐวีเป็นคนอาฆาตรุนแรงได้ขนาดนี้เลยเหรอคะ กับแค่ฉันทำไวน์หกใส่รองเท้าเค้า การที่เค้าเกลียดขี้หน้าฉัน ฉันเข้าใจได้ แต่ถึงกับตามรังควานกันแบบนี้...ฉันไม่เข้าใจ”
ณรังค์นิ่ง “ผมตอบไม่ได้”
ณรังค์เลี่ยงไปขึ้นรถ สิริกันยาคาใจจะต้องหาคำตอบที่สงสัยนี้ให้ได้
ณรังค์ สิริกันยา ทั้งคู่ต่างคนต่างเงียบนั่งมาในรถ สิริกันยาชำเลืองมองณรังค์ ไม่รู้ว่าณรังค์คิดอะไรอยู่ภายใต้สีหน้าที่เรียบเฉย ทำให้สิริกันยารู้สึกอึดอัด ลืมตัวถอนใจหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“เฮ้ออออ”
ณรังค์ชำเลืองมองมาแต่ไม่พูด