บทละครโทรทัศน์ เหมือนคนละฟากฟ้า ตอน 19 หน้า 4
เพ็ญศรีโมโหที่หลิวไม่ยอม “ฉันบอกให้เอามานี่!”
เพ็ญศรีเข้าแย่งแต่หลิวไม่ยอมปล่อย เอาตัวกันไว้ไม่ให้เพ็ญศรีหยิบหนังสือได้ หลิวขยับหนีออกห่างจากเพ็ญศรี “นังหลิว!”
เพ็ญศรีจะตีหลิว แต่หลิวไม่ยอมปัดมือเพ็ญศรีจนเพ็ญศรีเซ เพ็ญศรีมองตกใจมากที่หลิวขัดคำสั่ง
“จะขัดคำสั่งฉัน อยากอดตายใช่ไหม”
“หนูจะเป็นคนทำงานเพื่อแลกเงินเดือนจากคุณท่านเท่านั้น จะไม่ยอมเป็นถังขยะระบายอารมณ์ของคุณแลกเงินอีกแล้ว”
“แกเห็นนังพวกนั้นดีกว่าฉันงั้นเหรอ”
เพ็ญศรีตรงเข้าหาหลิว หลิวจะหนี แต่ช้ากว่าเพ็ญศรีที่คว้าผมหลิวไว้ได้ แล้วกระชากเข้ามา
“ปล่อยหนูนะคะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย!”
มาลัยเข้ามาแล้วตรงเข้าไปแยกหลิวจากเพ็ญศรี “ไม่ใช่เรื่องของแก อย่าแส่!”
“เด็กในบ้านนี้ทุกคนอยู่ในความดูแลของดิฉัน ดิฉันไม่ยุ่งไม่ได้หรอกค่ะ!”
“มาลัย!”
“พอได้แล้ว!” ทุกคนชะงักที่เห็นคุณผ่องเข้ามา “ฉันต้องการความสงบ ออกไปได้แล้ว”
มาลัยหันมองหลิว หลิวจะออกไป “หลิว...” หลิวชะงัก
“วางหนังสือไว้ที่เดิม”
หลิวมองหนังสือ มองทางเพ็ญศรี คิดว่าหนังสือจะโดนทำลายทิ้ง หลิวไม่อยากวางไว้
“คุณท่านสั่งไม่ได้ยินหรือไง” หลิวจำต้องวางหนังสือไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกไปด้วยความเสียใจ
“คุณท่านคะ...”“เธอไปพักได้แล้ว”
“ค่ะ..” มาลัยจำต้องออกไปอีกคน เพ็ญศรียิ้มสะใจ จะไปหยิบหนังสือ
“ไม่ต้อง!”
“ศรีจะเอาไปเผาให้นะคะ”
คุณผ่องมองเพ็ญศรีด้วยสายตาเด็ดขาด อย่าให้พูดซ้ำ เพ็ญศรีไม่พอใจแต่ก็ต้องวางไว้แล้วเดินขึ้นข้างบนไป เหลือคุณผ่องในห้องรับแขกคนเดียว คุณผ่องมองที่หนังสือด้วยสายตาที่ดูอ่อนโยนมากขึ้น
โรงพยาบาล กรรณิการ์นั่งอยู่ตามลำพังที่หน้าห้องดับจิต เห็นเถกิงยืนอยู่กับโยทกา
“ลุงว่าพาแม่กลับไปพักผ่อนก่อนดีไหม เรายังมีอะไรที่ต้องจัดการกันอีกเยอะ”
“แม่บอกว่ายายแท้ๆ ของโยเสียตั้งแต่แม่ยังเด็ก แม่รักยายเหมือนแม่แท้ๆ ยายเป็นครอบครัว เป็นบ้านให้เรากลับไป...”
โยทกาเช็ดน้ำตา เถกิงวางมือบนไหล่โยทกาอย่างปลอบโยน
“ลุงเข้าใจความรู้สึกนะ ในการสูญเสียคนที่เป็นที่รัก มันเป็นเรื่องยากที่จะทำใจได้ในเวลาอันสั้น เรื่องงานศพคุณยาย หนูโยไม่ต้องห่วงนะ ลุงจะจัดการให้เอง”
โยทกายกมือไหว้ “ขอบคุณนะคะคุณลุง”